Een oud gedicht dat weer modern is

Gisteren kwam ik een gedicht tegen van Herman Schaepman, de eerste priester die lid werd van de Tweede Kamer. Hij leefde van 1844 – 1903. Hij was een politicus, die samen met De Savornin Lohman, veel invloed had op het toenmalige kabinet. Naast politicus en priester was hij ook een begenadigd dichter, in navolging van Bilderdijk en Da Costa.

Het gedicht uit 1899 dat onder mijn ogen kwam, heet Mundi Magister. Dat betekent zoiets als ‘meester/leraar van de wereld”. Oordeel zelf over het actualiteitsgehalte van dit werkje.

Een chaos is onze eeuw, een maalstroom, in wiens kringen
Gedachten, meningen en stelsels zich verdringen,
Waarin met iedre golf een waarheidsleer verdwijnt,
Die, straks weêr opgespoeld, in andren vorm verschijnt;
Een schrikbre wenteling van razernij en logen,
Die telkens, telkens groeit. Verrukt en opgetogen
Begroet de menigte het albezielend woord,
Dat alle raadslen lost, dat iedre beê verhoort,
Die opwelt in het hart, dat, moede en afgestreden,
Naar ruste snakt; toch blijft het immer schijn! Het heden
Vergaat, — de morgen brengt een nieuwe waarheid aan,
Die, als haar moeder, door de dochter zal vergaan!