Vorige week zat ik in de grote zaal van het Lido om good old James Bond weer eens in actie te zien. Het heeft een poosje, dankzij corona, geduurd voor onze James weer op het grote doek tevoorschijn is gekomen. Keer op keer werd de première uitgesteld, maar nu is de tijd daar.
En laat ik maar gelijk de knuppel in het hoenderhok gooien, het valt wel wat tegen. Het begin is nog overdonderend. Een eenzame man ploetert door de sneeuw naar een eenzaam huis. Het is een spannende scene die in het verleden speelt. We maken kennis met de kleine Madeleine. Daarna schakelen we naar het heden, de volwassen Madeleine (Léa Seydoux). Ze is samen met onze James en zijn op weg naar een prachtig Italiaans bergdorpje. De huisjes idyllisch tegen de bergwand geplakt. Prachtige omgeving voor virtuoze actiescenes.
Later wordt Bond, die met pensioen is, door M opgeroepen om weer in dienst te treden. Een supergroot en gevaarlijk probleem moet worden opgelost. Bond maakt kennis met zijn opvolger, de nieuwe 007, Nomi (Lashana Lynch). Samen gaan ze op pad.
Daarna zakt de film flink in. Bij tijd en wijle wordt het zelfs een beetje saai. Veel actiescenes voelen niet meer echt nieuw aan en sommige worden te lang uitgemolken. Dat verklaart ook de hele lange duur van de film, twee uur en drie kwartier. Naar mijn mening hadden er gemakkelijk drie kwartier worden uitgesneden.
Anyway, de laatste Bond van Daniel Craig. En nu begint het grote spel, wie wordt zijn opvolger. De nieuw opgevoerde 007 Nomi wordt het vermoedelijk niet. Er kan worden ingezet bij de bookmakers.
