Guillermo del Toro’s Pinocchio als ultieme kerstfilm lijkt me wel een aardige kop, temidden van het dagelijkse bombardement van kerstfilms op de beeldbuis. Meestal films van een super onnozel gehalte met derderangs acteurs/-trices waarbij het ene kerstcliché wordt gevolgd door het andere kerstcliché.
Dan is Pinocchio in de versie van Del Toro een openbaring. Geen kerstboom te zien, geen kunstmatige sneeuwvlokken, geen kerstman, geen heerlijk gedekte en prachtig versierde kersttafel met daarop een uitstalling van de smakelijkste gerechten. Nee, niets van dat alles. Maar wat dan wel. Een prachtige film over het verlies van een kind, de daarop volgende rouwperiode vol ongeloof en ontkenning en uiteindelijke de aanvaarding. Maar ook over een vader-zoon verhouding met zijn ups en downs, een eigengereid kind in plaats van een volgzaam kind en ook de altijd aanwezige strijd tussen goed en kwaad.
Het verhaal
Pinocchio is een klassiek verhaal, in 1883 geschreven door de Italiaan Carlo Collodi. Bekend als de houten pop, wiens neus langer groeit als hij liegt. Meestal bekend van zoetsappige uitvoeringen, onder andere door Walt Disney.
Guillermo del Toro, bekend van zijn eerdere films The Shape of Water en Pan’s Labyrinth, heeft het verhaal een heel andere richting gegeven.
Ten tijde van WO I, de Grote Oorlog, woont Geppetto samen met zijn zoontje Carlo in een dorpje ergens in de Italiaanse bergen. Geppetto is houtbewerker en bezig met het maken van een nieuw kruisbeeld voor de dorpskerk. Carlo is een vriendelijk en gehoorzaam ventje, die regelmatig oorlogsvliegtuigen ziet overvliegen en dan droomt hij ervan om ook zo’n vliegenier te zijn.
Maar dan slaat het noodlot toe. Een vliegtuig laat per ongeluk een bom vallen, die bovenop de dorpskerk terecht komt. Carlo komt hierbij om het leven en vader Geppetto wordt verteerd door verdriet.
Uiteindelijk snijdt hij een grote pop uit het hout van een boom naast het graf. Hij praat tegen die pop als ware het zijn zoontje Carlo. En zo is Pinocchio ontstaan. Op een dag is er een bosfee, die Pinocchio levend laat worden. De houten pop leert lopen en praten en hij is nog brutaal ook. Heel anders dan Carlo en Geppetto heeft er dan ook de nodige moeite mee.
Dan verschuift de tijd en zijn we aanbeland in het Italië van Mussolini. Kinderen worden geacht een strakke discipline te hebben en worden klaargestoomd voor het leger. Verder vertel ik niet want dan volgen er een heleboel wilde avonturen. Uiteindelijk heeft de film een prachtig einde.
Ergo, Guillermo del Toro’s Pinocchio als ultieme kerstfilm!
De film
Guillermo del Toro’s Pinocchio is een animatiefilm. Een zgn. stop-motionfilm waarbij gebruik wordt gemaakt van poppen. De film blinkt uit een geweldige details van de poppen. Haren, kleding, alles ademt en beweegt op een volstrekt natuurlijke manier.
Het verhaal wordt op een grandioze manier verteld. Alles op een rustig tempo, maar met voldoende actie om niet saai te worden. Naast de vele lichte elementen zitten er ook zeker donkere elementen in het verhaal. Denk maar aan het fascisme. In Italië is men iets minder enthousiast over deze film vanwege de spottende manier waarop Mussolini in beeld wordt gebracht. De oorlog speelt een donkere rol, maar ook daarnaast zijn er ook veel sprookjesachtige elementen te vinden.
Het verhaal wordt verteld door Sebastian J. Cricket, in de Disneyversie bekend als Japie Krekel. Andere belangrijke personages zijn Podesta, de fascistische ambtenaar, graaf Volpe de theaterbaas met zijn knechtje, de baviaan Spazzatura. De stemmen van de poppen worden ingesproken door een aantal topacteurs, waaronder Ewan McGregor, Cate Blanchett, Tilda Swindon en John Turturro.
Mijn oordeel
Eigenlijk had ik geen idee van wat me te wachten stond toen ik deze film ging kijken. Ik kende het verhaal natuurlijk van vroeger, zowel als verhaal maar ook als stripverhaal. Ik wist nog van Pinocchio’s neus en had het gevoel dat het een soort sprookje was. Waarschijnlijk versterkt door het Disney gevoel. Maar deze Pinocchio is een volwassen film, zeker geen kinderfilm. Met diepgaande karakters en een spannende verhaallijn. Een ontwapenende film ook, die toch ook wel een aantal maatschappelijke problemen aankaart. Een film over vriendschap, over verlies, kameraadschap, maar ook over de donkere oorlog en dwangarbeid.
De film krijgt daarom het maximale aantal punten, vijf stuks.
