Deze week zag ik de film Dogman van regisseur Matteo Garrone. De man die ons tien jaar geleden de rauwe misdaadfilm Gomorrah bracht. Dogman speelt zich in een gelijksoortige omgeving af. Een troosteloze wijk met mishandelde flatgebouwen, een smerig en verlaten strand, vieze straten, kleine onaanzienlijke winkeltjes, flakkerende lampen. Kortom, de mislukking van Italië (om het eens prozaïsch te zeggen).
In deze wijk woont Marcello, een gescheiden man die een klein winkeltje heeft waar hij honden verzorgt. Vandaar de naam Dogman.
Marcello is een een goedmoedige sloeber met weinig geld. Althans zo leren we hem in het begin kennen. Klein van stuk, enigszins gebogen van figuur, met morsige kleren. Een echt Italiaans typetje. Hij is gek op zijn dochter Alida en droomt ervan om samen met haar op vakantie te gaan naar de Maldiven. Hoewel geen van beiden ook maar enig idee hebben waar die liggen.
Hij gaat wel regelmatig met haar duiken, vanaf een boot een stukje uit de kust. Kortom, een aardige man die een moeilijk leven heeft in een moeilijke wereld.
Maar dan komt Simone op de proppen. Een grote vent met een stierennek, een brute lomperd die zich alleen maar met zijn vuisten gewelddadig kan uiten. Marcello beschouwt Simone als een soort vriend en dan blijkt dat Marcello coke handelt. Daarom komt Simone langs. Die wil coke en wel zo snel mogelijk en steeds meer.
De relatie tussen Marcello en Simone lijkt op vriendschap, maar is eigenlijk toch gebaseerd op angst. Angst voor het tomeloze geweld van Simone. Op een gegeven moment wil Simone vanuit Marcello’s hondenzaakje de muur naar de naastgelegen goudhandel doorbreken om te kunnen inbreken. Hoewel Marcello tegensputtert voert Simone dit plan toch uit. Gevolg: Marcello wordt opgepakt omdat hij weigert te verklaren dat Simone het heeft gedaan. Angst voor de gevolgen van het verraad, misplaatste loyaliteit richting Simone, trots of een mix hiervan. Wie zal het zeggen, maar Marcello verdwijnt een jaar achter de tralies.
Als Marcello vrijkomt wil hij zijn deel van de buit van Simone. Die lacht hem uit en dan zint Marcello op wraak. Die er dan ook komt. Ik zal daar verder niets over verklappen.
Wat vind ik er van
Dogman lijkt enigszins op een neo-realistische film, in de traditie van De Sica. Gewone mensen in hun omgeving, de arme werkende klasse. Maar langzamerhand sluipt daar de misdaad en het bijbehorende geweld binnen. Een tikkeltje Gomorrah wordt toegevoegd.
In dat opzicht eigenlijk niets bijzonders, behalve het geweldige spel van Marcello Fonte als de kleine scharrelaar Marcello. Zo’n rol speel je eens in je leven en dan heb je het gehad.
Maar na de terugkeer uit de gevangenis, de wraakperiode, ontspoort de film. Marcello neemt volkomen ongeloofwaardige besluiten, gaat vreemde dingen doen, zijn dochter is ineens geheel uit beeld verdwenen. Kortom, het verhaal begint langzaam ongeloofwaardig te worden. Natuurlijk is het begrijpelijk dat hij zijn plek in zijn eigen leefomgeving terug wil en weer geaccepteerd wil worden, maar de weg die hij hiervoor kiest is vreemd.
Dogman kreeg over het algemeen ‘rave reviews’, hoewel niet overal. Maar voor mij stelde hij juist daarom teleur, ik had er meer van verwacht. Eigenlijk ging ik een beetje met een kater naar huis.
Daarom 👍👍👍 van de vijf.
Deze week zag ik de film Dogman van regisseur Matteo Garrone. De man die ons tien jaar geleden de rauwe misdaadfilm Gomorrah bracht. Dogman speelt zich in een gelijksoortige omgeving af. Een troosteloze wijk met mishandelde flatgebouwen, een smerig en verlaten strand, vieze straten, kleine onaanzienlijke winkeltjes, flakkerende lampen. Kortom, de mislukking van Italië (om het eens prozaïsch te zeggen).
In deze wijk woont Marcello, een gescheiden man die een klein winkeltje heeft waar hij honden verzorgt. Vandaar de naam Dogman.
Marcello is een een goedmoedige sloeber met weinig geld. Althans zo leren we hem in het begin kennen. Klein van stuk, enigszins gebogen van figuur, met morsige kleren. Een echt Italiaans typetje. Hij is gek op zijn dochter Alida en droomt ervan om samen met haar op vakantie te gaan naar de Maldiven. Hoewel geen van beiden ook maar enig idee hebben waar die liggen.
Hij gaat wel regelmatig met haar duiken, vanaf een boot een stukje uit de kust. Kortom, een aardige man die een moeilijk leven heeft in een moeilijke wereld.
Maar dan komt Simone op de proppen. Een grote vent met een stierennek, een brute lomperd die zich alleen maar met zijn vuisten gewelddadig kan uiten. Marcello beschouwt Simone als een soort vriend en dan blijkt dat Marcello coke handelt. Daarom komt Simone langs. Die wil coke en wel zo snel mogelijk en steeds meer.
De relatie tussen Marcello en Simone lijkt op vriendschap, maar is eigenlijk toch gebaseerd op angst. Angst voor het tomeloze geweld van Simone. Op een gegeven moment wil Simone vanuit Marcello’s hondenzaakje de muur naar de naastgelegen goudhandel doorbreken om te kunnen inbreken. Hoewel Marcello tegensputtert voert Simone dit plan toch uit. Gevolg: Marcello wordt opgepakt omdat hij weigert te verklaren dat Simone het heeft gedaan. Angst voor de gevolgen van het verraad, misplaatste loyaliteit richting Simone, trots of een mix hiervan. Wie zal het zeggen, maar Marcello verdwijnt een jaar achter de tralies.
Als Marcello vrijkomt wil hij zijn deel van de buit van Simone. Die lacht hem uit en dan zint Marcello op wraak. Die er dan ook komt. Ik zal daar verder niets over verklappen.