Ze bestaan nog, draken van films. Films, volgehangen met clichés, treurige verhalen met onnozele subplots, goedbedoeld acteerwerk.

The Wife is een alom geprezen film. Thematiek hedendaags, Oscar-waardig acteerwerk van vooral Glenn Close. Dat vertelden de verhalen, de kritieken mij. Kortom, een goede reden om deze film te bekijken.

Het verhaal

Joe en Joan Castleman (Jonathan Pryce en Glenn Close) zijn een ouder echtpaar, al meer dan veertig jaar bij elkaar. Hij is een beroemd schrijver met grote succesromans op zijn naam. Zij is zijn liefhebbende echtgenoot op de achtergrond. Ze hebben twee kinderen, zoon David (Max Irons) en dochter Susannah (Alex Wilton Regen).

Het is nacht in huize Castleman, waar Joe zenuwachtig wacht op een telefoontje. Hij wordt genoemd als mogelijk winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur. Trrring, trrrrring, daar gaat de telefoon en ja hoor, de Nobelprijs is aan hem toegekend.

De vreugde is groot in huize Castleman, maar aan de gezichten van Joan en zoon David zien we al dat er wat broeit.

Het gezin vertrekt met een speciale vlucht naar Stockholm voor de ceremonie. Dochter Susan blijft achter, want ze staat op het punt van bevallen.

In Stockholm aangekomen komt het echtpaar terecht in het grote circus, dat gepaard gaat met de uitreiking van zo’n prestigieuze prijs. Pers, tv, fotografen, cocktailparty’s, ontvangsten, het overspoelt het echtpaar. Joe, die we inmiddels hebben leren kennen als een narcissistisch mannetje, geniet van dit alles. Maar Joan, gepositioneerd als tweederangs vrouwtje, wordt met het uur chagrijniger. En zoon David trekt het ook al niet meer.

Er ontstaan spanningen, die tijdens het galadiner na de uitreiking van de prijs tot een hoogtepunt komen. Joan loopt daar boos van tafel en besluit om John te verlaten.

De problemen

Zoon David wil ook schrijver worden en heeft een eerste concept geschreven van zijn verhaal. Zijn moeder heeft dit gelezen en vindt het wel goed, maar zijn vader ontwijkt steeds zijn wanhopige vraag wat hij ervan vindt. Een duidelijk vader-zoon probleem. De vader is bang dat zijn zoon hem gaat overvleugelen en de zoon zoekt de erkenning van zijn beroemde vader. Waar hebben we dit vaker gezien, gehoord, gelezen. Was het niet Freud die hier al over schreef. Wat mij betreft een clichéprobleem dat niets toevoegt aan de film. Cliché een…

Dan de verhouding tussen Joe en Joan. Zij was studente in zijn klas. Zij werd verliefd op hem en hij verliet zijn gezin voor haar. Cliché twee…. Naarmate de tijd verstrijkt leren we dat Joe vele affaires heeft met jongere vrouwen. Kennelijk een probleem van beroemde hoogleraren. Cliché drie…..

Halverwege de film wist ik al waar de clou zat. Als je goed oplet, dan ligt het allemaal heel erg voor de hand. Want zij blijkt in het begin van de film een veelbelovend schrijfster, terwijl hij er maar wat op los knoeit. Guess what? Zij heeft al zijn boeken geschreven, dus eigenlijk had zij de Nobelprijs verdiend. Cliché vier…..

In de film wordt gesteld dat uitgevers niet geïnteresseerd zijn in vrouwelijke schrijvers. Doe mij maar een lekkere jonge joodse schrijver, roept een uitgever in de film. Cliché vijf….

Mijn beoordeling

Zoals al in de inleiding vermeld, hangt de film van de clichés aan elkaar. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk dat de film zo hoog wordt beoordeeld door de critici. Wellicht speelt hierin mee dat de achtergestelde rol van de vrouw aan de orde wordt gesteld. Dat is wel zo, maar dat wordt zo doorzichtig gedaan dat een goede discussie over deze film niet meer mogelijk is.

De getroebleerde zoon is zo over the top, dat we deze maar weg denken.

De man-vrouw verhouding komt wat mij betreft slecht uit de verf. Onze Joan heeft haar leven lang gezwoegd, heeft alle affaires van Joe geslikt en dan komt ze nu, bij de toekenning van de grote erkenning, tot de conclusie dat het wel genoeg is geweest. Rijkelijk laat voor zo’n intelligente vrouw, zou ik zeggen. Weinig overtuigend is haar gedrag.

Ook het spel van Glenn Close kon mij niet echt boeien. Ik moest voortdurend denken aan een of andere Britse vorstin met zo’n uitgestreken gezicht zonder emotie. Die kleine trekjes had ze eerder moeten hebben. Kortom, weinig geloofwaardig in deze tijd.

En gelukkig, Joe krijgt aan het eind een hartaanval en sterft. Kunnen Joan en David tevreden huiswaarts keren. Want Joan heeft weer stof voor een nieuw boek en David heeft een beetje erkenning van pappie gekregen. Maar tegelijkertijd een heel gemakkelijk einde van een film, die pretendeert een maatschappelijk probleem aan de orde te stellen. Hij is dood, mooi daar zijn we vanaf. Op naar de volgende scène.

Conclusie

Een saaie film met bordpapieren karakters. Weinig diepgang, geen karakterontwikkeling. Geen verrassingen, alleen maar voorspelbare droefheid ten top. Als de boeken van Castleman dit niveau hadden, dan had hij zeker geen Nobelprijs gewonnen.

The Wife draait momenteel in de bioscopen.