Deze week zat ik weer eens in een van de donkere zalen van het Kijkhuis. De aanleiding was de film Past Lives, het regiedebuut van Celine Song. Er was al veel positiefs over deze film geschreven en ik moet zeggen, het is een pareltje. Je mag de vraag zelfs stellen “Past Lives, kandidaat voor een Oscar?”
Het verhaal
Het verhaal is eigenlijk heel simpel. We gaan 24 jaar terug in de tijd, als Nora (Greta Lee) en Jung (Teo Yoo) nog kleine kinderen zijn. Ze zijn vanaf hun geboorte samen opgegroeid, samen naar school gegaan, samen gespeeld. Misschien hebben ze samen wel dromen over een verre toekomst.
Maar dan besluiten de ouders van Nora om naar Canada te emigreren. Nora en Jung worden van elkaar gescheiden en ieder moet zijn eigen pad verder zien te vinden.
Twaalf jaar later, als Nora in Toronto woont en daar studeert, krijgt ze ineens een bericht van Jung. Hij denkt nog steeds aan haar en via Skype leggen ze weer opnieuw contact. Jung heeft inmiddels zijn dienstplicht vervuld, Nora doet een theateropleiding. Het contact is opnieuw hartelijk, maar toch een beetje afstandelijk.
En dan komen we terug in het heden. Nora is inmiddels getrouwd met Arthur, een schrijver die ze tijdens een workshopweekend heeft ontmoet. Ze is genaturaliseerd tot Amerikaanse en ze wonen in New York. Ver weg, in Seoel, denkt Jung nog steeds aan Nora. Hij besluit haar op te zoeken in New York.
De film
Past Lives is een film voor de romantici. Het regiedebuut van Celine Song is een prachtig gemaakte en diep ontroerende verkenning van liefde, verlies en de kracht van een tweede kansen. Het is een goed geregisseerd debuut van Song, die een rijke en sfeervolle wereld creëert. Lee en Yoo zijn uitstekend in hun rol, met veel chemie en emotie.
De film is soms wat traag qua tempo en bij vlagen wat detaillistisch. Maar overall is het een toekomstig klassieker, waarin je ziet hoe liefde kan veranderen en evolueren. En hoe dat zowel een vloek als een zegen kan zijn.
De beelden van de film zijn verbluffend. Cameraman Shabier Kirchner laat ons een geheel nieuw New York ontdekken door een andere benadering in de beelden. Een levende stad met naast de drukte ook de rust. Suggestief en buitengewoon sfeervol.
Wat vind ik er van?
Past Lives komt misschien wat traag op gang, maar de beelden van de twee jonge kinderen maken veel goed. Zeker geplaatst in hele bijzondere settings, zoals aparte beelden.
Zoals gezegd is de chemie tussen Lee en Yoo van een bijzonder niveau. De oude liefde die verloren is gegaan en die niet meer terug kan komen. En de bijbehorende pijn die dat oplevert.
De laatste twee minuten van de film zijn van een buitengewoon kaliber. Lee en Yoo nemen afscheid in een scene zonder woorden, maar in hun lichaamstaal zie je de emoties voorbij gieren. Alleen al bij het denken aan deze scene komt er weer een traan in mijn oog.
Op basis van het spel en de cinematografie kan de vraag gesteld worden: Past Lives, kandidaat voor een Oscar?
