Stel je voor, je bent een wetenschappelijk onderzoekster. En je probeert gelden te vinden om je onderzoek te kunnen voortzetten. Maar dan krijg je als eis dat je moet deelnemen aan een wetenschappelijk experiment. Je moet drie weken samenwonen met een menselijke robot, ontwikkeld om jou gelukkig te maken.
Dat is de premisse van de film Ich bin dein Mensch van Maria Schrader. Het laat zich raden dat er flink wat valt te lachen. Want ja, hoe ga je om met een mensrobot die jou gelukkig wil maken. Een robot die niet is ingesteld op echtelijke twisten, hoewel die natuurlijk wel tot het alledaagse leven behoren. ‘s Ochtends een heerlijk kant-en-klaar ontbijtje, een romantisch aangeklede kamer voor het diner. Maar wil je dat wel of heb je liever een toch wat rommelige huishouding. Kortom, er valt aardig wat te grinniken om deze film.
Maar de onderlaag is ernstiger. Daar komen toch wel een aantal belangrijke thema’s voorbij. Uiteraard de vraag of robots een oplossing bieden voor het gemis aan sociale contacten, oftewel bestrijding van de eenzaamheid. Bestaat het perfecte leven? Wanneer ben je gelukkig en wat is geluk überhaupt? Hoe verwerk je sluimerend verdriet in een relatie? Praat je daarover, kan dat of verwerk je het liever alleen. Veel van deze levensvragen worden aangestipt en nopen toch tot nadenken over je eigen rol in het leven.
Al met al is Ich bin dein Mensch een boeiende film, luchtig maar toch met inhoud. Daarom vier sterren.
