Afgelopen zaterdag mocht ik mijn 67e verjaardag vieren. Vroeger was mijn verjaardag altijd op Koninginnedag, een drukke oranjekleurige dag met veel muziek en plezier. Tegenwoordig is het, dankzij onze nieuwe vorst Willem-Alexander, een doorsneedag. Geen vlaggen, geen muziek, geen vrijmarkt, geen drukke binnenstad. Gewoon een saaie dag zoals alle andere dagen van het jaar. Eerlijk is eerlijk, ik moest daar wel even van afkicken.

En om dat afkicken op een goede manier te begeleiden stelde eega voor om eens wat biertjes te gaan proeven in de Haarlemse Jopenkerk. Een heiligdom, waar vroeger ongetwijfeld stevig tot de oppermacht werd gebeden, maar waar tegenwoordig hop en mout worden aanbeden.

Bij binnentreden van dit heiligdom bleek dat het aantal kerkgangers in Haarlem buitengewoon hoog te zijn. Wellicht dat de vrome blijheid, die de heilige Jopen uitstraalt, daar een belangrijke rol in speelt. Hoe dan ook, de bankjes waren bijna tot op de laatste plaats gevuld en met enig zoeken ontwaarden wij in de donkere nissen nog een tweetal plaatsen.

Al snel werden wij opgemerkt door de dienstdoende koorknapen en -meiden (ja, deze kerk kent ook koormeiden, het is een zeer eigentijdse kerk), die ons met een mysterieuze glimlach het gezangboek aanreikten. In dit boek stonden niet alleen de miswijnen vermeld, maar ook een groot aantal misbieren.

Na het zondige snoepen en proeven van de drank en spijs verlieten wij met een hemels gevoel deze kerk. Ondanks mijn ietwat atheïstische inslag leek het mij een goed idee om volgeling te worden van deze kerk.