Film 19: El club
In een dorpje aan de Chileense kust wonen vier mannen en een vrouw in een mooie woning, die over zee en strand uitkijkt. Het zijn allemaal geëxcommuniceerde priesters en een voormalige non.
Ze zitten daar omdat de RK Kerk ze heeft verbannen, het is een soort gevangenis zonder tralies maar wel met allerlei beperkingen. Misbruik van kinderen, heulen met martelende militairen, fraude met kerkgelden, ontvoering en verkoop van pasgeborenen, dat zijn zo wat van de daden die dit verderfelijke stel heeft begaan.
Maar zolang niemand iets weet, wonen ze daar rustig. Op een dag komt daar verandering in als er een nieuwe priester komt. In zijn kielzog verschijnt een zwerver die een hoop stampij maakt omdat de nieuweling hem herhaaldelijk als misdienaar heeft verkracht. De vijf reeds gevestigden hebben hier geen zin in en pressen de nieuwe priester om de zwerver te verjagen. Ze geven hem een revolver om mee te dreigen. Maar de nieuwe priester pleegt vervolgens op de stoep voor het huis zelfmoord. En de zwerver blijft stampij maken.
Dan komt er nog een priester. Maar deze is door de Kerk gestuurd om oude troep op te ruimen. Hij wil zien of de vijf berouw hebben van hun daden, want hij wil het huis sluiten. In de loop van de film blijkt echter dat die vijf hun streken helemaal niet zijn verleerd en nog door en door rot zijn.
Daarmee is “El club” een noodzakelijke film geworden, die niet zo zeer aandacht vraagt voor de slachtoffers als wel constateert dat de daders helemaal geen berouw hebben en volop praatjes hebben om hun daden goed te praten. Een intense film, die waarschijnlijk nooit in Nederland zal uitkomen.
Uitstekende acteurs, die ondershuids een duivelse uitstraling hebben.
Mijn waardering: een 8.
Regie: Pablo Larraín
Met: Antonia Zegers, Alfredo Castro, Alejandro Goic, Alejandro Sieveking, Jaime Vadell, Marcelo Alonso en Roberto Farías
Duur: 98 minuten
IMDb waardering: 7.5
Film 20: A Perfect Day
Deze film laat een dag uit het leven van een stel hulpverleners zien tijdens de oorlog in Bosnië in de jaren ’90.
Het is een film met veel humor, die uiterst scherp de totale ineffectiviteit van de ‘blauwhelmen’, de VN-troepen, laat zien. Zij bekommeren zich vooral om de regels en protocollen en zijn niet bezig met de bevolking.
Als er wordt gevraagd om hulp bij het reinigen van een waterput, waar een lijk in ligt, blijkt dit volgens de heersende regels niet mogelijk. Immers, de prioriteiten liggen elders. Dat er mensen afhankelijk zijn van deze waterput is dan slechts een klein puntje dat niet van belang is in het grotere geheel.
De film stipt zijdelings de gruwelen aan die indertijd zijn begaan. Zo zien we een aantal mannen bij een autobus, die bewaakt worden door militieleden. En we zien hoe vriendelijke buren, die altijd prettig in een dorp samenleefden, ineens veranderen in monsters, gedreven door religieuze motieven.
Aardige film, maar naar mijn mening iets te veel een niemendalletje. Te veel humor en vriendelijkheden in een grimmige omgeving, waardoor de grimmigheid te veel verdwijnt.
Mijn waardering: een 6.
Regie: Fernando León de Aranoa
Met: Benicio del Toro, Tim Robbins, Olga Kurylenko en Mélanie Thierry
Duur: 106 minuten
IMDb waardering: 7.2
Film 21: Carol
Daar waar “Far from Heaven”, de vorige topfilm van Todd Haynes, zich vooral richtte op de rassendiscriminatie, wordt nu spotlight gericht op de liefde tussen vrouwen.
Niet bijzonders zult u denken, ware het niet dat de film zich in de jaren ’50 in een uiterst preutse en conservatieve VS afspelen. En opnieuw is Haynes er in geslaagd om een prachtige film te maken met buitengewoon veel aandacht voor detail en aankleding. Ook het kleurgebruik past helemaal bij het tijdsbeeld.
De jonge Therese (Rooney Mara) werkt als verkoopster in een groot warenhuis in New York. Op een dag maakt ze oogcontact met een oudere vrouw, die even later voor haar toonbank staat. Het blijkt Carol (Cate Blanchett) te zijn, een vrouw uit de gegoede klasse. Na een kort praatje nodigt Carol Therese uit voor een lunch.
Carol is in een echtscheidingsgevecht gewikkeld met haar man. Dat gaat vooral over de voogdij van hun kleine dochter. Belangrijk om te weten is dat vrouwen in die jaren nog weinig zeggenschap hadden in juridische zaken. Om de problemen tijdelijk uit de weg te gaan, besluit Carol om een poosje te gaan reizen. Ze vraagt Therese om mee te gaan. Therese stemt hierin toe, ondanks het verzet van haar vriendje.
Tijdens de reis bloeit de romance op zoals alleen romances kunnen opbloeien. Maar de tegenpartij zit niet stil. En zo ontwikkelt zich een verhaal van verboden liefde, strijd, een uitputtingsslag en uiteindelijk de gloriërende liefde.
Het verhaal ontwikkelt zich rustig en langs logische lijnen. Niets verrassends in dat opzicht, maar de benauwdheid van die tijd komt heel sterk naar voren. En de vraag dringt zich op of er eigenlijk na zoveel jaren veel veranderd is.
Opnieuw een prachtige film van Todd Haynes, een genot om naar te kijken. Met twee hoofdrolspeelsters waar de sprankeling vanaf spat, maar ook de droefenis om verloren zaken.
Mijn waardering: een 8.
Regie: Todd Haynes
Met: Cate Blanchett, Rooney Mara, Kyle Chandler en Jake Lacy
Duur: 118 minuten
IMDb waardering: 7.2