45 Years is een film waarin een onbesproken gebeurtenis uit het verleden het 45-jarig huwelijksfeest van Kate (Charlotte Rampling) en Geoff (Tom Courtenay) zwaar op de proef stelt.

Vlak voor het grote feest krijgt Geoff en brief uit Zwitserland. Het lichaam van Katya, de grote liefde van Geoff, is teruggevonden in het ijs van een gletsjer. Vijftig jaar eerder is zij in een bergspleet in de Alphen verdwenen. Door deze brief komen bij Geoff allemaal herinneringen naar boven, die voor Kate langzaam bedreigend worden.

Geoff, een ietwat trage zeventiger na een bypass, verdwijnt ‘s-nachts stiekem naar de zolder om daar naar foto’s en andere herinneringen te zoeken. Als Kate hier achter komt, gaat ze ook de zolder op om te kijken. Zo komt ze erachter dat Katya in verwachting was ten tijde van het ongeluk. Dit doet heel veel pijn, omdat ze zelf altijd kinderloos is gebleven. Te meer omdat ze hier niets van wist.

Als ze Geoff vraagt of hij met Katya zou zijn getrouwd is hij daar heel eerlijk in. Ja, dat was de bedoeling. Dit antwoord zet Kate verder aan het twijfelen of Geoff indertijd eigenlijk wel uit liefde met haar is getrouwd.

Ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon door. De voorbereidingen voor het 45-jarig huwelijksfeest, een gezellige bijeenkomst met oude vrienden, een boottochtje als vrijwilliger bij een bejaardenreisje. Maar je voelt het toenemende ongemak en je ziet de relatie langzaam verbrokkelen.

Het drama wordt nog versterkt door allerlei kleine handelingen. Zo staat Kate een paar keer te kijken bij een etalage met horloges. Ze wil Geoff een horloge cadeau doen, maar tegelijkertijd is dit wellicht symbolisch. Wil ze misschien een boodschap geven dat Geoff niet naar de verleden tijd moet kijken, maar naar het nu en heden?

Ook de muziek speelt een belangrijke rol. Zo dansen Kate en Geoff op de muziek van Stagger Lee in de huiskamer. Dit nummer gaat over ruzie en moord. Happy Together van de Turtles doet een duit in het zakje, evenals Go Now van de Moody Blues. Maar het meest treffend is het afsluitende Smoke Gets in your Eyes van de Platters, als Geoff en Kate tijdens het grote feest het bal openen.

Charlotte Rampling en Tom Courtenay schitteren in de film. Met hun gezichts- en lichaamsuitdrukkingen tonen ze het vak nog niet verleerd te zijn. Eigenlijk denk je op een bepaald moment dat er geen sprake is van acteren, zo naturel ziet alles er uit. Dit is ook te danken aan de uitstekende regie van Andrew Haigh. Rustige beelden, relatief weinig montage, de beelden spreken voor zich.

Al met al een schitterende film, die af en toe een vleugje Haneke in zich heeft. Het leert ons dat onbesproken zaken uit het verleden een grote rol kunne spelen in het heden.