Tweede Pinksterdag gaat niet de geschiedenisboek in als de mooiste Pinksterdag ooit. Het voelde voor de tijd van het jaar bij vlagen koud aan en ook de regen was niet altijd even aangenaam.

Tijd dus voor een bioscoopbezoek. Op mijn lijstje stond al enige tijd Everything Everywhere All at Once, een titel die overkomt als een soort puzzel. Wat moet je er mee, alles overal en onmiddellijk. Een beeld van de huidige mens, die alles wil, het liefst overal en onmiddellijk. Denken we daar even aan de mensen die op Schiphol in de rij staan. Wij willen een goedkope vakantie, overal naar toe kunnen en wel nu!

Everything Everywhere All at Once is een film die donderend over je heen valt. Evelyn, een fantastische rol van Michelle Yeoh, is samen met haar man Waymond naar de VS geëmigreerd om daar het geluk na te streven. Maar van alle dromen en idealen is niets overgebleven. Wat resteert is een wasserette, die draaiend moet worden gehouden. De film begint op het moment dat Evelyn wanhopig worstelt met alle bonnetjes, die nodig zijn voor de belastingaangifte. Ze heeft geen oog meer voor Waymond en ook niet voor haar dochter Joy.

Daarna volgt een razendsnelle opeenvolging van gebeurtenissen, een kosmische wasmachine die wordt aangestuurd door een deeltjesversneller. We zien Evelyn in andere werelden, als een succesvolle operazangeres, een Hollywood actrice, een martial arts vechtmachine en nog veel meer. Allemaal dromen in andere multiverses. Evelyn blijkt de enige persoon, die de kwalijke god Jobu Tupaki kan verslaan. En laat die nu net in haar dochter Joy te zitten.

Dit is geen film voor liefhebbers van een gewoon verteld filmverhaal. Het doet bij vlagen denken aan de Matrix, vol met creatieve vrijheid. Geweldige vechtscenes, prachtig mooie beelden, veel kleuren, creatieve vrijheid. En een gigantische dosis humor, vaak zo absurd dat je je ogen niet gelooft. En geweldige acteurs.

Het draait in deze film om de niet gerealiseerde potentie van Evelyn, de gemiste kansen. Maar bovenal om compassie en begrip voor elkaar, boven oordeel en afwijzing.

Zoals de criticus van IndieWire zegt: “Ik heb de film twee keer gezien, omdat ik dacht dat ik de eerste keer zat te hallucineren. En ik ga opnieuw, want ook de tweede keer leek het op hallucinaties”.

Eega Trix ging in de pauze naar huis. Dit is niet haar soort film, maar de rest van de bijna uitverkochte zaal bleef tot het eind zitten hallucineren.

Na een paar uurtjes in de avond was ik genoeg bijgekomen om de nieuwe Eppo nog even te lezen. Met de veelbelovende nieuwe strip Dutch, een cowboy in de Peel. Wat wil een mens nog meer.