Jacques Brel zong al in de jaren 60 over het vlakke land. Weliswaar met harde wind, grauwe sluiers en vlokken schuim, maar wel over het vlakke land. Gisteren reed ik door het vlakke land, onder een zonnig gesternte met mooie wolkenstapels die schreeuwden om een schildersezel.

Ik moest gisteren naar Goes, een oude stad in het Zeeuwse land, om voor Studio Alphen verslag te doen van de voetbalwedstrijd tussen de plaatselijke trots G.O.E.S. en de Alphense Racing. Het aardige is dat G.O.E.S. een afkorting is van Gezamenlijk Opwaarts, Eendrachtig Sterk en dat deze afkorting overeenkomt met de stadsnaam. Het met de auto moeilijk bereikbare sportcomplex ligt aan de noordkant van Goes en heeft een romantische voetbalinborst. Alsof je jaren terug in de tijd bent, met een overdekte tribune aan de ene kant van het veld en een onoverdekte tribune aan de andere kant. Alles nog met een zweem van het oude.

De heenweg leidde de navigatieschermpje ons via Bergen op Zoom en terug mochten we over de Zeelandbrug. En zo zagen we twee kanten van Zeeland, het vlakke land. Een land dat wij in de Randstad niet meer kennen. Uitgestrekte akkers met in de verte kerktorens. Veel water, aan alle kanten. Tweebaanswegen en rust, veel rust. Geen wonder dat de Zeeuwen iets anders zijn dan de hypernerveuze stedelingen. Het leven voltrekt zich daar in alle rust, de dagen vloeien net als de wolken statig voorbij, jaar na jaar.

De wedstrijd eindigde in een 2-1 overwinning voor de lokale helden, hoewel een gelijkspel misschien een betere afspiegeling zou zijn geweest. Maar de bal is rond en rolt daardoor soms een onverwachte kant op.