Dat gebeurde vrijdagavond toen ik de app van NLziet aan het uitproberen was op de Apple TV. Bij toeval kwam ik toen op NPO 2 Extra terecht en daar bleek een rechtstreeks verslag te zijn van Pinkpop. Op dat moment speelde Froukje, een Nederlandse jongedame die eigen liedjes zong. Afgezien van haar fraaie stem kon ik de teksten van de liedjes ook nog bijna letterlijk volgen. Voor Nederlandse vertolkingen vaak wat lastig, zeker met een harde band erachter. Maar de teksten bleken heel persoonlijk te zijn en waren van een voor mijn begrip hoog niveau. Prima muziek.
Daarna kwam Twenty One Pilots. Een band waar ik nog nooit van had gehoord maar die uitstekend bleek te kunnen spelen. Catchy tunes, om het maar eens in het Engels te verwoorden. High Energy, nog zo’n Angelsaksisch woord er bij. Muziek die niet in een vak valt te plaatsen, allerlei invloeden hoor je in hun muziek terug. Een klein hoogtepunt was de trompettist die ineens het Wilhelmus begon te spelen. Waarop het publiek en masse begon mee te zingen.
Vervolgens kwam Nothing But Thieves op het podium. Een Engelse gitaarband, die ik ook niet kende. Overigens niet zo vreemd dat ik deze bands niet ken, want ik volg de popmuziek niet echt meer. Maar ook dit bleek een ijzersterk optreden te zijn, waar ik echt van kon genieten.
De vrijdagafsluiter was Metallica. Daarmee is genoeg gezegd. De band blinkt niet uit door virtuositeit, maar de inmiddels wat oudere heren denderden over het podium alsof ze nog jonge metalgoden waren. Goden waren ze nog wel, maar jong niet meer. Een geweldige afsluiter van de vrijdagavond.
Zaterdag en zondag
Zaterdagavond zag ik Royal Blood, een soortement blues-rock duo bestaand uit een drummer en een basgitarist. That’s all folks. Het bijzondere aan deze band was dat de basgitarist zijn instrument bespeelde als een gitaar. Scheurende geluiden, hoge uithalen, gierend gepiep. Een echte gimmick om op te vallen. De muziek zelf viel mij tegen.
Daarna kwam Nona, een Nederlandse soulzangeres. Een tegenvaller, inmiddels dertien in een dozijn. Allemaal afgeleid van Amy Winehouse. Niets nieuws onder de zon en toen ik zag dat daarna Selah Sue zou komen ben ik afgehaakt. Jammer dat Pearl Jam, die op dat moment live speelden niet werd uitgezonden. Dat zou kicken zijn geweest, maar helaas.
Dan maar naar de zondagavond. Daar viel ik met de neus in de boter van Nile Rogers & Chic. Allemaal oude koek natuurlijk maar wel lekker op een zomerse zondagavond. Alle hits en nog veel meer kwam voorbij. En om nog even op ‘soul’ terug te komen, hier stonden een paar echte ‘soul’-zangeressen met een geweldige stem. Wel iets anders dan de ‘soul’ van Nona.
Daarna kwamen de Deense rockers van Volbeat voorbij. Ook een puike rockband, die in staat is om het publiek gek te maken, hetgeen ze dan ook deden.
De afsluiter van de avond en dus ook de afsluiter van Pinkpop waren de Amerikaanse Imagine Dragons. Misschien niet de grootse afsluiter die een festival als Pinkpop verdient, maar ik heb er toch met plezier naar zitten kijken.
Wat me echt opviel was dat het publiek kennelijk alle liedjes kende want er werd uit volle borst(en) meegezongen. Duidelijk was het plezier van de gezichten af te lezen dat het weer kon….. een heerlijk festival, met zijn allen samen op een grasveld, veel lol en pret, genieten van elkaar en de muziek. Dat was echt een paar jaar gemist. En dat gevoel deed mijn even 50 jaar jonger voelen.
De foto’s zijn overigens van de tv, want ik was zelf natuurlijk niet in Landgraaf.
