Als ‘s ochtends vroeg de hanen kraaien, klimmen er in heel Nederland mensen uit hun bed. Een aantal van hen gaan vandaag naar Den Haag, stad achter de duinen. Niet allemaal gaan ze naar hun werk, maar een aantal maken de gang naar de Koninklijke Schouwburg. Ook maken een aantal edelen zich klaar voor een openbare verschijning. Paarden worden in de stallen nog eens extra geborsteld, koetsen krijgen een laatste poetsbeurt. Het is Prinsjesdag.

Prinsjesdag is altijd de derde dinsdag van september. De Koning spreekt dan de Troonrede uit, een traditie sinds 1814. Het is het begin van een nieuw parlementair jaar. Maar die naam komt daar niet vandaan. Die stamt al uit de 17e eeuw, toen de leden van de stadhouderlijke familie, ook wel prinsen genoemd, op die dag hun gezamenlijke verjaardag vierden.

Het is een dag vol traditie. Beginnend met een rijtoer van de koninklijke familie van het paleis naar normaliter de Ridderzaal. Maar vanwege de grote restauratie van de parlementsgebouwen gaat de toer nu naar de Koninklijke Schouwburg, ooit ook bedoeld als paleis. En na het voorlezen van de troonrede stapt de koninklijke familie weer in om terug te rijden naar hun paleis.

Ik heb het even aangekeken. Een stukje rijtoer met stoere paarden voor een aantal koetsen, lakeien die er naast paraderen. Ik zie zelfs een KNVB-delegatie met allemaal scheidsrechters die op hun fluitje staan te blazen. Kennelijk willen ze aandacht vragen voor de sport.

Vervolgens zie ik een stamelende man op een vreemde, ongemakkelijke stoel die een tekst voorleest, die hij ook net heeft gekregen. De tekst bestaat uit bijna onbegrijpelijke zinnen met moeilijke woorden, waardoor die arme man vanzelf gaat hakkelen. Maar hij zet dapper door. Het gaat goed maar het gaat ook niet goed. We moeten wat doen aan de ongelijkheid, zegt de man, die net zelf een forse loonsverhoging heeft gekregen.

Dan zet ik de tv maar weer uit. Dat is Prinsjesdag. Tot volgend jaar.