Dit weekend is voor het eerst sinds de coronatijden het Stripfestival Breda weer gehouden. Twee jaar lang geen grote stripfestivals of -beurzen, dat is een hard gelach geweest voor de vele stripliefhebbers.
Daarom zondag vroeg uit de veren om tijdig naar Leiden Centraal te lopen. Overstapje in Rotterdam en dan met de Intercity Direct rechtstreeks naar Breda. Al met al een reisje van een uurtje, lekker snel en comfortabel. Bij het uitstappen in Breda kijk ik mijn mede-uitstapper aan. Is het echt waar? Is de zomer weer begonnen. Het is heerlijk weer, de zon staat hoog aan de blauwe hemel. Wat een genot. Vanuit het station loop je via een brede allee naar het mooie Stadspark Valkenburg. Dit is de oude kasteeltuin van de kasteelheer van Kasteel Breda, dat nu onderdeel is van de Koninklijke Militaire Academie. Als je het park binnenloopt stuit je direct op het grote Nassau-Baroniemonument uit 1905. Een groot beeld van Pierre Cuypers. Het stadspark is echt een heel fijn park, vol met kippen, hanen, konijnen en ganzen. Links is het fraaie T-huis, waar het terras op dit vroege tijdstip al aardig gevuld is. Als je het park recht doorsteekt dan loop je zo maar naar het Chassé Theater, waar het Stripfestival plaatsvindt.
Maar waarom ga je naar dat Stripfestival, hoor ik u denken. Wel, ik heb zo’n anderhalf jaar geleden meegedaan aan een crowdfunding om de uitgaven van een nieuwe Cocco Bill mogelijk te maken. Ik maakte in de jaren 70 kennis met Cocco Bill via het stripblad Pep. En ik heb altijd een zwak gehouden voor deze malle cowboy. Dit is wat Wikipedia over Cocco Bill meldt.
Cocco Bill is een snel aangebrande en schietgrage cowboy die graag kamillethee drinkt. Wanneer hij in een saloon een kamillethee bestelt is er altijd wel een cowboy die hem daarover uitlacht, waarop Cocco Bill in woede uitbarst. Uiteindelijk krijgt de arme man klappen in zijn gezicht.
Desondanks is Cocco Bill een goede vent en helpt altijd de sheriffs om boeven te vangen. Het is niet altijd het geval dat de boeven in de gevangenis belanden. Veelal worden de boeven de dood in gejaagd, hetgeen vaak gepaard gaat met opmerkelijke laatste woorden.
Het paard van Cocco Bill heet Stapper (Tripotta in het Italiaans), hij denkt als een mens, rookt ook sigaretten en eet spaghetti.
Zoals in de meeste strips van Jacovitti, staan de pagina’s vol met vreemde dingen: overal liggen worsten (soms met benen), botten, vissen, wormen met benen en hoeden, potloden, dobbelstenen, paarden met twee benen en een ruiter met vier benen. De figuranten doen ook vaak de gekste dingen. En de ledematen kunnen de vreemdste bochten en houdingen aannemen.
De bedenker, scenarist en tekenaar Jacovitti is in 1997 overleden maar zijn assistent Luca Salvagno zet nu zijn werk voort. Hij had nog een aantal getekende verhalen liggen, maar het geld voor de inkleuring ontbrak. En daar heeft de crowdfunding nu voor een oplossing gezorgd. Vandaar nu het nieuwe album “Cocco Bill al dente”. En dat is nu af te halen bij de stand van uitgeverij Hum!
Met als grote voordeel dat Luca Salvagno zelf aanwezig is om het boek te voorzien van een exclusieve tekening met handtekening. Daarnaast wil ik graag “Bleekwater” van Joris Mertens kopen, de winnaar van de Willy Vandersteenprijs. Een schitterend boek over een eenzaam man. Ook Joris Mertens is aanwezig om het net aangeschafte boek van een tekening en een handtekening te voorzien.
En dan is het tijd om weer richting station te lopen voor de terugreis. Een mooie dag in het mooie, oude Breda en met twee mooie albums onder mijn arm.