Vandaag zat ik in de bioscoop om getuige te zijn van de premiere van de nieuwste Marvelfilm, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings.

Om maar met de deur in huis te vallen, het is een geweldige film. Een helder verhaal, bruisende humor, heerlijke vechtscenes, geweldige stunts. Kortom, volop genieten voor de Marvel liefhebber.

Shaun is een vriendelijke jongeman, die bij een groot hotel in San Francisco werkt waar hij de auto’s van de gasten in de garage parkeert. Hij doet dat samen met Katy. Samen vermaken ze zich ook in de vele karaokebars, samen met vrienden en vriendinnen.

Op een goede dag zitten Shaun en Katy in de bus en daar wil een groep boeven Shaun beroven van een mooie groene hanger. Er ontstaat een geweldige knokpartij in de rijdende bus, die compleet uit de hand loopt maar waarbij duidelijk wordt dat Shaun een grootse vechter is, Nadat hij alle boeven de bus heeft uitgemept moet hij aan Katy uitleggen wie hij nou eigenlijk echt is. Dan blijkt dat Shaun eigenlijk Shang-Chi heet en volgt een hilarische scene waarin hij moet duidelijk maken hoe je die naam goed uitspreekt.

Anyway, Shang-Chi blijkt de zoon van de naar macht smachtende Wenwu, die al meer dan 1000 jaar leeft en de baas is van het genootschap ’The Ten Rings’ Dit genootschap zaait hel en verdoemenis op de aarde. 

De moeder van Shang-Chi is al vroeg overleden en zijn vader heeft hem vanaf zijn kind-zijn getraind als ‘killer’ om hem later als machthebber op te volgen. Shang-Chi had hier geen zin in en vluchtte als tiener naar de VS.

Omdat zijn hanger bij de vechtpartij wel is ontvreemd, gaat Shang-Chi er vanuit dat zijn zuster, die ook zo’n hanger heeft, in gevaar is. Hij besluit af te reizen naar Macau om zijn zus te waarschuwen en haar te beschermen. Maar dat blijkt niet echt nodig, want zus Xialing blijkt net zo goed te kunnen vechten als haar broer.

Langzamerhand wordt duidelijk hoe de familiebanden zich vanaf de vroege jeugd hebben ontwikkeld en hoe de onderlinge verhoudingen zijn. Juist dit aspect geeft deze film een bijzondere inhoud.

Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is een mega-budget ballet, dat over een immense poel van verdriet heen vloeit. Dit verdriet geeft de film zijn diepte.

De acteurs zijn prima. Ster van de film is Tony Leung die alleen al met zijn ogen een enorme diepte geeft aan Wenwu alias The Mandarin. Verdriet, woede, machteloosheid en hoop strijden om voorrang op zijn expressieve gezicht. Waanideeën laten hem strijden tegen zijn eigen kinderen en andere familie om zijn overleden vrouw uit een verborgen grot te bevrijden. Hij hoort haar stem die hem roept, maar de anderen weten dat als de grot opengaat de ondergang van de wereld in werking kan worden gezet.

Uiteraard ga ik hier niet uitvoerig de plot vertellen, maar Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is naar mijn mening een van de beste Marvel films die ik heb gezien. Plus dat het de poort opent naar een hele nieuwe reeks films (en dat is mooi meegenomen).

Kortom, 4 sterren van de mogelijke 5.