Film 2: Black Mass

“Black Mass” is het waar-gebeurde verhaal van James ‘Whitey’ Bulger (Johnny Depp), de grote onderwereldbaas van zuidelijk Boston, in de jaren ’70 en ’80. Het is ook het verhaal van John Connolly (Joel Edgerton), de kindervriend van Bulger en later een FBI-agent, die in het geheim Bulger hielp om de Italiaanse maffia buiten de deur te houden.

Het is ook het verhaal waarin duidelijk wordt hoe gevaarlijk het is om met undercover agenten te werken. In dit geval hebben de bazen Connolly niet meer in de hand. Terwijl Connolly denkt dat hij goed bezig is met het oprollen van de Italiaanse maffia in Boston, wordt hij uitermate slim bespeeld door Bulger die kans ziet om alle tegenstanders uit te roeien. Hetzij door ze te vermoorden, hetzij door ze te laten oppakken door de FBI.

Johnny Depp zet een grootse rol neer van een nietsontziende psychopaat. Want dat is Bulger wel, wie niet voor hem is, is tegen hem en wordt een kopje kleiner gemaakt. Ook verraders of mogelijke verraders worden meedogenloos omgebracht. Een prachtscène is als de heren bij Connolly thuis een etentje hebben. Bulger vraagt naar het recept en krijgt te horen dat dit een familiegeheim is. Na enig aandringen ontfutselt hij het recept toch aan FBI-agent Morris, waarna hij zich afvraagt hoe betrouwbaar Morris wel niet is als hij zomaar zijn geheime familierecept prijsgeeft. De sfeer aan tafel wordt ineens ijzig en dan barst Bulger in een bulderende lach uit, grapje!

“Black Mass” toont ook dat het begrip erecode een leeg begrip is geworden. Er bestaat maar een belang en dat is het eigen belang.

Fantastische rollen van Johnny Depp, Joel Edgerton en Julianne Nicholson en niet te vergeten de prima bijrollen maken van “Black Mass” een uitstekende film. Ook een angstaanjagende film, want zo ziet de duivelse kant van de onderwereld er dus uit. En die willen we liever niet zien.

Goed geregisseerd door Scott Cooper en mooi in beeld gebracht door cameraman Masanobu Takayanagi. Let vooral eens op hoe Depp in beeld wordt gebracht, bijna altijd in de schaduw of halfschaduw. En met muziek van onze trots Tom Holkenborg, aka Junkie XL.

Mijn waardering: een 8,5

Regie: Scott Cooper

Met: Johnny Depp, Joel Edgerton, Benedict Cumberbatch en Dakota Johnson

Duur: 122 minuten

IMDb waardering: 7.3

 

Film 3: Stilyagi (Hipsters)

“Stilyagi” is een Russische film van Valeriy Todorovskiy, uit 2008. Het is een musical en tegelijk een romantisch drama.

We beginnen op een mooie zomeravond, midden jaren ’50, als iedereen buiten geniet van de kermis, van muziek en van de lome temperatuur. In Gorky Park zien we een groep jongeren in uniform, het is de communistische jeugdbeweging Komsomol. Zij zijn op zoek naar de non-conformisten, vijanden van de maatschappij. Dat blijken andere jongeren te zijn, met afwijkende kleding, jazzliefhebbers en wilde dansers, de “stilyagi”.

Dan horen ze ergens de jazz schetteren, Parker, Davis, Gillespie. En daar is een loods, daar wordt woest gedanst. De uniformjeugd valt binnen en verscheurt kleren en knipt ongepaste haardracht af. De jonge en mooie Polly (Oksana Akinshina) ontsnapt en Mels (Anton Shagin) krijgt de opdracht haar te achterhalen en terug te brengen. Polly doet net of haar enkel gebroken is en als Mels dan niet op zijn hoede is, duwt ze hem in een vijver. Dan nodigt ze hem uit om “Broadway” eens te bezoeken.

Dat doet Mels dan ook en ondanks dat zijn bezoek niet van een leien dakje verloopt, wordt hij verliefd op Polly. Hij besluit om ook een “stilyaga” te worden.

Natuurlijk is voorspelbaar hoe zich dit verder zal ontwikkelen, het is ook een romantisch drama. “Stilyagi” moet worden gezien in een Russische context, waarin een individu zich onttrekt aan de massa. Een prachtscène is als Katarina, de Komsomol leider, in een hele grote collegezaal Mels wil uitstoten uit de Komsomol. Haar ritmische redevoering wordt langzaam door de zaal overgenomen en doet vaag denken aan “The Wall” van Pink Floyd. Mels besluit dan ter plekke zijn ledenkaart in te leveren en afscheid te nemen van de massacultuur.

“Stilyagi” is een aangename muzikale film, vol vaart en kleur. Veel jazzmuziek, maar ook Russische rock. Het einde is mooi, een brede verlaten straat, met Mels en Polly, waarbij zich langzaam de subcultuur aansluit. Punkers, rockers, noem maar op, allemaal dansen ze over de straat. Een mooi beeld om eens aan Poetin te laten zien (waarbij ik me afvraag of deze film in het huidige Rusland nog zo leuk wordt gevonden).

De film duurt bijna twee uur en dat had best wel een half uurtje minder gekund. Dat is dan een minpuntje.

Mijn waardering: een 7,5.

Regie: Valeriy Todorovsiy

Met: Anton Shagin, Oksana Akinshina en Eugenia Khirivskaya

Duur: 115 minuten

IMDb waardering: 7.2

 

Film 4: Youth

Na het grote succes van het epische en meeslepende “La Grande Bellezza” is dit dan de opvolger van Paolo Sorrentino.

Ik val maar meteen met de deur in huis, het is geen film als de voorganger. Het is een heel andere film, met een heel ander ritme. Een vergelijking kan dan ook niet worden gemaakt.

Twee oude mannen zitten in een kuuroord in de Zwitserse bergen. Fred Ballinger (Michael Caine) is een gepensioneerde dirigent en Mick Boyle (Harvey Keitel) is een regisseur, die bezig is met zijn laatste film, zijn testament. Beide mannen kennen elkaar al vanaf hun jonge jaren en de dochter van Fred, Lena (Rachel Weisz) is getrouwd met de zoon van Mick.

De mannen zitten in het park of kuieren wat door de omgeving. Praten over hun prostaat, wisselen dagelijks uit hoeveel druppels ze hebben geplast. Dan hoort Lena dat haar echtgenoot haar verlaat voor een spetterende zangeres (Paloma Faith). Dit verleidt de mannen tot bespiegelingen over de verhouding tot hun kinderen en hun opvoedkunde, of liever gezegd het ontbreken hiervan.

En zo meandert de film door het leven van twee oude mannen, wiens leven voorbij is. De een accepteert dat en de ander wil nog een mooie laatste film maken. Dat mislukt ook al. Vooral als zijn beoogde ster (Jane Fonda) hem een keiharde waarheid vertelt.

Ik ben een beetje verdeeld over deze film. Het gebruik van twee echte oude acteurs, zonder opsmuk, voelt heel authentiek. Caine en Keitel spelen uitstekend, evenals Weisz. Let ook op het af en toe onverwacht opduiken van Diego Maradona in een kleine bijrol. Prima rolbezetting dus, maar het verhaal komt ietwat oubollig over en vooral gefragmenteerd.

De beelden daarentegen zijn opwindend, maar helaas is dat maar af en toe. Het gefragmenteerde komt ook hierin helaas naar voren. Verwacht dus geen ritmiek à la “La Grande Bellezza”.

Het onderwerp daarentegen is boeiend. Oude mannen, die terugkijken op hun leven en erachter komen dat het allemaal niet zo veel voorgesteld heeft. Tijdens hun voorgaande leven vol zelfvertrouwen, bravoure zelfs, creatief indrukwekkend. Maar uiteindelijk als mens misschien wel mislukt. Geen fijne boodschap om te horen cq te ervaren.

De vraag resteert dan hoe dit voor je eigen leven geldt. Dat kan een pijnlijke vraag worden. Ik denk er nog even over na, hoewel ik de leeftijd van de heren nog niet heb bereikt.

Mijn waardering: een 6,5. Positief de acteurs en de cameravoering, negatief het rammelende quasi-filosofische verhaal over oud worden en terugkijken.

Regie: Paolo Sorrentino

Met: Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz en Paul Dano.

Duur: 118 minuten

IMDb waardering: 7.4

 

Film 5: Our Little Sister (Umimachi Diary)

 

Vanwege een diep gevoelde slaap, heb ik deze film maar overgeslagen en ben lekker in bed gestapt.

Het was mooi geweest.