Afgelopen zondag was het weer tijd voor het jaarlijkse straatmuzikantenconcours De Gouden Pet. Met mooi weer altijd een geweldige happening in dat mooie oude centrum van Leiden, met slecht weer iets minder leuk, zowel voor de muzikanten als het publiek.
Maar dit keer was het prachtig zonnig weer en het was dus volop genieten van de 36 muzikale acts. De eerste die we hoorden was het Ierse folkgroepje Aisling. Dit is een Gaelic woord en betekent droom, visioen. Ze zongen bij Vooraf en Toe en hun klanken trokken verschillende luisteraars.
Omdat het een beetje begon te druppelen, liepen we een stukje door, naar Snijers lunchroom. Omdat het druppelen onverminderd doorging moest het daar spelende trio Dzas zingen en spelen onder een paraplu (en moesten wij dekking zoeken onder een grote parasol). Dit trio speelde Roma-liederen van o.a. Kelarova, Duda en Cerchen. Duzda zei ooit over zijn muziek: “Omdat wij Roma’s geen land voor onszelf hebben is het lied de route naar het hart”. Dat was dan ook de instelling waarmee Dzas de muziek ten gehore bracht.
Verder voor een kopje koffie bij Borgman & Borgman, bekend om hun zelfgebrande geurende koffie. Daar troffen we Keep on Smiling. Twee muzikanten, Michel Abspoel en Robbert Zaalberg, die hun passie voor muziek delen en ons lieten genieten van een aantal jazzy liedjes, oud en nieuw. Muziek met en voor een glimlach.
Voor de deuren van een nieuw te openen filiaal van bakkerij Van Maanen, maar volgens mij gebeurt er al een paar maanden helemaal niets in dat leegstaande pand. Awel, het bakken van zoete broodjes kost tijd, nietwaar.
Langs de inmiddels goed gevulde terrassen, het druppelen was opgehouden, liepen we richting Hoogstraat. Daar stond, ter hoogte van Van Engelen, een Katwijks saxofoonkwartet met de niet bijster originele naam Take 4 te spelen. Drie jongedames en een jongeheer bliezen de longen uit hun lijf. Persoonlijk hou ik wel van het saxofoongeluid en als je er dan nog ook nog eens vier krijgt, dan wordt het echt interessant. Bariton-, tenor- en twee altsaxen, wat wil een mens nog meer. Helaas waren we net te laat om uitgebreid te kunnen genieten, maar wat we hoorden klonk in ieder geval alleszins acceptabel.
Daarna schoven we een klein stukje op want daar troffen we Twibv. Vier lieftallige dames en een heer, die folky liedjes brachten, met Ierse en Schotse invloeden. Vaak ook eigen nummers met allerlei soorten instrumenten, die ook nog wel eens werden gewisseld.
Mooie zang, waarmee verhalen werden verteld, die de vele toehoorders wel konden bekoren. Jammer dat zulke soms gevoelige muziek voor een deel verloren gaat in het omgevingsgeluid, maar dat is niet anders. Onderaan zie je nog een filmpje van een van hun liedjes, maar je moet goed luisteren om de zang te kunnen horen.
Daarna naar galerie BiL Point, want daar vond de 1e Frans de Witlezing plaats. Georganiseerd door Beelden in Leiden, samen met de Stichting beeldhouwer Frans de Wit. Spreker was Ad Koolen, een landschapsarchitect die in verschillende projecten met de overleden Frans de Wit heeft samengewerkt. Aan de hand van een aantal dia’s liet hij zien hoe de wisselwerking tussen monumentale kunst en het landschap kan werken. Soms wordt de kunst onderdeel van het landschap en voegt het landschap zich naar de kunst. Maar soms pakt het ook verkeerd uit. Een kortdurende maar wel interessante lezing die te denken geeft hoe je met kunst in de ruimte kunt omgaan.
En zo was er weer een boeiende dag voorbijgegaan. Op naar de volgende dag.
Geef een reactie