Een interessante vraag die gisteravond werd beantwoord door de Italiaanse voetbalploeg. Die vrat namelijk het Nederlandse roggebrood, heerlijk belegd met goudgele Parmezaanse kaas, als een stel drommelse muizen helemaal kaal.
Naar mijn idee konden de voortekenen al worden gezien bij de gewonnen wedstrijd tegen Polen. Want daar was ook al geen echt sprankelend Oranje te zien.
Waar ging het mis
Er is inmiddels al flink geanalyseerd door vele experts en non-experts. Zelf zag ik in de eerste plaats een veel frisser en fitter Italië, dat de meeste duels won en Oranje op veel gebieden aftroefde. Misschien waren de Italianen erop gebrand om het gelijke spel tegen Bosnië-Herzegovina uit te vlakken en het thuispubliek te laten zien dat er een echt team staat.
Vervolgens begreep ik de opstelling van Wijnaldum als rechteraanvaller niet helemaal. Wijnaldum is geen vleugelflitser en dat werd ook wel duidelijk. Meestal trok hij wat naar binnen toe waardoor de vleugel helemaal vrij kwam. Mogelijk was het de bedoeling dat Hateboer zich daar naar hartelust kon uitleven, maar dat was buiten de waard gerekend.
Italië startte feitelijk met een driemansverdediging, waarbij de oude rot Chiellini zowel het centrum als de zijkant bestreek. Daardoor kon de linkerverdediger Spinazzola zich helemaal vrij maken voor de aanval langs de krijtlijn. Hateboer werd daardoor geconfronteerd met twee tegenstanders, genoemde Spinazzola en aanvaller Insigne. Hier kwamen veel goede voorzetten uit voort. Onderstaande foto laat zien welke ruimte er was.
Je ziet Spinazzola de bal opdrijven, Hateboer moet naar hem toe waardoor een gat in zijn rug ontstaat, waar Insigne in duikt. Wijnaldum en de Roon zijn te laat voor de ondersteuning.
Eenzelfde situatie zag ik vorige week bij de wedstrijd De Graafschap O21 tegen Alphense Boys O21. Ook daar werd de Boys verdediging compleet ontregeld door de sterk opkomende en hoog staande linkerverdediger. De Boys begonnen met een 4-3-3 opstelling en veranderden dit na de rust in een 4-4-2. Door de versterking van het middenveld was het gevaar over links helemaal bezworen.
Had Oranje dit ook kunnen doen? Bij Oranje bestond het middenveld eigenlijk alleen maar uit de Roon en de Jong, omdat zowel Wijnaldum als van de Beek ver naar voren speelden. Het gevolg was dat het Oranje middenveld compleet werd overlopen, mede door een uitblinkende Locatelli.
De vervanging van van de Beek door aanvaller Bergwijn was opportunistisch, maar geen oplossing. Want de zwakte op het middenveld werd hiermee niet opgelost.
Een ander probleem was dat Italië ver uit elkaar speelde. De drie verdedigers stonden bij de opbouw ver uit elkaar en gaven Oranje daardoor weinig kans om druk te zetten. Daar kwam bij dat de passing van de Azzurri prima was en ze vanuit de verdediging direct naar voren speelden.
Nederland kwam daarentegen niet aan opbouwen toe. Veldman is geen opbouwende speler en omdat ook Hateboer en Aké niet naar voren konden trekken ging veel passes de mist in. Door het flexibel spelende Italië werd Oranje helemaal uit elkaar getrokken waardoor heel veel ruimten kwamen die goed werden benut door de Italianen.
Kortom, Nederland werd geconfronteerd met een heel modern spelend Italië en had daar geen antwoord op. Duidelijk werd dat een speler als Blind heel erg wordt gemist, vanwege zijn kwaliteiten met een inspelende pass. Ook zat er weinig diepgang in het Nederlandse spel. Enerzijds omdat er niemand diep ging (en als dat een keer wel gebeurde, dan kwam de bal niet), anderzijds omdat er weer veel breed werd gespeeld.
11 oktober speelt Nederland de volgende wedstrijd in het kader van de Nations League tegen Bosnië-Herzegovina. Er zal dan heel goed moeten worden nagedacht over de strijdwijze. De Bosniërs hebben nu gezien hoe je Oranje kunt lam leggen.