The Newsroom was, naast een plezier om naar te kijken vanwege de hoge productiestandaard van HBO, altijd een reden voor discussie. Want het was een programma over het maken van een nieuwsprogramma en vooral over de inhoud van zo’n programma. Hoe ver moet je gaan om je publiek te pleasen? Dat was een vaak voorkomend dilemma, want zeker in de VS zijn kijkcijfers bepalend voor je bestaansrecht. Altijd koos de redactie voor een integere benadering, waarbij vaak de scherpe randjes werden opgezocht om zaken ook scherp te kunnen zien.
The Newsroom laat ons ook zien wat er met de pers kan gebeuren, als het geld het wint van de inhoud. Naar mijn mening zien we in Nederland bijvoorbeeld het NOS Journaal langzaam afglijden naar een vaak betekenisloze inhoud. Omdat er nieuws voor iedereen moet worden gemaakt. Het moet bij wijze van spreken gezellig zijn of worden. Eigenlijk zou je de hoofdredacteur willen toeroepen “Laat de gezelligheid in godsnaam bij Hart van Nederland en richt je op ons het belangrijke nieuws. Duidt dat voor ons en wees niet bang om keuzes te maken”.
Want dat liet The Newsroom ook zien, dat je keuzes moet maken. Hier wordt je door populisten en andere rechtse rakkers, waar ik overigens niets tegen heb, weggezet als links rapaille. Maar om het grootkapitaal in balans te houden en te controleren, overigens net als de overheid, heb je een onderzoekende journalistiek heel hard nodig. Het volk heeft er recht op om te weten hoe het in elkaar zit.
The Newsroom liet ons ook een beetje in de keuken meekijken. Ik heb altijd met heel veel plezier naar deze serie gekeken en neem met een beetje pijn in het hart afscheid. Maar het is niet anders, the show must go on.
Hieronder is de beginscene van de serie. Een heel ongewone scene, waarin Will McAvoy ongezouten kritiek uit op de VS, weliswaar met pijn, maar toch. Dat was ook een kenmerk van deze serie, de moed om zich uit te spreken over lastige zaken, politiek, menselijk.
