Dag 5 – Landgoed Mentink. Maandagavond is het nog lang warm, maar je merkt dat er verandering op komst is. ‘s Nachts breekt dan het onweer los. Felle lichtflitsen, knallende donders en vooral een diep en donker gerommel, zoals ik nog zelden heb gehoord. De regen laat zich ook niet onbetuigd en plots is dat warme, bijna tropische weer van een ander tijdperk. Als we ‘s ochtend wakker worden is de temperatuur naar normale waarden gedaald. Wat de dag gaat brengen qua weer is niet helemaal duidelijk, daarom besluiten we maar een wandeling te maken over het naburige Landgoed Mentink.

Mentink

Mentink, een van de oprichters van de doopsgezinde kerk in Winterswijk (zoals zaterdag al leerden), was een van de lokale textielbaronnen. Maar hij was niet alleen op kerkelijk gebied aktief. Hij stichtte namelijk in 1930 het Landgoed Mentink. Daarop liet hij vijf boerderijen bouwen die hij aan de leden van één familie verpachtte. De akkers waren er toen al omdat kleine boeren de woeste grond al eeuwen eerder hadden ontgonnen. Het landgoed bestaat voor het grootste deel uit kleinschalige elementen als bosjes, houtwallen, akkers en weiden. Een derde van de 136 hectare is nog steeds als boerenland in gebruik. Opvallend is dat de kleine stukjes heide nog in volle bloei staan.

De bossen op het landgoed bestaan uit naald- en loofbomen. De naaldbomen zijn aangeplant en dienen voor de houtproductie. De grove dennen leveren naast grenenhout ook terpentijn, hars en teer.

Tussen de akkers door slingeren de houtwallen. In de houtwallen groeiden lijsterbes, hulst, vlier en dalkruid. Vroeger was dit de landafscheiding en windvang. Het is belangrijk dat deze houtwallen bewaard blijven want ze zijn ook rijk aan natuur. Ze bieden beschutting aan de geelgors, steenmarter, ree en ransuil.
Het aangrenzende Tuunterveld, dat niet tot het landgoed behoort, heeft een heide-ontginningslandschap. Hier geen houtwallen maar lange rechte rijen bomen als begrenzing. Dit veld is pas begin 20e eeuw ontgonnen.

Wat ook goed te zien is tijdens onze wandeling is de bolling van de akkers. Eeuwenlang werd de koeienmest maar ook de schapenmest op de grond aangebracht, plus nog de nodige heideplaggen, waardoor de grond soms meters is gestegen in hoogte. Daardoor is een echt glooiend landschap ontstaan, waarin de witte kwikstaart zicht helemaal thuisvoelt.
Een stukje verderop zien we akkers van Natuurmonumenten. Die hebben een zogeheten grashegge. Dat is een grasstrook naast de akkers waarop de tractoren kunnen keren en waar klaproos en korenbloem kunnen groeien. Op de akkers worden aardappel en biet verbouwd. Natuurmonumenten probeert op dit gebied de ortolaan terug te lokken. In Nederland inmiddels uitgestorven maar net over de grens nog wel voorkomend.

Op het laatste stuk van onze wandeling wordt hard gewerkt aan het aanleggen van poelen. Winterswijk is ‘op een moeras’ gebouwd en door die natte oorsprong kwamen hier veel amfibieën voor. Maar hun leefgebied werd opgeofferd aan land- en woningbouw.
Maar het is nog niet te laat. Door de aanleg van de nieuwe poelen zijn de kamsalamander en de groene, bruine en heikikker al weer gesignaleerd. En de verwachting is dat door het goede natuurbeheer ook de adders weer terugkomen.

Onze wandeling duurde bijna twee uur en inmiddels waren we ook al bijna opgevreten door de vele muggen. Maar dat hoort er bij. Onderweg zagen we ook nog een bijzonder huisje, ingericht met van alles en nog wat, waarvan de betekenis ons ontging. En we hebben ook nog even gekeken bij de grondwatermeting, want het grondwaterpeil is van groot belang. Zowel voor het hoogveen en de poelen als voor de akkerbouw.

Onze tuinvrienden

De afgelopen dagen waren we overdag altijd op pad. Daardoor hadden we nog geen kennis gemaakt met onze tuinvrienden. Maar doordat we deze dag vroeg weer thuis waren hebben we kennisgemaakt met het drukke verkeer in de tuin. Eerst zagen we een zanglijster, die lekker op een stronk zat te zonnen. Bij het vijvertje was het een gedrang van jewelste. Koolmeesjes vlogen af en aan en de familie merel zat heerlijk aan de kant te badderen. Lekker spetteren, vleugels wapperen en weer verder. Ook de koolmeesjes deden lekker mee aan dit waterballet.
En toen kwam de familie eekhoorn tevoorschijn. Door de regen waren kennelijk veel eikeltjes op de grond gevallen en die moesten nu veilig opgeborgen worden in de tuin. Dus renden ze door de tuin, een eikeltje in de bek op zoek naar een goede plek. Daar werd dan even driftig gegraven, eikeltje verstopt en hop, op naar de volgende. Hieronder de foto’s en twee korte filmpjes. En daarmee kwam een levendig einde aan dag 5 – landgoed Mentink.