Bloggen is soms een lastig iets. Er zit iets in je hoofd, je denkt “dat sla ik even op”, maar tegen de tijd dat je er iets mee wilt doen, dan is de gedachte verdwenen. Ja, ik weet het, de slimmeriken onder ons roepen dan dat je een klein boekje bij je moet hebben, maar dat heb ik dan meestal niet. Of je wordt ‘s-nachts wakker en denkt ‘eureka’ (hoewel, ik geeft het toe, iemand anders dat vroeger ook heeft gedacht) en dan is het ook weer weg. Lastig, lastig, lastig.

En uiteindelijk komt er van al die prachtige dingen helemaal niets terecht. Welnu, WordPress zelf heeft hier nu wat op gevonden met een soort workshop en die heet Writing 101. Waarom deze naam is gekozen, geen idee. Maar dat is ook niet belangrijk, want wat houdt die workshop nu in. Je krijgt elke dag een opdracht toegestuurd, twintig dagen lang, om iets ergens over te schrijven. Mooi, denk je, maar dat kun je zelf toch ook wel verzinnen. En daar zit hem nu net de kneep, want hoe goed ik ook van wil ben, meestal komt er dus gewoon niets van terecht. En nu moet het dus, hoewel moeten een groot woord is. Want het is geen verplichting en je krijgt er ook geen diploma of getuigschrift van.

Maar goed, nu dus de eerste opdracht. Die is om jezelf gewoon even vrij te maken, even gewoon te schrijven wat in je opkomt. Nou wilt u niet weten wat er allemaal in mij opkomt, dus zal ik mij hierin proberen te beheersen. En dat schrijven, doe dat dan gewoon twintig minuten lang. Dat is eigenlijk best wel heel lang om achter elkaar spontaan woorden achter elkaar te zetten en wel zodanig dat het ook nog aardig of leuk of interessant of zo is. Of ja, misschien hoeft dat wel helemaal niet en gaat het alleen maar om het schrijfproces.

Goed, ik ben vandaag een paar uur bezig geweest met het transscriberen van een interview dat ik met iemand anders heb gedaan voor het project De Stem van Leiden. Met dat project wordt geprobeerd om een mondelinge geschiedenis op te tekenen van de gewone Leidenaar. We gaan dus naar, in dit geval een 97-jarige dame, toe, zetten ons recordertje aan en beginnen een gesprek. Uiteraard niet zo maar, maar wel met een logische volgorde. Van geboorte tot dood, zeg maar.

En daar vul je zo maar pardoes een of twee uurtjes mee, afhankelijk van het spraakwatertje van de geïnterviewde. En daarna moet het interview worden uitgeschreven, transscriberen heet dat met een duur woord. En dat is een proces waar zweetdruppeltjes bij komen kijken, want daar gaan heel wat uurtjes in zitten. Je luistert dus de opname af, bijna zin voor zin en schrijft dat dus netjes op.

Doel van dit geheel is om een stukje geschiedenis vast te leggen, zowel gesproken als geschreven. Daarbij moet het leven van alledag aan bod komen, vanaf de kindertijd. Soms komen allerlei herinneringen weer naar boven, leuke maar ook minder leuke.

Maar het is wel leuk om hieraan mee te doen om zo het verleden tastbaar vast te leggen. Kunnen generaties na ons zich weer verbazen over hoe het er vroeger aan toe ging.

Tot zo ver het verhaal over mijn bezigheid vandaag. Overigens zie je in de kop van dit blogbericht een foto van het Valkenburgsemeer. Daar fietsten eega en ik enige tijd geleden langs, onder een prachtig zonnig en warm februarizonnetje. Via het meer binnendoor richting Wassenaar, een leuk weggetje (aanrader) en dan via de Wassenaarse Slag door de duinen naar Katwijk en dan weer terug, voor een deel over de oude Voorschoterweg in Valkenburg. Oude jeugdherinneringen komen dan weer boven, want zo fietste je vroeger naar het Katwijkse strand. En zo ging ik vliegtuigen kijken bij het toenmalige marinevliegkamp.

Anyway, het is vandaag ook al weet twee jaar geleden dat we onze poes hebben begraven. Een minuutje stilte past hier. ‘t Was een best beessie, dat helaas op een dag was verdwenen, een paar weken heeft rondgezworven door andere buurten en toen door een auto is aangereden. Ik moet nog vaak aan die poes denken, want het was een hele aardige poes, voor iedereen. Goed van vertrouwen liep ze gewoon met iedereen mee.

Gelukkig had ze al een min of meer gezegende leeftijd, ze heeft van het leven genoten.

En daarna kwam dus onze huidige poes. Een heel ander typje.

Maar goed, terug naar Writing101. Ik denk dat ik wel heb voldaan aan de opdracht, 20 minuten maar wat schrijven.

En mocht je er niets aan vinden, geen kip (of man of zo) overboord. Hindert niet, ik heb nog veel boekbesprekingen, filmbesprekingen en andere zaken liggen. Maar morgen eerst de tweede opdracht.