Nee, het is niet de titel van een nieuwe spectaculaire wraak- of horrorfilm, De Revanche van Beelden in Leiden. Het is stomweg de constatering dat er na de hele slechte versie van 2022 (dit schreef ik erover) dit jaar een geweldige beeldententoonstelling staat. Een verrassende versie dit jaar met als titel Playground. Een mooi thema waar je als kunstenaar wat mee kunt.
Waarom is het nu zoveel beter dan vorig jaar. Ik denk dat het komt doordat gekozen is voor een paar erkende curatoren, Peter van der Es en Adam Nilissen. Dit zijn de oprichters van Unfair, een grote kunstenaarsbeurs vooral gericht op jonge kunstenaars. Eigenlijk ligt Beelden in Leiden in het verlengde hiervan, want ook zij richten zich op jonge kunstenaars die meestal voor het eerst een kunstwerk in de open lucht maken.
Dit jaar is er werk te zien van 6 jonge kunstenaars, te weten Bas Oussoren, Susanne Khalil Yusef, Nazif Lopulissa, Eugenie Boon, Stijn ter Braak en Vera Gulikers.
Hieronder in het kort het verhaal van elke kunstenaar.
Bas Oussoren
Het werk van Bas Oussoren draagt de titel The Spectacle. Het is een grote hoge boog in pastelkleuren, die uit verschillende blokken bestaat. Het doet een beetje denken aan een Griekse kolom en als je iets dichterbij kijkt dan zie je dat de blokken ook een muurstructuur hebben. Grappig is dat er op een bepaalde plek ook namen in zijn gekrast zoals verliefde jongeren ook wel eens doen op een houten bank. Door de kleuren doet het geheel ook snoeperig aan, alsof je onder een groot soort marshmallow boog staat.
Nazif Lopulissa
Even verderop loop je tegen het immense werk van Nazif Lopulissa aan, Meeting you for the first time geheten. De basis voor dit werk was de koffer, die de Ambonese grootouders van Nazif altijd klaar hadden staan zodat ze onmiddellijk weer richting eigen land konden vertrekken. In het werk zie je een aantal voorwerpen terug die hier aan refereren. Het bekijken van Nazif’s werk is een soort ontdekkingsreis door de wereld van ontheemden die weer terug willen naar hun oorsprong. Verdwenen herinneringen worden hiermee weer voelbaar gemaakt, zegt Nasif. Dit werk heeft de Frans de Wit Prijs 2023 gewonnen.
Susanne Khalid Yusef
Doorlopend moet je opletten want dan komt je bij het kleinste kunstwerk van deze tentoonstelling terecht. Het zijn twee bronzen beelden, blauw en rood, die de naam Gezichtsvinding dragen. Het grootste beeld, het blauwe, staat voorover gebogen en lijkt neer te kijken op het rode beeld. Susanne heeft dit werk gebaseerd op een tekening van een vluchtelingkindje die nooit het gezicht laat zien. Ook bij dit werk ontbreekt het gezicht bij het blauwe beeld. Susanne wil hiermee laten zien dat je bij het vluchten gezichtsverlies lijdt omdat je eigenlijk elders weer helemaal opnieuw moet beginnen.
Stijn ter Braak
Voorbij het kleinste kunstwerk loop je ineens tegen een huisdeur aan. Het is De voordeur van de conciërge van Stijn ter Braak. Staat daar zomaar ineens plompverloren een voordeur op de Hooglandse Kerkgracht. Nummer 11 is het huisnummer en uit de brievenbus steekt nog een stukje van een advertentieblaadje. De deur staat op een kier en als je naar binnen gluurt zie je een jas hangen. De stenen zijn oud, hier en daar gebarsten en beschadigd. Maar als je eraan voelt dan merk je dat het geen steen is maar kunststof. En o ja, op het steen zit hier een daar een plukje mos. Het doet een beetje denken aan een kijkdoos maar dan in het groot. Je krijgt er spontaan een glimlach van op je gezicht.
Eugenie Boon
Eugenie Boon is opgegroeid in Curaçao en toen ze gevraagd werd om aan Playground mee te doen, moest ze onmiddellijk aan haar kinderjaren denken. Ze hadden op Curaçao geen speeltuinen en daarom moesten de kinderen hun eigen werelden creëren. Als er een grote regenbui viel dan pakten ze kokosbladeren en daar maakten ze bootjes van. Waar vervolgens wedstrijden mee werden gedaan wie het snelste stroomde. Verder zie je in haar werk Bot’i piskado riba laman ganchu (A Fisher’s Boat over the Ocean) de golvende lijnen terug van het water. Met daar bovenop een referentie naar druiven, die de ontwikkeling van klein bloesempje naar vrucht symboliseren.
Vera Gulikers
En dan kom je aan het eind van de expositie terecht bij de wachters, The Guards (Making Is Breaking). Het zal duidelijk zijn dat deze twee honden waken over de andere beelden en bescherming bieden tegen vandalisme. Het grappige is dat het gezicht van Vera zelf in de twee hondenkoppen terugkomt. Zo laat ze zichzelf op een geheel eigen wijze zien. Vera stelt dat vrouwen al van jongs af aan worden opgeleid tot kunstenaar, door het stiften van de lippen, het lakken van de nagels, het dweilen van een vloer, het bloemschikken en het decoreren van het huis. Ze hebben dus een natuurlijke voorsprong op de mannen.
En zo zijn we aan het einde gekomen van de elfde editie van Beelden in Leiden. Een verrassende, kleurrijke en fantasievolle editie, waarmee de nare smaak van de vorige editie helemaal is weggespoeld. Als voormalig mede-oprichter van deze tentoonstelling is dat een fijne constatering. Het is de waardige revanche van Beelden in Leiden, dat zich opnieuw heeft uitgevonden. Met dank aan de enthousiaste kunstenaars en niet te vergeten de waardevolle inbreng van de curatoren. Op naar de editie 2024!
Geef een reactie