Het is zaterdag, de eerste dag na ons verrukkelijke weekje vakantie op de Holterberg. Het leven van alledag lonkt weer. Vannacht denk ik nog even in Holten te zijn als ik naar het toilet wil gaan. Ik wil de deur openschuiven, maar het is weer een gewone deur met een handvat. Even weer terugkomen op het aardse.

Ontbijtje met beschuit en een kop koffie. Alle e-mails van een week oud wegwerken. Rondom het huis is niets veranderd. De tuin oogt nog net zo als voor de vakantie. Ons smalle straatje voor de deur is nog net zo smal. De poes is inmiddels weer helemaal op haar gemak en accepteert ons als medebewoners. Pfff, gelukkig maar!

Het is Open Monumentendag, maar eega en ik hebben geen zin om een van de vele oude panden in Leiden te bezoeken. De Leidsche Mondialen, een kunstenaarscollectief waarvan ik bestuurslid ben, doen er aan mee. Hun onderkomen, de 17e eeuwse Stadstimmerwerf, doet voor de eerste keer mee. Er wordt grote drukte verwacht, want het is een van de weinige, nog originele woonhuizen uit die tijd. Aan de overkant van het water is enkele jaren voor de bouw nog een zekere Rembrandt van Rijn geboren.

We gaan naar de markt. Daar is het al aardig druk. De Leidse markt is langgerekt, op de kaden van de Nieuwe Rijn. Leiden heeft geen groot marktplein, vandaar. We komen nog kennissen tegen die wel onderweg zijn naar een bijzonder bouwwerk. Het begint warm te worden. We zien nog een bevriend echtpaar dat is neergestreken onder een terrasparasol. Je weet maar nooit, misschien valt er dadelijk wel een bui uit de hemel.

We besluiten om maar weer naar huis te gaan. De zon komt echt door, het wordt weer warm en een tikkeltje benauwd. Nog even langs de Dirk voor een kleine boodschap en we zitten weer thuis. Eigenlijk best vermoeiend, zo’n zaterdag. In de middag nog even naar het radioverslag geluisterd van collega Peter Fase, die voor Studio Alphen verslag doet van de wedstrijd Spijkenisse – ARC. Een moeizame 0-1 overwinning voor de Alphenaren.

Dan krijg ik een whatsappje van een oud-collega. Of ik misschien zin heb om met zijn seizoenkaart zondagavond naar Feyenoord te gaan. Vanwege werk kan hij zelf niet gaan. Nou, dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Lekker bij de grote Rotterdamse stadsderby zijn, tegen het aloude Sparta. Direct zet ik mijn vingers aan het werk om te melden dat ik graag van zijn aanbod gebruik maak. Wow, wat een verrassing. Past eigenlijk nog helemaal binnen het thema “Afsluiting van de vakantie”.

Langzaam wordt het tijd voor het avondeten. Daarna kijk ik nog even naar het oppermachtige Ajax, dat Heerenveen zonder enige moeite aan de zegekar bindt. Als Feyenoorder moet ik toegeven dat Ajax momenteel veruit het beste voetbal in ons land speelt.

Daarna even alle nieuws doornemen, via nieuwsbrieven en de buitenlandse media. Ik verbaas met over de snelle opmars van het Oekraïense leger. Het lijkt erop dat ze een oude truc hebben uitgehaald. Doen alsof je A aanvalt en vervolgens bij B toeslaan. Daar hebben de Russen vooralsnog niet van terug.

En dan is het tijd om het hoofd te ruste te leggen. Welterusten.