Film 6: Louder Than Bombs
“Louder Than Bombs” begint veelbelovend met een close-up van een babyvuistje dat een vinger omkneld. Wellicht al een mooie metafoor voor wat komen gaat. De baby is net geboren, zoon van Amy en Jonah (Jesse Eisenberg). Op verzoek van Amy gaat Jonah op zoek naar wat eten en in de ziekenhuisgang komt hij Erin (Rachel Brosnahan) tegen, zijn ex-vriendin. Al direct voelen we dat de relatie met zijn vrouw niet denderend is en dat hij Erin eigenlijk nog wel aardig vind.
Daarna komen we terecht bij een vergadering van curatoren. Een groot museum wil een retrospectief organiseren van de beroemde oorlogsfotografe Isabelle Reed (Isabelle Huppert), inmiddels drie jaar overleden. Aan tafel zit ook de echtgenoot van Isabelle, Gene (Gabriel Byrne). Ook aan tafel Richard (David Strathairn), oorlogsverslaggever van de NY Times en vaak op pad samen met Isabelle. Hij zegt dat hij een groot artikel over de tentoonstelling gaat schrijven, maar dat hij daarin ook melding gaat maken van het ongeluk waarbij Isabelle is overleden. Kennelijk was dit geen ongeluk maar een zelfmoord.
Gene is geschokt, maar begrijpt het wel. Alleen weet zijn jongste zoon Conrad (Devin Druid) hier nog niet van. Dan blijkt al dat Gene totaal geen contact heeft met Conrad, ze leven totaal langs elkaar heen. Conrad, pakweg een jaar of 16, opgroeiend met alle problemen van dien.
Jonah komt vanwege de tentoonstelling naar zijn ouderlijk huis. Bij het bekijken van de foto’s in Isabelle’s oude werkkamer ontdekt hij dat Richard voorkomt in de slaapkamer met zijn moeder. Ondertussen heeft Gene een verhouding met lerares Hannah (Amy Ryan) en in wiens klas ook Conrad zit.
Kortom, de relatieproblemen en alle dwarsverbanden stapelen zich op. Soms valt door de bomen het bos niet meer te zien. Voeg daar nog aan toe dat er veelvuldig gebruik wordt gemaakt van flashbacks, van voiceovers, van droomscenes van Conrad en ingelaste zwart-wit beelden uit oorlogsgebieden waar Isabelle werkte, dan zal het duidelijk zijn dat het volgen van een verhaal een helse toer wordt.
In essentie is dat dan ook de makke van deze film, dat er te veel problemen op elkaar gestapeld worden die allemaal moeten worden uitgelegd. Hoewel de acteurs hun stinkende best doen en ook de cameravoering voorbeeldig is, wordt het na een half uur allemaal te veel. Jammer, want het is wel een goed idee.
Mijn waardering: een 5.
Regie: Joachim Trier
Met: Amy Ryan, Jesse Eisenberg, Gabriel Byrne en Isabelle Huppert
Duur: 109 minuten
IMDb waardering: 7.1
Film 7: Son of Saul (Saul fia)
“Son of Saul” gaat over een Sonderkommando in Auschwitz. Saul maakt daar onderdeel van uit. Een Sonderkommando is een groep gevangenen, veelal Joden, die moeten helpen bij de vergassingen in het kamp.
Op een dag denkt Saul zijn zoon te zien, slachtoffer van de vergassing. Omdat de jongen nog tekenen van leven vertoonde, wordt hij door een Duitse arts omgebracht. Saul wil niet dat hij wordt verbrand, maar wil dat de jongen netjes wordt begraven. Om dit te verwezenlijken gaat hij op zoek naar een rabbi. Maar dat blijkt nog een hele opgave.
Ondertussen worden in het kamp de voorbereidingen getroffen voor een opstand vanuit de Sonderkommando’s. Uiteindelijk vindt deze opstand ook plaats.
We zien Saul op zijn wanhopige zoektocht naar een rabbi, door de verschillende kampafdelingen heen. Op de achtergrond zien we de gruwelijkheden. Het begeleiden van de Joden in de gaskamers, het slepen met de lijken. Dat komt vooral doordat de camera voortdurend dicht op het gezicht van Saul zit. Daardoor blijft de achtergrond vaag.
Maar “Son of Saul” is anders dan alle voorgaande films over de Holocaust. De soundtrack laat ons vaak geluiden horen alsof we in een grote fabriek staan, waar hard wordt gewerkt. We zien ook dat er hard wordt gewerkt en realiseren ons dat dit allemaal te maken heeft met de uitroeiing van een mensenras. De fabrieksgeluiden brengen ons denken in een andere mindset, het wordt bijna ritmisch. En Saul begeeft zich daardoor heen, treurend. Maar hoe kun je eigenlijk privé treuren als duizenden om je heen sterven.
“Son of Saul” moet je zien. De film kwam keihard bij me binnen. Veel films over WO II doen me niet zo veel meer, vanwege alle cliché’s waarvan regisseurs zich bedienen. Hier niet, geen enkel cliché, alleen de kale realiteit van binnen de barakken met gaskamers en verbrandingsovens. En een hoofdpersoon, die treurt en gedreven bezig is om binnen de mogelijkheden een begrafenis te verwezenlijken.
Mijn waardering: een 10.
Regie: Lászlo Némesz
Met: Géza Röhrig, Levente Molnár en Urs Rechn
Duur: 107 minuten
IMDb waardering: 7.9
Film 8: The Lobster
De basis van “The Lobster” is een absurde wereld, waarin je niet langer single mag zijn. Als je geen partner hebt, dan krijg je de kans om er binnen 45 dagen een te vinden. Lukt dat niet, dan wordt je veranderd in een dier (gelukkig mag je zelf nog kiezen welk dier).
Om te kunnen slagen wordt je naar een hotel gebracht, waar allemaal singles verblijven. Met een beetje mazzel krijg je dus een match. Als dat zo is krijg je een tweepersoonskamer om te kijken of het echt klikt. Tot slot moet je nog een paar weken op een zeiljacht doorbrengen, echt met zijn tweetjes. En als dat lukt, mag je als koppel weer terug de gewone wereld in. Bij kleine probleempjes krijg je als smeermiddel een kind toegewezen. Dat schijnt vaak goed te werken.
Zo ook David (Colin Farrell), die door zijn vrouw is gedumpt. Hij heeft zijn broer, in de vorm van een hond, meegenomen. In het hotel krijgt hij wat vrienden en hij krijgt een match met een volstrekt harteloze vrouw. Deze match mislukt grandioos en hij ziet zich gedwongen om zich van haar te ontdoen. Daarna moet hij vluchten uit het hotel, de bossen in, waar hij zich aansluit bij de ‘loners’. Een groep singles waarop de hotelgasten met een verdovingsgeweer mogen jagen. Als ze een ‘loner’ vangen, dan wordt de duur van 45 dagen met een dag opgerekt.
Vreemd genoeg hebben ook de ‘loners’ allerlei rare regels. Zo mogen zij juist geen partnerschap aangaan en eigenlijk mogen ze elkaar niet aanraken (althans op de huid). Ook hier worden misdragingen afgestraft door de leider van de ‘loners’ (Léa Seydoux).
Het thema van de film is dus partnerschap of de keuze om alleen te blijven. Waarom blijven we eigenlijk alleen, zijn we dan beter af. En waarom kiezen we vaak voor identieke partners? Grote vragen des levens, voorwaar.
De eerste helft van de film speelt zich dus in het hotel af en het tweede deel in de bossen. Hilarische situaties doen zich voor, zoals het uitvoeren van een lapdance bij mannen om erecties op te wekken en daarmee het masturberen te voorkomen.
Hoewel een leuke film, wordt het thema onvoldoende uitgewerkt. Het blijft zich herhalen zonder verder een oplossing/verklaring te geven. Eigenlijk zijn relaties gedoemd, lijkt regisseur Lanthimos te zeggen. Ook het einde van de film is onbevredigend.
Colin Farrell als de ietwat gezette David doet het uitstekend met een uitgestreken gezicht, waarop amper emoties voorkomen. Rest nog te vermelden dat er ook aardige rollen zijn voor Rachel Weisz, Ben Whishaw en John C. Reilly.
Mijn waardering: een 6.
Regie: Yorgos Lanthimos
Met: Colin Farrell, Jacqueline Abrahams en Roger Ashton-Griffiths en Léa Seydoux
Duur: 118 minuten
IMDb waardering: 7.7
Film 9: The Gift
“The Gift” is het regiedebuut van Joel Edgerton, die eerder te zien was naast Johnny Depp in “Black Mass”. Hier waagt hij zich aan de regie van een zelf geschreven scenario en ik moet zeggen dat het heel veelbelovend is.
“The Gift” is een thriller met horrorelementen, mysterieus en soms dreigend. Simon (Jason Bateman) en Robyn (Rebecca Hall) zijn vanuit Chicago verhuisd naar Los Angeles. Ze betrekken een bijna helemaal uit glas opgetrokken bungalow, boven in de Hollywoodse heuvels.
Simon heeft een hele goede baan in zijn geboortestad gekregen en de succesvolle designer Robyn heeft er mee ingestemd om mee te verhuizen. Tijdens het winkelen voor de inrichting van de woning lopen ze Gordo (Joel Edgerton) tegen het lijf. Hij blijkt een oude klasgenoot van Simon, hoewel deze hem niet herkent. Als ze thuiskomen staat er een fles wijn op de stoep, met een welkomstbriefje van Gordo. Aardig toch? Maar Gordo begint zich een beetje op te dringen, met nog meer cadeautjes en uiteindelijk nodigen ze hem uit voor een etentje. Dan begint een beetje door te dringen dat Simon Gordo wel degelijk kent.
Beetje voor beetje wordt onthuld wat er vroeger is gebeurd tussen Simon en Gordo. En wat de gevolgen voor laatstgenoemde zijn geweest. Langzaam wordt ook duidelijk wat voor persoon Simon eigenlijk is.
Laat ik verder niets zeggen over de plot, want dat zou jammer zijn. Het einde is zowel verrassend als onthutsend.
Aanvankelijk lijkt het erop, dat we te maken hebben met een doorsnee horror-thriller. De bekende schrikeffecten, de nachtelijke gang in het huis, donkere schaduwen, vermeende indringers. We kennen het allemaal uit vele andere films. Maar waar deze film zich in onderscheidt is dat het niet om de effecten gaat, maar om de relatie in een huwelijk. Want hoe goed ken je eigenlijk de man, waarmee je getrouwd bent? Ken je zijn verleden of zitten daar duistere kanten aan. En wat gebeurt er als langzaam maar zeker het vertrouwen binnen een relatie wordt aangetast. Kun je elkaar nog wel vertrouwen of zijn er steeds kleine/grote geheimen. Dat is de kern van deze film en die is ijzersterk in beeld gebracht.
Daarom is dit eigenlijk ook een aanrader en een meer dan verdienstelijk regiedebuut van Edgerton. Dat belooft nog wat voor de toekomst.
Mijn waardering: een 8.5
Regie: Joel Edgerton
Met: Jason Bateman, Rebecca Hall, Joel Edgerton en Allison Tolman
Duur: 108 minuten
IMDb waardering: 7.3