Waarschuwing: er zitten wat spoilers in deze recensie.
Donderdagochtend 11.00 uur. Rij 16 stoel 8 in de mooie Trianon bioscoop. Een bijna uitverkochte zaal (met de afstandsbeperkingen). Ik zit in afwachting van de nieuwe Spider-Man film, Spider-Man: No Way Home. Vroeger dimde dan het licht en ging het doek omhoog. Tegenwoordig gaat het licht nog wel uit maar er is geen doek meer dat omhoog gaat. Verloren nostalgie….
Nog even een korte reclame voor Cineville en dan horen we de stem van J.K.Simmons als J. Jonah Jameson, de nieuwslezer, die met opruiende stem de identiteit van Spider-Man onthult en onze held aan de schandpaal nagelt. De jonge Peter Parker is in een klap wereldberoemd als de grote schurk, die vele slachtoffers maakte met een drone-aanval. Dat was ook het einde van de vorige Spider-Man film, Far From Home. De twee films lopen dus vlekkeloos in elkaar over.
Onze held Peter Parker wordt aan alle kanten belaagde en gezocht door FBI en alle andere opsporingsinstanties. Uiteraard ontkent hij verantwoordelijk te zijn voor de ellende, maar niemand gelooft hem. Zijn leven als Spider-Man wordt onmogelijk.
Ten einde raad gaat hij naar Doctor Strange. Die kan hem mogelijk helpen met een magische spreuk, waardoor de hele wereld niet meer weet wie Peter Parker is. Peter stemt hiermee in, hoewel Doctor Strange deze spreuk liever niet toepast. Maar tijdens die spreuk realiseert Peter zich ineens dat dan ook zijn vriendin MJ en zijn beste vriend Ned hem ook niet meer kennen, net als zijn geliefde tante May. Door deze dwarrelingen gaat het niet helemaal goed met de spreuk, met als gevolg dat de poorten van het universum open gaan en allerlei oude vijanden ineens tevoorschijn komen. Nare mannetjes als Electro, Green Goblin en Doc Ock. Sandman komt later ook nog een kleine bijdrage leveren.
Natuurlijk ontspint zich dan een geweldig gevecht tussen alle naarlingen en onze grote held. Het is een zware strijd maar uiteindelijk is er maar een overwinnaar. En we weten allemaal wie dat is.
Spider-Man: No Way Home is een geweldige film, met een enorme energie die van het grote doek afspettert. Je hebt amper tijd om adem te halen want er gebeurt zo veel. Maar ook de broodnodige humor is aanwezig, iets minder dan in de vorige film.
Duidelijk is wel dat Spider-Man in deze film een ontwikkeling doormaakt van een springerige tiener naar een meer volwassen jongeman. “With great power comes great responsibility” zou de ondertitel van de film kunnen zijn. Er worden door Spider-Man grote beslissingen genomen, maar hij krijgt ook te maken met een groot verlies. Dat moet hij verwerken, niet door pure wraakgevoelens, maar door oplossingen te zoeken. Waardoor je onze jonge vriend als mens ziet groeien. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het toch wel emotionele einde dat op zich goede aanknopingspunten biedt voor een mooi vervolg.
In deze film wordt heel duidelijk een link gelegd naar het Marvel Cinematic Universe. Zo zien we dat de jonge Peter in het begin een advocaat nodig heeft en dat is niemand minder dan Daredevil himself. Ook de vijanden in deze film komen uit allerlei andere Marvelfilms. En zo ontstaat een netwerk van personages die op allerlei manieren met elkaar in verband kunnen worden gebracht en zijn we nog lang niet van de Marvelfilms en -series af. En dat is maar goed ook!
Overigens zien we, tot grote vreugde van het juichende bioscooppubliek, twee oude Spider-Mans binnen vliegen in deze film, die samen met onze Peter strijden tegen het geboefte.
Spider-Man: No Way Home is een prima Marvelfilm, die er goed in slaagt om op een geloofwaardige een jonge superheld te laten doorgroeien. Dat biedt perspectief voor de toekomst want er komt zeker een vervolg. De actiescenes zijn overdonderend, de CGI (computer-generated imagery) is fabuleus en de muziek voegt extra dynamiek toe. Al met al vier sterren voor deze aanrader.
Helaas kun je deze film door de lockdown niet meer zien. De vraag is wanneer de stream beschikbaar komt.
