We zijn halverwege de vakantie en dan wordt het tijd voor een snufje cultuur. Cultuur in de breedste zin van het woord, te vinden op onze Holterberg. Dus alles op loopafstand.
Afgelopen nacht heeft het flink geregend en gedonderd, dus de paden zijn wat aan de natte kant. Maar daar kun je met bogen omheen lopen.
Na het wederom voortreffelijke ontbijt van Hotel Hoogholten gaat het dan in de richting van het hoogste punt van deze berg. Halverwege vind je daar het Natuurmuseum Holterberg. Dit museum is in 1938 geopend en is gebouwd door dierenpreparateur Piet Bos en zijn zwager Jo Melcher, eigenaar van hotel ‘t Losse Hoes dat nu nog steeds naast het museum staat. Na het overlijden van Piet Bos werd hij opgevolgd door zijn zoon Kees, ook een preparateur. Maar daarnaast ook een begenadigd schilder van diorama’s. Wil je meer weten over het museum, klik dan hier.
Het museum staat vol met opgezette dieren, soms in mooie diorama’s die een goede indruk geven van de natuurlijke omgeving. Daarnaast vertelt het museum ook de geschiedenis van het ontstaan van de Holterberg. Leuk is ook de tijdrijder, waarmee je tijdstippen van de dag kunt aanwijzen, waarna vogelfoto’s oplichten en je met een hoorn het gezang van die vogel kunt horen. Eigenlijk is het een groot educatief centrum over geologie en natuur. Indrukwekkend is ook het burlen van de grote herten. Alles met elkaar heel informatief.
Daarna voor de lunch weer even afgedaald naar onze kleine villa. Na het nuttigen hiervan weer op pad naar de Canadese Begraafplaats Holten. Onderweg voelen we al enkele spetters…. Het zal toch niet, we hebben de stoelkussens nog buiten staan. We besluiten om rechtsomkeert te maken. Maar eerst even de eigenaar gebeld om te vragen of hij de kussens even wil binnen halen. Dat gaat hij doen en dan kunnen wij weer richting begraafplaats. Maar het laatste stukje moeten we nog wel even rennen, want het begint ineens te stortregenen.
We duiken dan het informatiecentrum binnen, waar we op een grote wand kunnen zien hoe de geallieerden in april 1945 via Emmerich ons land binnentrekken. Canadese, Britse en Poolse troepen beginnen dan aan de bevrijding van oost en noord Nederland. Daarbij sneuvelen nog heel wat jonge soldaten.
In de filmzaal maken we kennis met enkele van deze jonge Canadese mannen, die hier naar toe zijn gekomen om ons te bevrijden. Indrukwekkende verhalen, die zorgen voor een brok in je keel.
Daarna naar buiten, naar de begraafplaats. Naar de vele graven en de pijn en verdriet dat toen is geleden.
Het is goed om stil te staan bij de vele offers die voor onze vrijheid zijn gebracht. Door mannen en vrouwen uit vele andere landen.
We moeten ons realiseren dat onze vrijheid geen automatisme is geworden waar we recht op hebben. De oorlog in Oekraïne laat ons dat inmiddels wel zien. We moeten onze vrijheid voortdurend verdedigen tegen mensen die dat wel willen inperken.
De begraafplaats heeft wel indruk op ons gemaakt. Zwijgend lopen we weer terug, onder de inmiddels weer tevoorschijn gekomen zon.
