Deze filmtitel is ontleend aan de antwoorden op een checklist van een abortuskliniek in Manhattan.
Regisseur/schrijver Eliza Hittman heeft een ontroerend en gevoelig drama gemaakt over twee tienermeiden in het huidige Amerika.
We leren de 17-jarige Autumn kennen als ze bij een talentenshow echt zingt, in tegenstelling tot de andere deelnemers. Ze lijkt niet echt populair want ze krijgt een scheldwoord naar haar hoofd geslingerd. Later smijt ze de schreeuwer een glas water in het gezicht. Ze is dus niet gemakkelijk te intimideren.
Toch maakt Autumn geen vrolijke indruk, eerder een beetje afstandelijk en melancholisch.
Maar al snel komen we er achter waar dit aan ligt. Ze is namelijk zwanger. Dat blijkt als ze een kliniek bezoekt. Daar krijgt ze ook een afschuwelijk Pro Life filmpje te zien. En passant krijgt ze foldertjes mee over adoptie.
Autumn wil niet dat haar ouders van haar zwangerschap weten. En in de staat waar ze woont, is een abortus voor een 17-jarige zonder ouderlijke toestemming onmogelijk.
Dus stapt Autumn met haar nichtje Skylar en een veel te zware koffer in de bus naar New York. Daar komt ze erachter dat ze al langer zwanger is dan haar in de kliniek is verteld. Hierdoor moet ze naar een andere plek en duurt het allemaal dagen langer dan gepland.
Geld hebben ze in beperkte mate, onderdak is te duur, dus zoek je ‘s-nachts een bowlingbaan of een gokpaleis op.
Never Rarely Sometimes Always is een film die je niet snel vergeet. Heel rustig verteld, zonder sensatie, zien we de tocht van de twee meiden. We ervaren dat het voor zulke meiden niet gemakkelijk is om je staande te houden. Maar ze slaan zich door alle tegenslagen heen en komen veilig weer thuis.
Sidney Flanagan als Autumn en Talia Ryder als Skylar spelen de sterren van de hemel. Hun gezichten spreken boekdelen en geven uiting aan hun innerlijke gevoelens. Hun spel is mede de kracht van deze film. De scène waarin Autumn de vragen uit de titel beantwoord, tonen dat ze op dat moment echt wordt geconfronteerd met zaken waar ze liever niet aan denkt.
Ik vond het een sterke film met een uitmuntend verteld en in wezen eenvoudig verhaal. Het laat zien hoe empatisch de medewerkers van de klinieken in New York zijn, in tegenstelling tot die buiten de grote stad.
