A Triangle of Sadness kent 4 hoofdstukken. Het begint met auditie voor mannelijke modellen, die allemaal voor een bekend modemerk willen werken. Zo ook Carl, die al snel doorheeft dat zijn auditie rampzalig verloopt. Gelukkig heeft hij ‘s avonds een etentje met zijn vriendin, de Instagram-influencer en model Yaya. Maar dat loopt ook al op een ramp uit als zij de rekening naar hem doorschuift.

Om het goed te maken neemt Yaya Carl mee op een cruise voor de superrijken. Zelf heeft ze deze cruise van haar Instagramvolgers cadeau gekregen. Het superluxe jacht wordt bevolkt door Russische oligarchen, Britse wapenfabrikanten, een rijke Duitse die alleen maar “In den Wolken” kan roepen en nog wat onbeschaamd rijke mensen. Het personeel wordt als voetveeg gebruikt en moet dansen naar de grillen van de rijken. De kapitein (Woody Harrelson) zit bijna de hele reis dronken in zijn kajuit en komt alleen voor het ‘Captain’s Diner’ tevoorschijn. Tijdens het diner steekt een zware storm op waardoor het een totale chaos wordt.

De volgende dag wordt het jacht aangevallen door piraten. Het schip ontploft en zinkt en de enkele overlevenden spoelen aan op een onbewoond eiland. Hier blijkt dat de superrijken absoluut niet in staat zijn om te overleven. De rollen worden omgedraaid want de ook aangespoelde Abigail, de Philippijnse manager toiletten, weet wat overleven is. Zij kan vissen vangen en klaarmaken. Uiteindelijk wordt zij de nieuwe baas en zijn de disfunctionele en lompe superrijken haar ondergeschikten.

De filmgegevens

Regisseur: Ruben Östlund
Cast: Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson en anderen
Duur: 2 uur 27 minuten
Te zien vanaf 15 december in de Nederlandse bioscopen
Winnaar van de Gouden Palm Cannes
Draait op het Leiden International Film Festival in de Independent: selections

Wat vond ik er van

Regisseur Ruben Östlund werd bekend met zijn vorige satire “The Square”, waarin hij afrekende met de culturele elite. Ook The Triangle of Sadness is een satire maar mist toch de overtuiging van de voorganger. Allerlei clichés worden naar voren gehaald en dat is gelijk de makke van deze film. Östlund vertelt je wat je eigenlijk allemaal al weet, waardoor de lach maar niet tevoorschijn wil komen. Het blijft bij wat besmuikt binnensmonds gegrinnik. Het helpt ook niet dat de karakters vooral oppervlakkig blijven waardoor enige karaktertekening ontbreekt.
Daar komt bij dat de film veel te lang duurt. Om tweeënhalf uur te blijven boeien is er heel wat nodig. Maar dat lukt niet. Het onderwerp loont zich natuurlijk prima voor een perverse satire, maar dan moet je dit wel met wat meer finesse doen. Monty Python deed dit toch wat beter en ook Östlund zelf heeft met “The Square” bewezen dat hij beter kan. Daarom niet meer dan drie sterren.