Film 10: Zoom
Striptekenaar Emma (Alison Pill) werkt overdag in een fabriek waar sexpoppen worden gemaakt. Op bestelling kan alles heel precies worden nagemaakt, successen zijn Scarlett Johansson en Beyoncé. In haar vrije tijd tekent ze een strip over Edward (Gael García Bernal), een actiefilmregisseur die nu een artfilm wil maken. De hoofdrol in zijn film is voor het model Michelle (Maria Ximenes), die ook erkenning wil als schrijfster. Tijdens de opnamen laat ze ineens alles vallen en vertrekt naar Brazilië om haar boek af te maken. Dat boek gaat over Emma, een striptekenaar, die in een sexpoppenfabriek werkt.
Kortom, een cirkelverhaal dat begint waar het eindigt en zo voort. Regisseur Morelli maakt hierbij gebruik van geanimeerde stukken film, naast gewone filmopnamen.
Het idee is opwindend, om op deze manier een verhaal te vertellen. Maar helaas ligt het tempo van de ontwikkelingen dermate hoog, dat je al snel de draad begint te verliezen. Af en toe kun je die nog even oppakken, maar dat is het dan wel. Het verhaal zit vol met grapjes, zodat je in ieder geval nog regelmatig kunt lachen. Maar waar het nou allemaal precies over gaat, dat blijft een raadsel. En misschien was dat dan precies de bedoeling van Morelli (overigens geen relatie van de stripheld Cor Morelli).
Alison Pill, bekend van de tv-serie “The Newsroom”, speelt uitstekend. De overige acteurs dartelen een beetje door het verhaal heen, soms in het echt, soms getekend.
Jammer, ik had er meer van verwacht.
Mijn waardering: een 5.
Regie: Pedro Morelli
Met: Gael García Bernall, Alison Pill, Mariana Ximenes en Jason Priestley
Duur: 96 minuten
IMDb waardering: 6.9
Film 11: Rams (Hrútar)
In een afgelegen vallei in IJsland wonen de twee ongehuwde broers Gummi en Kiddi vlak naast elkaar. Het zijn schapenboeren, net als de andere boeren in de vallei. Gummi en Kiddi hebben al ruim veertig jaar geen woord met elkaar gewisseld. De reden hiervan is onduidelijk.
De schapen die ze hebben behoren tot de beste van het land. Ze winnen vaak prijzen met hun rammen, die van een heel oud geslacht afstammen. Tijdens zo’n keuringswedstrijd ontdekt Gummi dat de prijswinnende ram van zijn broer aan ‘scrapie’ leidt. Dat is een desastreuze ongeneeslijke ziekte, die uiterst besmettelijk is. Als dit uitkomt, moeten alle dieren van besmette stallen worden geruimd. Dat is dus praktisch bij alle schapenboeren in de vallei. En daarmee komt het bestaan van allen in gevaar, want hoe met het verder, als er geen eten meer op de plank komt.
In de tussentijd heeft Kiddi de ruiten van Gummi er uit geschoten, omdat hij denkt dat zijn broer hem een hak wil zetten. Beiden proberen op hun eigen manier de rampspoed af te wenden. Kiddi door verzet te plegen (hij wordt door de politie afgevoerd) en Gummi door slim te zijn (hij houdt stiekem een paar schapen en een ram achter).
Maar uiteindelijk komt dit laatste uit en zijn de broers gedoemd elkaar helpen als ze de schapen en de ram willen behouden.
De film heeft een paar mooie grappige ogenblikken. Zoals het gebruik van de schaapshond, die als boodschapper tussen Gummi en Kiddi heen en weer holt met opgerold papiertje in zijn bek. En Gummi, die steevast in bad wordt gestoord.
Vooral in de eerste helft wisselen komedie en drama elkaar af, maar naarmate het einde dichterbij komt wordt het drama groter. De twee broers moeten weer met elkaar gaan praten om een oplossing te forceren. Zoals een broer zegt “No sheep, just the two of us”.
Als je “Verdwijnpunt” van Indridason hebt gelezen, dan weet je hoe het weer in IJsland ineens kan omslaan in een dodelijke storm. Ik moest hier heel sterk aan denken tijdens de finale van deze film.
Al met al een mooi drama met een rustig tempo, krachtige karakters, schitterend landschap en een fijne afwisseling van alle tempofilms.
Mijn waardering: een 7.5
Regie: Grímur Hákonarson
Met: Sigur∂ur Sigurjónsson, Theodór Júliússon en Charlotte Bøving
Duur: 93 minuten
IMDb waardering: 7.5
