Vorige week zag ik Eus Boekenclub weer eens op de tv. Een heerlijk ontspannen tv-programma over boeken en gedichten. Hij las toen aan het begin een heel verrassend gedicht voor van Rutger Kopland. En bij toeval kreeg ik een paar dagen geleden een verhaaltje over geiten onder ogen, ook een gedicht van Rutger Kopland. Kopland was een van de populairste naoorlogse dichters in Nederland.

Verhaaltje

We zagen deze zomer wat geiten
in de bergen, geen mens verder
geen herder, dit was hun eigen
hemel zon wind en land

misschien is er één toevallig begonnen
een misstap, een onbezonnen
sprongetje en toen waren ze eigenlijk al
op weg uit het veilige dal

de dagen gingen vanzelf voorbij
en als het zo donker geworden was
dat ze het gras niet meer zagen
en niemand kwam om ze te halen
dachten ze dan blijven we maar wachten
en vielen in slaap waar ze waren

maar toen een ochtend de zon zo dichtbij
in de hemel hing dat je hem bijna
grijpen kon en de olijven en de kastanjebomen
nergens meer stonden en alles was wei
en bloemen, toen wisten de geiten
dat ze in hun eigen land waren aangekomen

daar was het waar we ze zagen uit de verte
haast niet te onderscheiden
van de stenen zo stil en rustig grazend
in het verlaten vallen van de avond.

Rutger Kopland (1934-2012)

Wat mij betreft een bijna ontroerend verhaaltje over geiten en over de natuur. Zo vanzelfsprekend, zo gewoon, maar toch ook heel bijzonder.
Overigens, het boekprogramma is elke zondagavond op NPO2 te zien. Kijk er eens naar, het wordt heel aardig gepresenteerd door Özcan Akyol vanuit het Burgerweeshuis in Deventer.