Tagarchief: LIFF 2015

Films, Zien

@LeidenIFF dag negen: El club / A Perfect Day / Carol

Een reactie plaatsen

The ClubFilm 19: El club

In een dorpje aan de Chileense kust wonen vier mannen en een vrouw in een mooie woning, die over zee en strand uitkijkt. Het zijn allemaal geëxcommuniceerde priesters en een voormalige non.

Ze zitten daar omdat de RK Kerk ze heeft verbannen, het is een soort gevangenis zonder tralies maar wel met allerlei beperkingen. Misbruik van kinderen, heulen met martelende militairen, fraude met kerkgelden, ontvoering en verkoop van pasgeborenen, dat zijn zo wat van de daden die dit verderfelijke stel heeft begaan.

Maar zolang niemand iets weet, wonen ze daar rustig. Op een dag komt daar verandering in als er een nieuwe priester komt. In zijn kielzog verschijnt een zwerver die een hoop stampij maakt omdat de nieuweling hem herhaaldelijk als misdienaar heeft verkracht. De vijf reeds gevestigden hebben hier geen zin in en pressen de nieuwe priester om de zwerver te verjagen. Ze geven hem een revolver om mee te dreigen. Maar de nieuwe priester pleegt vervolgens op de stoep voor het huis zelfmoord. En de zwerver blijft stampij maken.

Dan komt er nog een priester. Maar deze is door de Kerk gestuurd om oude troep op te ruimen. Hij wil zien of de vijf berouw hebben van hun daden, want hij wil het huis sluiten. In de loop van de film blijkt echter dat die vijf hun streken helemaal niet zijn verleerd en nog door en door rot zijn.

Daarmee is “El club” een noodzakelijke film geworden, die niet zo zeer aandacht vraagt voor de slachtoffers als wel constateert dat de daders helemaal geen berouw hebben en volop praatjes hebben om hun daden goed te praten. Een intense film, die waarschijnlijk nooit in Nederland zal uitkomen.

Uitstekende acteurs, die ondershuids een duivelse uitstraling hebben.

Mijn waardering: een 8.

Regie: Pablo Larraín
Met: Antonia Zegers, Alfredo Castro, Alejandro Goic, Alejandro Sieveking, Jaime Vadell, Marcelo Alonso en Roberto Farías
Duur: 98 minuten
IMDb waardering: 7.5

 

A Perfect DayFilm 20: A Perfect Day

Deze film laat een dag uit het leven van een stel hulpverleners zien tijdens de oorlog in Bosnië in de jaren ’90.

Het is een film met veel humor, die uiterst scherp de totale ineffectiviteit van de ‘blauwhelmen’, de VN-troepen, laat zien. Zij bekommeren zich vooral om de regels en protocollen en zijn niet bezig met de bevolking.

Als er wordt gevraagd om hulp bij het reinigen van een waterput, waar een lijk in ligt, blijkt dit volgens de heersende regels niet mogelijk. Immers, de prioriteiten liggen elders. Dat er mensen afhankelijk zijn van deze waterput is dan slechts een klein puntje dat niet van belang is in het grotere geheel.

De film stipt zijdelings de gruwelen aan die indertijd zijn begaan. Zo zien we een aantal mannen bij een autobus, die bewaakt worden door militieleden. En we zien hoe vriendelijke buren, die altijd prettig in een dorp samenleefden, ineens veranderen in monsters, gedreven door religieuze motieven.

Aardige film, maar naar mijn mening iets te veel een niemendalletje. Te veel humor en vriendelijkheden in een grimmige omgeving, waardoor de grimmigheid te veel verdwijnt.

Mijn waardering: een 6.

Regie: Fernando León de Aranoa
Met: Benicio del Toro, Tim Robbins, Olga Kurylenko en Mélanie Thierry
Duur: 106 minuten
IMDb waardering: 7.2

 

CarolFilm 21: Carol

Daar waar “Far from Heaven”, de vorige topfilm van Todd Haynes, zich vooral richtte op de rassendiscriminatie, wordt nu spotlight gericht op de liefde tussen vrouwen.

Niet bijzonders zult u denken, ware het niet dat de film zich in de jaren ’50 in een uiterst preutse en conservatieve VS afspelen. En opnieuw is Haynes er in geslaagd om een prachtige film te maken met buitengewoon veel aandacht voor detail en aankleding. Ook het kleurgebruik past helemaal bij het tijdsbeeld.

De jonge Therese (Rooney Mara) werkt als verkoopster in een groot warenhuis in New York. Op een dag maakt ze oogcontact met een oudere vrouw, die even later voor haar toonbank staat. Het blijkt Carol (Cate Blanchett) te zijn, een vrouw uit de gegoede klasse. Na een kort praatje nodigt Carol Therese uit voor een lunch.

Carol is in een echtscheidingsgevecht gewikkeld met haar man. Dat gaat vooral over de voogdij van hun kleine dochter. Belangrijk om te weten is dat vrouwen in die jaren nog weinig zeggenschap hadden in juridische zaken. Om de problemen tijdelijk uit de weg te gaan, besluit Carol om een poosje te gaan reizen. Ze vraagt Therese om mee te gaan. Therese stemt hierin toe, ondanks het verzet van haar vriendje.

Tijdens de reis bloeit de romance op zoals alleen romances kunnen opbloeien. Maar de tegenpartij zit niet stil. En zo ontwikkelt zich een verhaal van verboden liefde, strijd, een uitputtingsslag en uiteindelijk de gloriërende liefde.

Het verhaal ontwikkelt zich rustig en langs logische lijnen. Niets verrassends in dat opzicht, maar de benauwdheid van die tijd komt heel sterk naar voren. En de vraag dringt zich op of er eigenlijk na zoveel jaren veel veranderd is.

Opnieuw een prachtige film van Todd Haynes, een genot om naar te kijken. Met twee hoofdrolspeelsters waar de sprankeling vanaf spat, maar ook de droefenis om verloren zaken.

Mijn waardering: een 8.

Regie: Todd Haynes
Met: Cate Blanchett, Rooney Mara, Kyle Chandler en Jake Lacy
Duur: 118 minuten
IMDb waardering: 7.2
Films, Zien

@LeidenIFF dag acht: Victoria / Mistress America / Virgin Mountain

Een reactie plaatsen

VictoriaFilm 16: Victoria

Het grote bijzondere aan deze film is het feit dat deze in één take is opgenomen. Er is dus niets gemonteerd in de beelden. Dat is een heidense klus om te doen, waarvoor een groot respect op zijn plaats is.

Dat gezegd hebbende kijk je misschien wel met iets ander ogen naar deze film.

De film begint in een Berlijnse discotheek, vage knipperende beelden (slecht voor mensen met epilepsie), dreunende muziek en dansende mensen. Langzaam wordt het beeld helder en krijgen we Victoria (Laia Costa) in beeld. Een jonge Spaanse die nog niet zo lang in Berlijn is. Ze verlaat de disco en komt buiten vier jongens tegen. Als je die jongens ziet, dan wet je al dat dit geen gewone burgermannetjes zijn. Tikkeltje aangeschoten, een van de jongens staat boven op een autodak. Ze wordt door de jongens uitgenodigd om met hen mee te gaan. Dat doet ze en voor mij begint het hier te wringen, want doet een normaal meisje dit? Midden in de nacht meegaan met vier wildvreemde jongens, typjes onguur.

Enfin, ze gaat mee en komt dan in een draaikolk van gebeurtenissen terecht. Want een van de jongens blijkt een ereschuld te moeten inlossen bij een onderwereldfiguur. En dat leidt tot een bankoverval en doden. En passant ontstaat er ook nog een romantische verhouding met Sonne (Frederick Lau). Ik ga hier niet de plot vertellen, maar het tempo is ongenadig hoog vanaf het moment dat de overval plaatsvindt.

“Victoria” is een boeiende film met twee helften. Een rustig eerste deel met een romantische plot en daarna het overweldigende actiedeel. De film wordt gedragen door Laia Costa, die door haar spel de talrijke ongeloofwaardigheden bijna doet vergeten. Het camerawerk is fabuleus.

Maar de minpuntjes zijn toch de talloze ongeloofwaardige ogenblikken en keuzes, die worden gemaakt. Daardoor is de film net niet perfect.

Mijn waardering: een 8.

Regie: Sebastian Schipper
Met: Laia Costa, Frederick Lau, Franz Rogowski en Burak Yigit
Duur: 138 minuten
IMDb waardering: 8.2

 

Mistress AmericaFilm 17: Mistress America

“Mistress America” is de nieuwe film van Noah Baumbach, bekend van “Greenberg” en “Frances Ha”. Deze film is een logisch vervolg op de voorgangers.

Tracy (Lola Kirke, bekend van de tv-serie “Mozart in the Jungle”) is net in New York aangekomen voor haar studie aan Barnard College. Ze kent niemand en probeert aansluiting te vinden via haar hobby, het schrijven van essays en korte verhalen. Maar het literatuurclubje is nogal snobistisch en met haar schrijfkameraad Tony (Matthew Shear) wil het ook al niet helemaal lukken.

Haar moeder, die op het punt staat te hertrouwen, suggereert om contact op te nemen met de dochter van haar komende man. Dat blijkt de 30-jarige Brooke (Greta Gerwig) te zijn, een wervelwind die onophoudelijk aan het woord is en vol met ideeën zit voor toekomstige ondernemingen. Ondertussen merken we dat ze drie kleine baantjes heeft waarmee ze maar net kan rondkomen. Maar geen gebrek aan grootse visies.

Op een gegeven moment heeft Brooke het idee om een restaurant te beginnen. Met in het restaurant een kapsalon en vooruit, ook nog een aantal andere dingen. Echter, een probleem, ze heeft geen geld maar wel een pandje op het oog. Daarom bezoekt ze haar vroegere vriendin Marie-Claire (Heather Lind), waarvan ze zegt dat die vroeger een idee van haar heeft gestolen waarmee ze ontiegelijk rijk is geworden. Marie-Clarie heeft overigens ook haar oude vriend ingepikt en niet te vergeten, de twee poezen.

Marie-Claire ziet haar liever niet komen in haar supermoderne en strakke villa in Connecticut. Maar Brooke zet door en dan gebeurt er van alles in dat prachtige pand. Uiteindelijk ontstaat er ruzie tussen Tracy en Brooke, omdat uitkomt dat Tracy een kort verhaal heeft geschreven, gebaseerd op de avonturen van Brooke. Een messcherpe analyse.

In sommige opzichten doen films van Baumbach denken aan die van Woody Allen. In het bijzonder de vele teksten en scherpe analyses, het ontbrekende zelfvertrouwen bij de hoofdpersonen, de daaruit volgende worsteling met het leven. Toch mist Baumbach net die finesse die een Allen wel kent.

Mijn waardering: Probleem bij deze film was dat die niet was ondertiteld. En dat betekende dat ik de film wel in grote lijnen kon volgen, maar de woordenbarrages waren vaak niet goed te volgen en dan mis je toch de kleinigheden, die wel belangrijk zijn. Daarom geen waardering voor deze film, maar wel de intentie om hem later nog eens ondertiteld te zien.

Regie: Noah Baumbach
Met: Lola Kirke, Greta Gerwig, Michael Chernus en Matthew Shear
Duur: 84 minuten
IMDb waardering: 7.3

 

Virgin MountainFilm 18: Virgin Mountain (Fúsi)

De tweede IJslandse film tijdens dit festival en opnieuw een pareltje.

De 43 jaar oude Fúsi woont nog steeds bij zijn moeder. Hij is een enorme man met een groteske omvang. Fúsi werkt op het vliegveld, hij zorgt voor het laden van de bagage in de vliegtuigen. Op zijn werk wordt hij door jongere collega’s af en toe gepest. Ze zijn vooral benieuwd of hij het al eens heeft ‘gedaan’ en doe dat dan moet, gelet op zijn omvang.

Fúsi heeft één hobby. Het nabouwen en naspelen van WO II veldslagen. Thuis heeft hij de Slag om El Alamein nagebouwd en samen met zijn enige vriend speelt hij andere veldslagen na in diens garage. Een andere liefhebberij is om met de auto langs de havenkade te gaan staan en naar het water te staren. Vaak vraagt hij dan een verzoekplaat aan bij de radio, waar ze hem inmiddels goed kennen. Zijn muziek, heavy metal.

Op zijn verjaardag krijgt Fúsi een cowboyhoed en een cursus linedancen van de vriend van zijn moeder. Zij willen graag dat Fúsi wat meer sociale contacten krijgt. Na een aanvankelijke weigering besluit Fúsi om dan toch maar een keer te gaan. En zo komt hij in contact met Sjöfn, een aardige vrouw die hem vraagt om haar thuis te brengen vanwege zo’n beruchte IJslandse sneeuwstorm.

Dit eerste contact leidt tot meer. Sjöfn is gek op bloemen en zegt in een bloemenwinkel te werken. Ze vraagt of hij wel eens met vakantie gaat. Dat heeft Fúsi nog nooit gedaan en als ze vraagt waar hij dan naar toe zou willen gaan, noemt hij de zon van Egypte (El Alamein natuurlijk). In zijn onschuld gaat hij direct naar een reisbureau om een reis voor twee te boeken.

Op een gegeven moment komt Fúsi erachter dat Sjöfn niet in een bloemenwinkel werkt maar als vuilophaler. Dit leidt tot een aanvaring. Dan blijkt Sjöfn niet meer op haar werk te komen en ook bij het linedancen is ze er niet meer. De woning van haar is en blijft donker. Fúsi slaat een ruitje in en vindt Sjöfn in een kast. Ze blijkt een ernstige depressie te hebben. De woning is inmiddels ernstig vervuild en Fúsi gaat aan de slag. Hij maakt schoon, maakt eten voor haar, verzorgt haar helemaal.

Op een gegeven moment vraagt ze Fúsi of hij bij haar wil intrekken. Na enig misverstand wil hij dit wel, maar op de verhuisdag komt ze hierop terug. Ze kan het toch niet aan.

Aan het einde van de film zien we Fúsi in zijn eentje vertrekken naar Egypte. En hij heeft een pand gekocht waar Sjöfn graag een bloemenwinkel zou willen beginnen.

“Virgin Mountain” is een prachtige film in al zijn eenvoud. Een rustig verteld verhaal waar toch heel veel thema’s worden aangestipt. Pesten op werk, depressies, eenzaamheid, verlaten worden, het komt allemaal voorbij. En dat alles op een gewone alledaagse manier. Het einde van de film laat ons denken dat Fúsi zijn eigen weg heeft gevonden, hij gaat zelf vorm geven aan zijn leven.

Je zou wensen dat alle mensen Fúsi’s waren, in oprechtheid en toewijding.

Mijn waardering: een 8.

Regie: Dagur Kári
Met: Gunnar Jónsson, Margrét Helga Jóhansdóttir en Franziska Una Dagsdóttir
Duur: 94 minuten
IMDb waardering: 7.6
Films, Zien

@LeidenIFF dag acht: Me and Earl and the Dying Girl

2 reacties

Me and Earl and the Dying GirlFilm 15: Me and Earl and the Dying Girl

Greg (Thomas Mann) is een tiener, die samen met zijn vriend Earl (CJ Tyler) parodieën maakt van filmklassiekers. Unieke filmpjes met een grote liefde en creativiteit gemaakt. Greg is een typische tiener, die zichzelf onaantrekkelijk vindt en die zich met moeite door de schooljaren sleept. Zijn enige vriend is Earl en samen zitten ze vaak op de kamer van hun docent mr. McCarthy (Jon Bernthal).

Op een dag vertelt zijn moeder hem dat zijn schoolgenootje Rachel (Olivia Cooke) leukemie heeft. Zij wil dat hij haar opzoekt om haar te steunen. Greg vindt dit achterlijk, hij kent haar nauwelijks en heeft helemaal geen zin om haar te bezoeken. Uiteindelijk zwicht hij voor haar en gaat naar Rachel.

Vanaf hier ontwikkelt zich een groeiende vriendschap tussen twee tieners, waarvan de een een dodelijke ziekte heeft. Dat is de kern van deze film. Het eigenlijk tragische verhaal wordt doorspekt met heel veel humor. We zien hoe Greg en Earl worstelen over hoe ze moeten omgaan met deze ziekte. We zien hoe Rachel langzaam wegzakt en de moed opgeeft om te vechten voor haar leven.

Grote thema’s, die met veel gevoel in beeld zijn gebracht. Respect voor elkaar, respect voor de wensen van een stervend iemand, allemaal komt het naar voren, evenals hoe om te gaan met verlies.

De acteurs zijn zonder uitzondering natuurtalenten. Zonder opsmuk zien we hoe tieners met dit soort zaken omgaan. Het is bijna verfrissend om eens zo’n film te zien, zonder allerlei valse sentimenten.

De film is voorzien van veel animaties tussendoor, waardoor de luchtige toon blijft behouden. We kunnen lachen om het grote verdriet en tegelijk voelen we ons verdrietig.

Kortom, een dijk van een film.

Mijn waardering: een 9.

Regie: Alfonso Gomez-Rejon
Met: Thomas Mann, RJ Cyler en Olivia Cooke

Duur: 105 minuten
IMDb waardering: 7.9

 

Films, Zien

@LeidenIFF dag zeven: La French / Station to Station

Een reactie plaatsen

La FrenchFilm 13: La French (The Connection)

“The Connection (La French)” is een thriller die zich in de jaren ’70 en ’80 in Marseille afspeelt. Zoals de titel al doet vermoeden is het een soort Franse tegenhanger van het legendarische “The French Connection”.

In de jaren ’70 ontwikkelde Marseille zich tot de belangrijkste doorvoerhaven van heroïne richting New York, tot grote ergernis van de Amerikanen.

Justitie in Marseille maakte er niet zo veel werk van, de corruptie tierde welig. Maar daar komt een eind aan als er een nieuwe onderzoeksrechter wordt benoemd, Pierre Michel (Jean Dujardin). Hij ontdekt dat er bijna niets bekend is over de misdaad en begint fanatiek aan zijn klus. Daarbij zoekt hij de randen van het wettelijke op.

De grote baas van de onderwereld is Gaëtan ‘Tany’ Zampa (Gilles Lellouche). Hij is de absolute alleenheerser, maar als de rechter met zijn pookje in het vuur stookt, ontstaat er onrust onder de adjudanten van Zampa. Uiteindelijk vertaalt zich dit in een heuse bendeoorlog met vele slachtoffers. Een van de opstandige adjudanten is Le Fou (Benoît Magimel), die doorzeefd in het ziekenhuis beland maar op grote schaal wraak gaat nemen. Een en ander gaat ten koste van de doorvoer naar New York en dus ook van de inkomsten.

“The Connection (La French)” is een klassieke thriller qua opbouw. Er is een duidelijk onderscheid tussen de goeden en de slechten en we weten ook al hoe een en ander afloopt. Jammer is dat de spanningsboog halverwege wegzakt. Dat komt doordat de film eigenlijk iets te lang duurt. Een half uur korter en de film was zeker spannender geweest.

Prima acteurs, goede dialogen, zorgen voor een goede sfeer.

Mijn waardering: een 6.5

Regie: Cédric Jimenez
Met: Jean Dujardin, Gilles Lellouche en Féodor Atkine

Duur: 135 minuten
IMDb waardering: 7.1

 

Station To StationFilm 14: Station to Station

24 dagen aan boord van een trein op een reis van 6500 kilometer, van New York naar San Francisco. Een trein, ontworpen als een kinetische lichtsculptuur. Een cross-country conceptueel kunstproject, waarvan een film is gemaakt die bestaat uit 62 korte films van één minuut elk.

Regisseur is Doug Aitken, een bekend Amerikaans installatie- en videokunstenaar.

De film begint met een vertrekkende trein, die door middel van LED-lampjes prachtige lichtbeelden kan maken. Het is een fantastisch gezicht deze trein door het landschap te zien rijden.

Maar daarna krijgen we de korte filmpjes van een minuut. En daar begint de schoen te wringen. Want deze filmpjes hebben geen enkele band met elkaar of met het geheel. We krijgen allerlei rockbandjes te zien, afgewisseld met andersoortige muziek en hier en daar wat lichtkunst. Of wat gefilosofeer in een treinwagon. Voorbeeld: Cat Power, een prima zangeres, zingt een liedje met gitaar. Daarna zien we haar zittend in een soort grot, een beetje tokkelend op haar gitaar. Wat doet ze daar, waarom zit ze daar?

Kortom, een aaneenschakeling van clips, een soort van ouderwetse MTV. Ongetwijfeld leuk voor de mensen die er aan hebben meegewerkt, maar voor mij een volstrekt overbodig soort documentaire.

Mijn waardering: een 3.

Regie: Doug Aitken
Met: Beck, Jackson Browne, Patti Smith, Cat Power, e.a.
Duur: 71 minuten
IMDb waardering: 6.1
Films, Zien

@LeidenIFF dag zes: Remember / Steve Jobs

Een reactie plaatsen

RememberFilm 11: Remember

Zev Guttman (Christopher Plummer) is een 90-jarige man met een lichte vorm van dementie. Zijn vrouw Ruth is pas overleden. Hij woont in een verzorgingshuis. Daar is hij in aanraking gekomen met Max Rosenbaum (Martin Landau), net als Zev een overlever van Auschwitz.

Max heeft ontdekt dat de man, die beider families in Auschwitz heeft vermoord, nog leeft. Hij gebruikt de naam Rudy Kurlander en woont in de VS of Canada.

Jammer dat Max rolstoelgebonden is, met een zuurstoffles, maar hij heeft eerder met Zev en Ruth afgesproken dat Zev de nazibeul gaat opzoeken en vermoorden. Omdat Zev dus ietwat dementeert, heeft Max alles opgeschreven en geregeld (hotelreserveringen, betalingen, bus- en treintickets, zelfs geld voor een revolver).

En zo gaat onze Zev op pad, een 90-jarige met trillende handen, die iedere ochtend wakker wordt en denkt dat Ruth nog leeft. En passant vermoordt hij nog een zoon van een oud nazi-soldaat. Ik ga u verder niets over het verhaal vertellen, anders dan dat het einde totaal anders is dan verwacht.

“Remember” is een goed verfilmd verhaal met uitstekende acteurs. Dat mag ook wel met acteurs met zo’n naam. Maar er wringt iets in dit verhaal want hoe kan een dementerende man dwars door de VS en Canada reizen zonder dat het misgaat. En hoe kan het dat dezelfde man, denkend dat hij een Jood is, dit helemaal niet is. Je blijft met heel veel vragen zitten of dit allemaal eigenlijk wel kan. En ik kom tot de conclusie dat het een totaal onmogelijk verhaal is. Eigenlijk wordt hier misbruik van dementie gemaakt om spanning in te bouwen en dat vind ik een goedkope truc.

Mijn waardering: een 4.

Regie: Atom Egoyan
Met: Christopher Plummer, Dean Norris, Martin Landau en Jürgen Prochnow
Duur: 95 minuten
IMDb waardering: 7.2

 

Steve JobsFilm 12: Steve Jobs

Steve Jobs kennen we allemaal als de geniale man van Apple, de bedenker van de iPod, de iPhone, de iPad en de iMac. Een visionaire man, die aanvoelde wat mensen wilden, namelijk gemakkelijk te bedienen apparaten of gadgets. Immers, gemak dient de mens.

De man die Apple heeft gemaakt tot het grootste bedrijf ter wereld, een prestatie van wereldformaat. Dat het allemaal niet zo gemakkelijk is gegaan, zien we in deze film.

“Steve Jobs” focust zich vooral op de persoon Jobs. Niet op de gadgets of het merk. Drie momenten in de tijd zijn leidend in deze film. Het eerste moment is in 1984, net voor het moment dat hij de Macintosh wil onthullen. Vervolgens 1989, als hij er bij Apple is uitgewerkt en hij op het punt staat om zijn nieuwe bedrijf NeXT te presenteren, incl. een hele dure computer gericht op het onderwijs. En tenslotte net voor de presentatie van de iMac in 1998.

We leren Jobs kennen als een licht autistisch egoïstisch mens. Hij is sterk overtuigd van zichzelf en van de door hem gekozen richting. Hij drijft mensen tot het uiterste om perfectie te bereiken. Bij de presentatie van de Macintosh is het de bedoeling dat de computer ‘hallo’ zegt. Maar 30 minuten voor de presentatie weigert de computer. Jobs jaagt de mensen op om er vooral voor te zorgen dat dit wel gebeurt, hoe dan ook. Alle techneuten zeggen dat dit niet gaat lukken, maar hij wil het. Uiteindelijk lukt het met een trucje en wordt de zaal feitelijk misleid. Dat vindt Jobs niet erg, als er maar ‘hallo’ wordt gezegd.

We leren Jobs ook kennen als een man die ontkent dat hij een dochter heeft. En daar niet voor wil betalen, ondanks zijn rijkdom. Kortom, een moeilijk mens.

De film is boeiend, vooral doordat Michael Fassbender een overtuigend karakter neerzet, waardoor Jobs geloofwaardig wordt. Persoonlijk kreeg ik een beetje een hekel aan Jobs, een bij vlagen kleingeestig mens, niet bereid tot enige handreiking aan mensen om hem heen. Daardoor krijgt het karakter juist diepte en wordt het geen reclamespot voor de grote visionair. Mooi is ook de zinsnede “Who are you? What do you do?”, die Steve Wozniak, zijn grote vriend vanaf het begin hem toeroept tijdens een pittige discusse. Want Jobs was geen technicus, geen designer en geen programmeur. Waarop Jobs terugroept “I’m the director of the orchestra” en daarmee slaat hij de spijker op de kop. Want Jobs was de man, die anderen kon overtuigen van zijn visie en ze in de goede richting kon sturen.

Mijn waardering: een 7.5

Regie: Danny Boyle
Met: Michael Fassbender, Kate Winslet, Seth Rogen en Jeff Daniels
Duur: 122 minuten
IMDb waardering: 7.7
Films, Zien

@LeidenIFF dag vier: Zoom / Rams

Een reactie plaatsen

Zoom (2015)Film 10: Zoom

Striptekenaar Emma (Alison Pill) werkt overdag in een fabriek waar sexpoppen worden gemaakt. Op bestelling kan alles heel precies worden nagemaakt, successen zijn Scarlett Johansson en Beyoncé. In haar vrije tijd tekent ze een strip over Edward (Gael García Bernal), een actiefilmregisseur die nu een artfilm wil maken. De hoofdrol in zijn film is voor het model Michelle (Maria Ximenes), die ook erkenning wil als schrijfster. Tijdens de opnamen laat ze ineens alles vallen en vertrekt naar Brazilië om haar boek af te maken. Dat boek gaat over Emma, een striptekenaar, die in een sexpoppenfabriek werkt.

Kortom, een cirkelverhaal dat begint waar het eindigt en zo voort. Regisseur Morelli maakt hierbij gebruik van geanimeerde stukken film, naast gewone filmopnamen.

 

Het idee is opwindend, om op deze manier een verhaal te vertellen. Maar helaas ligt het tempo van de ontwikkelingen dermate hoog, dat je al snel de draad begint te verliezen. Af en toe kun je die nog even oppakken, maar dat is het dan wel. Het verhaal zit vol met grapjes, zodat je in ieder geval nog regelmatig kunt lachen. Maar waar het nou allemaal precies over gaat, dat blijft een raadsel. En misschien was dat dan precies de bedoeling van Morelli (overigens geen relatie van de stripheld Cor Morelli).

Alison Pill, bekend van de tv-serie “The Newsroom”, speelt uitstekend. De overige acteurs dartelen een beetje door het verhaal heen, soms in het echt, soms getekend.

Jammer, ik had er meer van verwacht.

Mijn waardering: een 5.

Regie: Pedro Morelli
Met: Gael García Bernall, Alison Pill, Mariana Ximenes en Jason Priestley
Duur: 96 minuten
IMDb waardering: 6.9

 

The RamsFilm 11: Rams (Hrútar)

In een afgelegen vallei in IJsland wonen de twee ongehuwde broers Gummi en Kiddi vlak naast elkaar. Het zijn schapenboeren, net als de andere boeren in de vallei. Gummi en Kiddi hebben al ruim veertig jaar geen woord met elkaar gewisseld. De reden hiervan is onduidelijk.

De schapen die ze hebben behoren tot de beste van het land. Ze winnen vaak prijzen met hun rammen, die van een heel oud geslacht afstammen. Tijdens zo’n keuringswedstrijd ontdekt Gummi dat de prijswinnende ram van zijn broer aan ‘scrapie’ leidt. Dat is een desastreuze ongeneeslijke ziekte, die uiterst besmettelijk is. Als dit uitkomt, moeten alle dieren van besmette stallen worden geruimd. Dat is dus praktisch bij alle schapenboeren in de vallei. En daarmee komt het bestaan van allen in gevaar, want hoe met het verder, als er geen eten meer op de plank komt.

In de tussentijd heeft Kiddi de ruiten van Gummi er uit geschoten, omdat hij denkt dat zijn broer hem een hak wil zetten. Beiden proberen op hun eigen manier de rampspoed af te wenden. Kiddi door verzet te plegen (hij wordt door de politie afgevoerd) en Gummi door slim te zijn (hij houdt stiekem een paar schapen en een ram achter).

Maar uiteindelijk komt dit laatste uit en zijn de broers gedoemd elkaar helpen als ze de schapen en de ram willen behouden.

De film heeft een paar mooie grappige ogenblikken. Zoals het gebruik van de schaapshond, die als boodschapper tussen Gummi en Kiddi heen en weer holt met opgerold papiertje in zijn bek. En Gummi, die steevast in bad wordt gestoord.

Vooral in de eerste helft wisselen komedie en drama elkaar af, maar naarmate het einde dichterbij komt wordt het drama groter. De twee broers moeten weer met elkaar gaan praten om een oplossing te forceren. Zoals een broer zegt “No sheep, just the two of us”.

Als je “Verdwijnpunt” van Indridason hebt gelezen, dan weet je hoe het weer in IJsland ineens kan omslaan in een dodelijke storm. Ik moest hier heel sterk aan denken tijdens de finale van deze film.

Al met al een mooi drama met een rustig tempo, krachtige karakters, schitterend landschap en een fijne afwisseling van alle tempofilms.

 

 

Mijn waardering: een 7.5

Regie: Grímur Hákonarson
Met: Sigur∂ur Sigurjónsson, Theodór Júliússon en Charlotte Bøving
Duur: 93 minuten
IMDb waardering: 7.5
Films, Zien

@LeidenIFF dag drie: Louder Than Bombs / Son of Saul / The Lobster / The Gift

Een reactie plaatsen

Louder Than BombsFilm 6: Louder Than Bombs

“Louder Than Bombs” begint veelbelovend met een close-up van een babyvuistje dat een vinger omkneld. Wellicht al een mooie metafoor voor wat komen gaat. De baby is net geboren, zoon van Amy en Jonah (Jesse Eisenberg). Op verzoek van Amy gaat Jonah op zoek naar wat eten en in de ziekenhuisgang komt hij Erin (Rachel Brosnahan) tegen, zijn ex-vriendin. Al direct voelen we dat de relatie met zijn vrouw niet denderend is en dat hij Erin eigenlijk nog wel aardig vind.

Daarna komen we terecht bij een vergadering van curatoren. Een groot museum wil een retrospectief organiseren van de beroemde oorlogsfotografe Isabelle Reed (Isabelle Huppert), inmiddels drie jaar overleden. Aan tafel zit ook de echtgenoot van Isabelle, Gene (Gabriel Byrne). Ook aan tafel Richard (David Strathairn), oorlogsverslaggever van de NY Times en vaak op pad samen met Isabelle. Hij zegt dat hij een groot artikel over de tentoonstelling gaat schrijven, maar dat hij daarin ook melding gaat maken van het ongeluk waarbij Isabelle is overleden. Kennelijk was dit geen ongeluk maar een zelfmoord.

Gene is geschokt, maar begrijpt het wel. Alleen weet zijn jongste zoon Conrad (Devin Druid) hier nog niet van. Dan blijkt al dat Gene totaal geen contact heeft met Conrad, ze leven totaal langs elkaar heen. Conrad, pakweg een jaar of 16, opgroeiend met alle problemen van dien.

Jonah komt vanwege de tentoonstelling naar zijn ouderlijk huis. Bij het bekijken van de foto’s in Isabelle’s oude werkkamer ontdekt hij dat Richard voorkomt in de slaapkamer met zijn moeder. Ondertussen heeft Gene een verhouding met lerares Hannah (Amy Ryan) en in wiens klas ook Conrad zit.

Kortom, de relatieproblemen en alle dwarsverbanden stapelen zich op. Soms valt door de bomen het bos niet meer te zien. Voeg daar nog aan toe dat er veelvuldig gebruik wordt gemaakt van flashbacks, van voiceovers, van droomscenes van Conrad en ingelaste zwart-wit beelden uit oorlogsgebieden waar Isabelle werkte, dan zal het duidelijk zijn dat het volgen van een verhaal een helse toer wordt.

In essentie is dat dan ook de makke van deze film, dat er te veel problemen op elkaar gestapeld worden die allemaal moeten worden uitgelegd. Hoewel de acteurs hun stinkende best doen en ook de cameravoering voorbeeldig is, wordt het na een half uur allemaal te veel. Jammer, want het is wel een goed idee.

Mijn waardering: een 5.

Regie: Joachim Trier
Met: Amy Ryan, Jesse Eisenberg, Gabriel Byrne en Isabelle Huppert
Duur: 109 minuten
IMDb waardering: 7.1

 

Son of SaulFilm 7: Son of Saul (Saul fia)

“Son of Saul” gaat over een Sonderkommando in Auschwitz. Saul maakt daar onderdeel van uit. Een Sonderkommando is een groep gevangenen, veelal Joden, die moeten helpen bij de vergassingen in het kamp.

Op een dag denkt Saul zijn zoon te zien, slachtoffer van de vergassing. Omdat de jongen nog tekenen van leven vertoonde, wordt hij door een Duitse arts omgebracht. Saul wil niet dat hij wordt verbrand, maar wil dat de jongen netjes wordt begraven. Om dit te verwezenlijken gaat hij op zoek naar een rabbi. Maar dat blijkt nog een hele opgave.

Ondertussen worden in het kamp de voorbereidingen getroffen voor een opstand vanuit de Sonderkommando’s. Uiteindelijk vindt deze opstand ook plaats.

We zien Saul op zijn wanhopige zoektocht naar een rabbi, door de verschillende kampafdelingen heen. Op de achtergrond zien we de gruwelijkheden. Het begeleiden van de Joden in de gaskamers, het slepen met de lijken. Dat komt vooral doordat de camera voortdurend dicht op het gezicht van Saul zit. Daardoor blijft de achtergrond vaag.

Maar “Son of Saul” is anders dan alle voorgaande films over de Holocaust. De soundtrack laat ons vaak geluiden horen alsof we in een grote fabriek staan, waar hard wordt gewerkt. We zien ook dat er hard wordt gewerkt en realiseren ons dat dit allemaal te maken heeft met de uitroeiing van een mensenras. De fabrieksgeluiden brengen ons denken in een andere mindset, het wordt bijna ritmisch. En Saul begeeft zich daardoor heen, treurend. Maar hoe kun je eigenlijk privé treuren als duizenden om je heen sterven.

“Son of Saul” moet je zien. De film kwam keihard bij me binnen. Veel films over WO II doen me niet zo veel meer, vanwege alle cliché’s waarvan regisseurs zich bedienen. Hier niet, geen enkel cliché, alleen de kale realiteit van binnen de barakken met gaskamers en verbrandingsovens. En een hoofdpersoon, die treurt en gedreven bezig is om binnen de mogelijkheden een begrafenis te verwezenlijken.

Mijn waardering: een 10.

Regie: Lászlo Némesz
Met: Géza Röhrig, Levente Molnár en Urs Rechn
Duur: 107 minuten
IMDb waardering: 7.9

 

The LobsterFilm 8: The Lobster

De basis van “The Lobster” is een absurde wereld, waarin je niet langer single mag zijn. Als je geen partner hebt, dan krijg je de kans om er binnen 45 dagen een te vinden. Lukt dat niet, dan wordt je veranderd in een dier (gelukkig mag je zelf nog kiezen welk dier).

Om te kunnen slagen wordt je naar een hotel gebracht, waar allemaal singles verblijven. Met een beetje mazzel krijg je dus een match. Als dat zo is krijg je een tweepersoonskamer om te kijken of het echt klikt. Tot slot moet je nog een paar weken op een zeiljacht doorbrengen, echt met zijn tweetjes. En als dat lukt, mag je als koppel weer terug de gewone wereld in. Bij kleine probleempjes krijg je als smeermiddel een kind toegewezen. Dat schijnt vaak goed te werken.

Zo ook David (Colin Farrell), die door zijn vrouw is gedumpt. Hij heeft zijn broer, in de vorm van een hond, meegenomen. In het hotel krijgt hij wat vrienden en hij krijgt een match met een volstrekt harteloze vrouw. Deze match mislukt grandioos en hij ziet zich gedwongen om zich van haar te ontdoen. Daarna moet hij vluchten uit het hotel, de bossen in, waar hij zich aansluit bij de ‘loners’. Een groep singles waarop de hotelgasten met een verdovingsgeweer mogen jagen. Als ze een ‘loner’ vangen, dan wordt de duur van 45 dagen met een dag opgerekt.

Vreemd genoeg hebben ook de ‘loners’ allerlei rare regels. Zo mogen zij juist geen partnerschap aangaan en eigenlijk mogen ze elkaar niet aanraken (althans op de huid). Ook hier worden misdragingen afgestraft door de leider van de ‘loners’ (Léa Seydoux).

Het thema van de film is dus partnerschap of de keuze om alleen te blijven. Waarom blijven we eigenlijk alleen, zijn we dan beter af. En waarom kiezen we vaak voor identieke partners? Grote vragen des levens, voorwaar.

De eerste helft van de film speelt zich dus in het hotel af en het tweede deel in de bossen. Hilarische situaties doen zich voor, zoals het uitvoeren van een lapdance bij mannen om erecties op te wekken en daarmee het masturberen te voorkomen.

Hoewel een leuke film, wordt het thema onvoldoende uitgewerkt. Het blijft zich herhalen zonder verder een oplossing/verklaring te geven. Eigenlijk zijn relaties gedoemd, lijkt regisseur Lanthimos te zeggen. Ook het einde van de film is onbevredigend.

Colin Farrell als de ietwat gezette David doet het uitstekend met een uitgestreken gezicht, waarop amper emoties voorkomen. Rest nog te vermelden dat er ook aardige rollen zijn voor Rachel Weisz, Ben Whishaw en John C. Reilly.

Mijn waardering: een 6.

Regie: Yorgos Lanthimos
Met: Colin Farrell, Jacqueline Abrahams en Roger Ashton-Griffiths en Léa Seydoux
Duur: 118 minuten
IMDb waardering: 7.7

 

The GiftFilm 9: The Gift

“The Gift” is het regiedebuut van Joel Edgerton, die eerder te zien was naast Johnny Depp in “Black Mass”. Hier waagt hij zich aan de regie van een zelf geschreven scenario en ik moet zeggen dat het heel veelbelovend is.

“The Gift” is een thriller met horrorelementen, mysterieus en soms dreigend. Simon (Jason Bateman) en Robyn (Rebecca Hall) zijn vanuit Chicago verhuisd naar Los Angeles. Ze betrekken een bijna helemaal uit glas opgetrokken bungalow, boven in de Hollywoodse heuvels.

Simon heeft een hele goede baan in zijn geboortestad gekregen en de succesvolle designer Robyn heeft er mee ingestemd om mee te verhuizen. Tijdens het winkelen voor de inrichting van de woning lopen ze Gordo (Joel Edgerton) tegen het lijf. Hij blijkt een oude klasgenoot van Simon, hoewel deze hem niet herkent. Als ze thuiskomen staat er een fles wijn op de stoep, met een welkomstbriefje van Gordo. Aardig toch? Maar Gordo begint zich een beetje op te dringen, met nog meer cadeautjes en uiteindelijk nodigen ze hem uit voor een etentje. Dan begint een beetje door te dringen dat Simon Gordo wel degelijk kent.

Beetje voor beetje wordt onthuld wat er vroeger is gebeurd tussen Simon en Gordo. En wat de gevolgen voor laatstgenoemde zijn geweest. Langzaam wordt ook duidelijk wat voor persoon Simon eigenlijk is.

Laat ik verder niets zeggen over de plot, want dat zou jammer zijn. Het einde is zowel verrassend als onthutsend.

Aanvankelijk lijkt het erop, dat we te maken hebben met een doorsnee horror-thriller. De bekende schrikeffecten, de nachtelijke gang in het huis, donkere schaduwen, vermeende indringers. We kennen het allemaal uit vele andere films. Maar waar deze film zich in onderscheidt is dat het niet om de effecten gaat, maar om de relatie in een huwelijk. Want hoe goed ken je eigenlijk de man, waarmee je getrouwd bent? Ken je zijn verleden of zitten daar duistere kanten aan. En wat gebeurt er als langzaam maar zeker het vertrouwen binnen een relatie wordt aangetast. Kun je elkaar nog wel vertrouwen of zijn er steeds kleine/grote geheimen. Dat is de kern van deze film en die is ijzersterk in beeld gebracht.

Daarom is dit eigenlijk ook een aanrader en een meer dan verdienstelijk regiedebuut van Edgerton. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

Mijn waardering: een 8.5

Regie: Joel Edgerton
Met: Jason Bateman, Rebecca Hall, Joel Edgerton en Allison Tolman
Duur: 108 minuten
IMDb waardering: 7.3

 

 

Films, Zien

@LeidenIFF dag twee: Black Mass / Stilyagi (Hipsters) / Youth

1 reactie

Black MassFilm 2: Black Mass

“Black Mass” is het waar-gebeurde verhaal van James ‘Whitey’ Bulger (Johnny Depp), de grote onderwereldbaas van zuidelijk Boston, in de jaren ’70 en ’80. Het is ook het verhaal van John Connolly (Joel Edgerton), de kindervriend van Bulger en later een FBI-agent, die in het geheim Bulger hielp om de Italiaanse maffia buiten de deur te houden.

Het is ook het verhaal waarin duidelijk wordt hoe gevaarlijk het is om met undercover agenten te werken. In dit geval hebben de bazen Connolly niet meer in de hand. Terwijl Connolly denkt dat hij goed bezig is met het oprollen van de Italiaanse maffia in Boston, wordt hij uitermate slim bespeeld door Bulger die kans ziet om alle tegenstanders uit te roeien. Hetzij door ze te vermoorden, hetzij door ze te laten oppakken door de FBI.

Johnny Depp zet een grootse rol neer van een nietsontziende psychopaat. Want dat is Bulger wel, wie niet voor hem is, is tegen hem en wordt een kopje kleiner gemaakt. Ook verraders of mogelijke verraders worden meedogenloos omgebracht. Een prachtscène is als de heren bij Connolly thuis een etentje hebben. Bulger vraagt naar het recept en krijgt te horen dat dit een familiegeheim is. Na enig aandringen ontfutselt hij het recept toch aan FBI-agent Morris, waarna hij zich afvraagt hoe betrouwbaar Morris wel niet is als hij zomaar zijn geheime familierecept prijsgeeft. De sfeer aan tafel wordt ineens ijzig en dan barst Bulger in een bulderende lach uit, grapje!

“Black Mass” toont ook dat het begrip erecode een leeg begrip is geworden. Er bestaat maar een belang en dat is het eigen belang.

Fantastische rollen van Johnny Depp, Joel Edgerton en Julianne Nicholson en niet te vergeten de prima bijrollen maken van “Black Mass” een uitstekende film. Ook een angstaanjagende film, want zo ziet de duivelse kant van de onderwereld er dus uit. En die willen we liever niet zien.

Goed geregisseerd door Scott Cooper en mooi in beeld gebracht door cameraman Masanobu Takayanagi. Let vooral eens op hoe Depp in beeld wordt gebracht, bijna altijd in de schaduw of halfschaduw. En met muziek van onze trots Tom Holkenborg, aka Junkie XL.

Mijn waardering: een 8,5

Regie: Scott Cooper
Met: Johnny Depp, Joel Edgerton, Benedict Cumberbatch en Dakota Johnson
Duur: 122 minuten
IMDb waardering: 7.3

 

HipstersFilm 3: Stilyagi (Hipsters)

“Stilyagi” is een Russische film van Valeriy Todorovskiy, uit 2008. Het is een musical en tegelijk een romantisch drama.

We beginnen op een mooie zomeravond, midden jaren ’50, als iedereen buiten geniet van de kermis, van muziek en van de lome temperatuur. In Gorky Park zien we een groep jongeren in uniform, het is de communistische jeugdbeweging Komsomol. Zij zijn op zoek naar de non-conformisten, vijanden van de maatschappij. Dat blijken andere jongeren te zijn, met afwijkende kleding, jazzliefhebbers en wilde dansers, de “stilyagi”.

Dan horen ze ergens de jazz schetteren, Parker, Davis, Gillespie. En daar is een loods, daar wordt woest gedanst. De uniformjeugd valt binnen en verscheurt kleren en knipt ongepaste haardracht af. De jonge en mooie Polly (Oksana Akinshina) ontsnapt en Mels (Anton Shagin) krijgt de opdracht haar te achterhalen en terug te brengen. Polly doet net of haar enkel gebroken is en als Mels dan niet op zijn hoede is, duwt ze hem in een vijver. Dan nodigt ze hem uit om “Broadway” eens te bezoeken.

Dat doet Mels dan ook en ondanks dat zijn bezoek niet van een leien dakje verloopt, wordt hij verliefd op Polly. Hij besluit om ook een “stilyaga” te worden.

Natuurlijk is voorspelbaar hoe zich dit verder zal ontwikkelen, het is ook een romantisch drama. “Stilyagi” moet worden gezien in een Russische context, waarin een individu zich onttrekt aan de massa. Een prachtscène is als Katarina, de Komsomol leider, in een hele grote collegezaal Mels wil uitstoten uit de Komsomol. Haar ritmische redevoering wordt langzaam door de zaal overgenomen en doet vaag denken aan “The Wall” van Pink Floyd. Mels besluit dan ter plekke zijn ledenkaart in te leveren en afscheid te nemen van de massacultuur.

“Stilyagi” is een aangename muzikale film, vol vaart en kleur. Veel jazzmuziek, maar ook Russische rock. Het einde is mooi, een brede verlaten straat, met Mels en Polly, waarbij zich langzaam de subcultuur aansluit. Punkers, rockers, noem maar op, allemaal dansen ze over de straat. Een mooi beeld om eens aan Poetin te laten zien (waarbij ik me afvraag of deze film in het huidige Rusland nog zo leuk wordt gevonden).

De film duurt bijna twee uur en dat had best wel een half uurtje minder gekund. Dat is dan een minpuntje.

Mijn waardering: een 7,5.

Regie: Valeriy Todorovsiy
Met: Anton Shagin, Oksana Akinshina en Eugenia Khirivskaya
Duur: 115 minuten
IMDb waardering: 7.2

 

YouthFilm 4: Youth

Na het grote succes van het epische en meeslepende “La Grande Bellezza” is dit dan de opvolger van Paolo Sorrentino.

Ik val maar meteen met de deur in huis, het is geen film als de voorganger. Het is een heel andere film, met een heel ander ritme. Een vergelijking kan dan ook niet worden gemaakt.

Twee oude mannen zitten in een kuuroord in de Zwitserse bergen. Fred Ballinger (Michael Caine) is een gepensioneerde dirigent en Mick Boyle (Harvey Keitel) is een regisseur, die bezig is met zijn laatste film, zijn testament. Beide mannen kennen elkaar al vanaf hun jonge jaren en de dochter van Fred, Lena (Rachel Weisz) is getrouwd met de zoon van Mick.

De mannen zitten in het park of kuieren wat door de omgeving. Praten over hun prostaat, wisselen dagelijks uit hoeveel druppels ze hebben geplast. Dan hoort Lena dat haar echtgenoot haar verlaat voor een spetterende zangeres (Paloma Faith). Dit verleidt de mannen tot bespiegelingen over de verhouding tot hun kinderen en hun opvoedkunde, of liever gezegd het ontbreken hiervan.

En zo meandert de film door het leven van twee oude mannen, wiens leven voorbij is. De een accepteert dat en de ander wil nog een mooie laatste film maken. Dat mislukt ook al. Vooral als zijn beoogde ster (Jane Fonda) hem een keiharde waarheid vertelt.

Ik ben een beetje verdeeld over deze film. Het gebruik van twee echte oude acteurs, zonder opsmuk, voelt heel authentiek. Caine en Keitel spelen uitstekend, evenals Weisz. Let ook op het af en toe onverwacht opduiken van Diego Maradona in een kleine bijrol. Prima rolbezetting dus, maar het verhaal komt ietwat oubollig over en vooral gefragmenteerd.

De beelden daarentegen zijn opwindend, maar helaas is dat maar af en toe. Het gefragmenteerde komt ook hierin helaas naar voren. Verwacht dus geen ritmiek à la “La Grande Bellezza”.

Het onderwerp daarentegen is boeiend. Oude mannen, die terugkijken op hun leven en erachter komen dat het allemaal niet zo veel voorgesteld heeft. Tijdens hun voorgaande leven vol zelfvertrouwen, bravoure zelfs, creatief indrukwekkend. Maar uiteindelijk als mens misschien wel mislukt. Geen fijne boodschap om te horen cq te ervaren.

De vraag resteert dan hoe dit voor je eigen leven geldt. Dat kan een pijnlijke vraag worden. Ik denk er nog even over na, hoewel ik de leeftijd van de heren nog niet heb bereikt.

Mijn waardering: een 6,5. Positief de acteurs en de cameravoering, negatief het rammelende quasi-filosofische verhaal over oud worden en terugkijken.

Regie: Paolo Sorrentino
Met: Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz en Paul Dano.
Duur: 118 minuten
IMDb waardering: 7.4

 

Our Little SisterFilm 5: Our Little Sister (Umimachi Diary)

 

Vanwege een diep gevoelde slaap, heb ik deze film maar overgeslagen en ben lekker in bed gestapt.

Het was mooi geweest.

 

Films, Zien

@LeidenIFF dag een: God treitert en woont in Brussel

Een reactie plaatsen

Le tout nouveau testament De openingsfilm van het Leiden International Film Festival was “Le Tout Nouveau Testament” van Jaco van Dormael. Deze film is ook de Belgische inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film.

Zoals de titel al aangeeft wordt er een heel nieuw testament geschreven. Schrijver is de jonge dochter van God, Ea. Samen met haar chagrijnige vader en haar sloofse moeder Godin woont ze in een appartement in Brussel. Haar vader, slonzig gekleed in een versleten badjas, sleept zich elke dag op badslippers naar zijn werkkamer. Daar gaat hij achter zijn ouderwetse computer zitten en bedenkt steeds weer nieuwe wetjes om de mensen op aarde te treiteren. Bijvoorbeeld een wetje dat je altijd altijd de langzaamste rij zult kiezen bij de kassa’s in een supermarkt.

Op een dag heeft Ea er genoeg van en ze besluit haar vader een hak te zetten. Ze stuurt alle mensen op aarde een berichtje op welke datum ze zullen overlijden. Vervolgens vertrekt ze, via een wasmachine, naar de echte wereld om daar zes nieuwe apostelen te zoeken.

God is woest op zijn dochter, te meer omdat ze de computer heeft vergrendeld. Hij reist haar achterna en komt ook op een Brusselse straat terecht.

“Le Tout Nouveau Testament” is een magisch-realistische vertelling in de beste Belgische traditie. Doet in dat opzicht ook wat denken aan “Amélie”. Het effect van het bekend worden van de sterfdatum is verrassend omdat de mensen zich ineens heel bewust worden van hun leven. Iemand die nog maar kort te leven heeft, wil dat heel intens gaan doen. Iemand die nog heel lang mag leven, waant zich vooralsnog onsterfelijk. Een mooi voorbeeld van dit laatste is de jongeman, die zich van een flat stort want hij kan toch niet dood. Hij blijft in leven omdat hij bovenop iemand anders valt, wiens tijd was gekomen.

Mensen nemen eindelijk de regie over hun eigen leven en daarmee laten ze het uitgestippelde leven voor wat het is. Dat is een mooie positieve gedachte, waar veel mensen gelukkig van zullen worden.

Hoewel God, en zijdelings zijn zoon J.C., nogal absurdistisch worden neergezet, wordt het nergens een negatieve benadering. De droogkomische humor zorgt voor de goede balans tussen slapstick en drama. Van Poelvoorde speelt een overtuigende God, maar de echte hoofdrol is weggelegd voor de jonge Phili Groyne als Ea. Zij draagt deze film met haar kinderlijke onschuld en haar streven om de wereld beter te maken.

“Le Tout Nouveau Testament” is een film waar je blij van wordt. Laten we hopen dat er binnenkort een echt nieuw testament verschijnt, met acht nieuwe apostelen, waarna de wereld een betere plek zal zijn om te verblijven.

Mijn waardering is een 8.

Le Tout Nouveau Testament
Regie: Jaco van Dormael
Met: Benoît Poelvoorde, Phili Groyne, Yolanda Moreau en Catherine Deneuve.
Duur: 110 minuten
IMDb waardering: 7.0

 

Films, Leiden

Leiden International Film Festival (LIFF) gaat van start

1 reactie

Vandaag begint het Leiden International Film Festival aan haar tiende editie. Een jubileumjaar zou je dus kunnen zeggen. Van 30 oktober tot en met 8 november kan weer worden genoten van een buitengewoon divers programma. De hoofdmoot vormt de “American Indie Competition”, waarin films worden gedraaid van jonge Amerikaanse regisseurs.

Zelf heb ik 27 films uitgekozen om te gaan kijken. Deze films zijn:

  • Le Tout Nouveau Testament
  • Black Mass
  • Stilyagi (Hipsters)
  • Youth
  • Our Little Sister
  • Louder Than Bombs
  • Son of Saul
  • The Lobster
  • The Gift
  • Zoom
  • Rams
  • Rock the Kasbah
  • Remember
  • Steve Jobs
  • The Connection (The French)
  • Station to Station
  • Urok (The Lesson)
  • Me and Earl and the Dying Girl
  • Victoria
  • Mistress America
  • The Fencer
  • Consumed
  • Virgin Mountain
  • El Club
  • Tangerine
  • A Perfect Day
  • Carol

Het kan natuurlijk dat er links of rechts nog een film sneuvelt, stomweg omdat ik geen zin meer heb om nog een film te kijken. Maar deze 27 films zijn het uitgangspunt van vele uren de wereld op een andere manier bekijken. En daar verheug ik me nu al uitgebreid op.

Elke dag komt er een verslag over de films die ik de voorgaande dag heb gezien.