En daar was ie dan weer….. de enige echte lockdown. Uiteraard precies voor de feestdagen, zodat alle plannen de prullenmand in konden. En ja, je kunt de regels aan je laars lappen maar dat wordt ook lastig als je helemaal geen laars hebt. Daar komt bij dat corona ook niet onvermeld aan dit huis is voorbij gegaan, dus dan kijk je toch wel een beetje uit.
En dan moet je er maar weer het beste van maken. Het wordt langzamerhand een herhaling van zetten en dat maakt me nu als nieuwsgierig naar de kerstdagen van 2022.
Kerst is traditioneel een tijd om eens lekker te eten. Een beetje vreemd want normaliter eet je toch ook wel lekker. Nee, maar met kerst krijg je dan iets anders op je bord. Oké, dat betekende in dit geval dus een afhaalmenu. De McDonalds is dichtbij, net als een heleboel pizzerias, snackbarren en andere afhaaltenten. Maar dat past niet in de eettraditie van een mooie Kerst. Daar hoort een mooi menu bij van een gerespecteerd restaurant. Vorig jaar viel de keus op Allemansgeest, maar dit jaar gingen we voor de plaatselijke horeca, die het toch al zo zwaar heeft. Het werd In Den Gapenden Eter, een voor Leidse begrippen gerenommeerde eetgelegenheid. Een van de lokale toppers op eetgebied.
Het voorgerecht bestond uit een terrine van eendenbout, vergezeld van vijg, een pompoenchutney en siboyo (een zoetzure rode ui). Dit lekkers gegarneerd met een cranberry compote en parels van peper en sjalot. Een verfrissende combinatie met een op de tong smeltende terrine.
Na het smakelijk frisse voorgerecht was het tijd voor een opwarmer voor de hoofdschotel. De opwarmer bestond uit een Bisque d’homard, een heerlijk volle kreeftensoep, met een bijpassende garnituur van Hollandse garnalen, venkel en dille. Een heerlijk tussengerecht dat de smaakpapillen al vast in de stemming bracht voor de topper.
Waarna even een pas op de plaats gemaakt moest worden opdat de huischef de ‘plat principal’ oftewel de ‘main course’ kon bereiden. Niet dat hij uitgebreid moest gaan kokkerellen, dat had de brigade van IDGE al gedaan. Maar een mooi hoofdgerecht kun je niet koud opdienen, dus moet een en ander worden opgewarmd en op een bord worden gedrapeerd.
En wat kregen we opgediend? Een heerlijk malse kalfssukade die in je mond wegsmolt. Met daarbij een aardappelgratin en een creme van knolselderij met daarop een rolletje spitskool, een sjalot en minimaiskolfje. De zachte creme paste wonderwel bij het zachtgegaarde vlees en na het nuttigen van dit hoofdgerecht besloten we om maar even een pauze in te lassen.
Na een korte uitpuf- annex uitbuikperiode moesten we nog een dessert nuttigen, dat ook al niet voor een kleintje vervaard was. Het dessertbord werd bekleed met een cassistaartje, dat werd vergezeld door een met chocolade gevulde amaretti, heuveltjes mouse van steranijs, kringetjes gel van champagne met naast het bord nog een clafoutis. De smaken waren hemels, van sprankelend naar zachtzuur om door te springen naar zachtzoet en knappend zacht met een bitter tintje.
Na dit fraaie dessert besloten we om de koffie met de friandise, die bestond uit een marstaartje, een chocolade bonbon en een pinkie maar even te laten voor wat het was. Onze buikjes waren namelijk dermate gevuld dat het gewoon zonde zou zijn om daar nog wat bij te stoppen. Dat bewaren we dan maar voor vanavond.