Het is al best wel een poos geleden dat we in de Leidse Schouwburg zijn geweest. Afgelopen donderdag zitten we in baignoire D, een heel deftige naam voor een soort van balkonnetje op de begane grond. Aanleiding is de nieuwe cabaretvoorstelling van Micha Wertheim, “Voor heel even”.

Micha Wertheim alleen op het podium. Hij loopt in een donker en verlaten winkelcentrum. In de verte loopt een schreeuwende man, die langzamerhand dichterbij komt. Een man in een groen trainingspak. Angst snoert langzaam zijn keel dicht. Hij denkt “ik doe net of er niets aan de hand is”. Als de man naast hem is schreeuwt hij ineens “Kijk me aan”. Als Micha hem aankijkt, haalt hij langzaam zijn hand uit zijn zak. Wat gaat er gebeuren…..

Dit is de openingsscène van de cabaretvoorstelling “Voor heel even”. Een ontregelende opening, want niets is wat het lijkt. En dat gaat de hele voorstelling door. Niets is wat we denken te horen. Elke keer is er weer een verrassende wending. Hét kenmerk van een Wertheim voorstelling. Fantasie en werkelijkheid lopen continu door elkaar heen. Telefoongesprekken met ideeën die een eigen bestaan gaan lijken, waarbij ideeën ook nog jaloers blijken te zijn. Maar zijn het wel gesprekken of zijn het fantasieën die zich in het hoofd van Wertheim afspelen.

Min of meer leidend is de moderne obsessie met ons telefoonschermpje. Of misschien moet ik obsessie vervangen door verslaving. We zien alleen nog maar pratende mensen over straat lopen, met een oortje in. Is dat niet heel vreemd. Is onze wereld niet heel surreëel geworden.

Al met al is het een boeiende voorstelling van Micha Wertheim, die ik tot nu alleen van de televisie kende. Kijk even het korte filmpje hieronder om een kleine indruk te krijgen van Micha.