Tagarchief: muziek

Horen, Leiden, muziek

1½ meter sessie in het Plantsoen

1 reactie

Vroeger, in een ver ver verleden, waren er folksessies in café De Tregter. Toen dat nog bestond. Tegenwoordig is het een pizzeria en daar vinden over het algemeen geen folksessies plaats. Hooguit een Napolitaanse zanger, die gevoelige liederen ten gehore brengt. Of zoiets.

Maar dat betekende ook dat de folksessies, traditioneel altijd op de dinsdagavond, geen plek meer hadden. Na enige tijd weken de muzikanten echter uit naar café Plantage, een oude bruine kroeg aan het begin van de Hogewoerd. Daar werden de sessies op de dinsdagavond, tot grote vreugde van de vele liefhebbers, voortgezet. Een kerngroep was altijd aanwezig maar er verschenen ook gastmuzikanten die gezellig kwamen meespelen. En zo was het altijd weer feest op de maandelijkse folksessie.

Totdat corona, ook wel Covid-19 geheten, langs kwam. Die vreemde gast had het niet zo op sessies en al zeker niet op luide samenzang. Dus exit folksessies. Maar dat was buiten de spreekwoordelijke waard gerekend. Want niet ver van café Plantage bevind zich het mooiste stukje groen van Leiden-stad, namelijk het Plantsoen. Vorstelijk gedrapeerd langs de langzaam voortvloeiende golfjes van de singel, met majestueuze bomen met daaronder heerlijke koele plekjes in het gras.

Al snel hadden de muzikanten door dat hier prima zomerse sessies kunnen worden gehouden, waarbij het heel goed mogelijk is om de gevraagde 1½ meter afstand tussen mensen te bewaren. Lekker relaxen in de schaduw, enkele eenden die even hun belangstelling tonen, voorbijvarende sloepen, wandelaars, hardlopers, geruis van het bladerdak, en dat alles gratis in het Plantsoen.

Hou de Facebook pagina in de gaten voor het vervolg.


Horen, Kunst, Leiden

Rembrandt Frerichs’ “Chiaroscuro” – eigenzinnig klassiek

1 reactie

Vuur, vlammen, stilte, overpeinzing, drukte, leegte. Allemaal woorden die een gemoed kunnen uitdrukken. En dat waren ook de woorden die ik ervoer bij het programma “Chiaroscuro” van het Rembrandt Frerichs Trio, afgelopen zaterdag in de Aalmarktzaal in Leiden.

Voor dit programma was het trio versterkt met Ties Mellema op diverse saxen en de Vlaamse cellist Benjamin Glorieux. Allemaal klassiek geschoolde muzikanten, maar ook met een rafelig jazzrandje en liefhebbers van geïmproviseerde muziek.

Eega en ik gingen naar dit concert omdat wij eerder dit jaar in mei kennis hadden gemaakt met het Rembrandt Frerichs Trio bij de opening van het Cultuurplein Lammermarkt. Het korte optreden daar, met de Franse topsaxofonist Sylvain Rifflet, blies uit onze schoenen.

Ergo, kaartjes voor het concert in de Aalmarktzaal waren snel aangeschaft.
De naam van het programma “Chiaroscuro” komt uit de schilderkunst. Het is een techniek waarbij de licht-donker contrasten sterker worden gemaakt dan ze in werkelijkheid zijn. Rembrandt (de schilder) was hier een meester in. De jonge Rembrandt (Frerichs dus) pas dit ook in zijn muziek toe.

De avond bestond uit klassieke muziek, die eigenlijk opnieuw werd uitgevonden door de muzikanten. Zo begon een Sarabande van Bach echt klassiek met de cello van Benjamin Glorieux. Gedragen en ernstig, zoals we gewend zijn. Daarna nam Ties Mellema het over met zijn saxofoon, maar dan improviserend op het thema. En conform de jazztraditie volgden daarna solo’s van de piano en het slagwerk. Plukkend, trekkend, duwend, een hotseklotsende Bach. Hij zou er misschien van hebben opgekeken, maar ongetwijfeld zou hij het ook hebben gewaardeerd.

Messiaen komt voorbij en ook een stuk van Debussy, vlak voor zijn dood geschreven. Je hoort de duistere tonen van de Eerste Wereldoorlog, maar ook het licht, het leven. Opnieuw in een nieuw jasje gestoken. Diepe indruk maakte een werk, dat in 1942 werd gecomponeerd in een Duits gevangenkamp. Onheilspellende muziek, dan weer zacht, dan weer oorverdovend. Na de laatste zachte tonen bleef het even stil in de zaal.

Ik heb nooit geweten dat de combinatie van saxofoon en cello uitstekend werkt, in elkaars verlengde kan liggen. Zowel Mellema als Glorieux zijn uitmuntende musici. Soms klinkt het zelfs alsof je twee saxofoons tegelijk hoort spelen en dan staat er toch maar één Mellema op het podium. Kortom, een avondje briljante muziek.

Als je van jazz houdt, of van klassiek, of van improvisatie, ga dan eens naar een optreden van het Rembrandt Frerichs Trio. Je zult ervaren dat je kijk op muziek na afloop misschien wel iets veranderd is.

Hieronder een video van het Rembrandt Frerichs Trio. Helaas zijn er “Chiaroscuro” nog geen bewegende beelden te vinden.

Films, Horen, Kunst, Voelen, Zien

A Trip Down Memory Lane: My Generation

Een reactie plaatsen

Een paar weken geleden zag ik de documentaire “My Generation” in het Kijkhuis. Het is een heerlijke documentaire voor mensen, geboren in de jaren 40 en 50. De documentaire geeft een beeld van het Engeland van de jaren 60 en de grote culturele veranderingen, die er toen plaatsvonden.

De opkomst van de Amerikaanse rock ’n roll, onmiddellijk gevolgd door de Britse beatbandjes onder aanvoering van de Beatles en de Rolling Stones. En de grote veranderingen op modegebied, zoals de minirok. Wie kent Twiggy niet.

Ook de kapperswereld maakte een revolutie door. Het lange haar bij jongens en mannen kwam op, een kapper als Vidal Sassoon werd een beroemdheid meet zijn asymmetrische kapsels.

Er ontstond een nieuwe jongerencultuur van twintigers en tieners, die zich niet meer door hun ouders lieten voorschrijven wat en hoe te doen / gedragen.

De bekende acteur Michael Caine liep al jaren met de gedachte rond om deze veranderingen eens in een documentaire te vatten, zonder direct academisch alles te willen vatten en verklaren.

Daardoor is deze documentaire licht verteerbaar, zit vol met prachtige beelden en schitterende muziek. Kortom, genieten van al het fraais.

De docu draait nog in verschillende filmhuizen in den lande. Check even bij film.nl waar precies.

Hieronder de trailer voor een aardige indruk.

Horen, Kunst, Leiden, Zien

De Leidse Lakenfeesten, al weer even voorbij

Een reactie plaatsen

Logo_Lakenfeesten_2018Het is al weer een week geleden dat Leiden weer kon genieten van de Lakenfeesten. Vier dagen lang wordt de stad weer overspoeld door allerhande evenementen, groot en klein. Het topevenement is natuurlijk de Peurbakkentocht op de vrijdagavond. Helaas was het een kans fris weertje en omdat er ook nog een paar WK-wedstrijden waren, besloten we om dit evenement maar over te slaan. Naar verluid was het wel weer een groot succes, met duizenden kijkers op de kaden.

Ook Leiden Culinair, het proefevenement van de Leidse horeca, was weer vier dagen present op de Lammermarkt. Ook niet bezocht dit keer, eigenlijk om dezelfde reden.

Op zaterdag de traditionele Dragonboatraces, vanuit de verte gezien, het Leids Bierfestival, het Zomers Kunstweekend, de nostalgische kermis, de Hollandse Avond, de Gouden Eeuw Markt, de Rapenburgrace voor de zwemmers en, nieuw, het Van Rijn Festival.

Op zondag het Zomers Kunstweekend, de kermis, de Gouden Eeuw Markt, een curiosamarkt en het onbetwiste hoogtepunt van de Lakenfeesten, de Gouden Pet. Een groot straatconcours voor straatmuzikanten van heinde en verre. Overal muziek in het centrum, een spectaculair zonnetje en dus een geslaagd feest.

Hieronder een aantal foto’s en filmpjes van de Lakenfeesten.

Gouden Eeuw Markt
Gouden Eeuw Markt
Gouden Eeuw Markt
Nostalgische kermis
Zomers Kunstweekend
Zomers Kunstweekend
Zomers Kunstweekend
Zomers Kunstweekend
Zomers Kunstweekend
De Gouden Pet
De Gouden Pet
De Gouden Pet
De Gouden Pet
Zonnen in het Plantsoen
Varen op de singels

 

Horen, Kunst, Leiden, Zien

Heerlijke Midnight Walk door sprookjesachtig Leiden

3 reacties

Na een warme dag volgde een mooie zomeravond. Een uitstekende avond voor de inmiddels traditionele Leidse Midnight Walk. Een wandeling van ruim 4 kilometer door de prachtige oude binnenstad van Leiden. Deze wandeling wordt georganiseerd door ‘Zonta aan de Leede’ en de ‘Soroptimist Leiden & Aurora’, twee clubs die de opbrengst ten goede laten komen aan kleinschalige goede doelen. Dit jaar waren dat twee projecten in Afrika, ‘Vrouwen aan de Bal’ in Kenia en ‘Stop Schooluitval’ in Oeganda.

Traditiegetrouw is de start op de Beestenmarkt, waar de meer dan 1.000 deelnemers geduldig wachten op hun startogenblik. The Backseat Window, een klassieke coverband, vermaakte het publiek met swingende covers uit de jaren 60, 70, 80 en 90. Prima start van de culturele wandeling.

Na een stukje lopen over de Oude Vest kwam het eerste optreden in zicht. Bijna voor de Leidse Schouwburg gaf Toneelgroep Al Dente een voorproefje van hun nieuwe stuk “Odysseus, Misdadiger”. We zagen Jasper Groos als Odysseus en Hannah Groos als Athene. Op 29 oktober gaat dit toneelstuk in première in het voormalig Natuurhistorisch Museum aan de Raamsteeg in Leiden. Kijk op de website voor meer informatie.

Tijd om weer door te lopen, verder over de Oude Vest, door de middeleeuwse Koddesteeg (waar dichteres Pink Meltzer lekker buiten zat te eten en waar we ook nog een lekker biologisch appeltje kregen van Beebox) en de Clarensteeg naar de Noordrundersteeg. Daar speelde het welbekende Leidse ’t Valies een mooie akoestische set van folk en country met een mix van oude jazz en nieuwe muziek er doorheen. Heerlijke muziek op een prachtige rustige plek in hartje Leiden.

Via de Vollersgracht en de Van der Werffstraat naar de speelplaats aan de Hekkensteeg. Temidden van de jaren 70 nieuwbouw ligt daar een heerlijke speelplaats verborgen, waar kleine kinderen onbekommerd kunnen spelen. En dat midden in de stad. Voor ons als wandelaars stonden daar nu de Nostalgini’s met droevige Hollandse smartlappen. Meezingers en meedeiners op een warme zomeravond, meer kunnen we bijna niet wensen.

De Hekkensteeg uitgelopen, een stukje terug over de Oude Vest, brug over naar de Volmolengracht en dan via de Langegracht naar VKC De Spiegeling, een centrum voor vrouwen en kinderen. Binnen in het vrij grote, mij onbekende gebouw, was een optreden van, ja, van wie eigenlijk. Het was daar zo druk dat we wel muziek hoorden, maar niets zagen. Dan maar doorgelopen naar de Baatstraat, waar dichter Frans Terken voorlas uit eigen werk.

De hoek om en via de Oostdwarsgracht weer terug naar Oude Singel, waar Ben & Friends genoeglijk in een boot muziek zaten te maken. Deze bende van Ben spelen Ierse en Schotse folk, ballads, meezingers, kortom alles wat naar muziek riekt. Elke tweede dinsdagavond van de maand kun je deze muzikanten aantreffen in café de Tregter voor fijne folksessies. Het klink in ieder geval uitnodigend genoeg om eens een kijkje te nemen.

img_1076

Daarna een stukje over de drukke Pelikaanstraat richting de Oude Rijn. Daar stond Troubadour Bart bij de Kerkbrug, die zoveel mensen om zich heen had verzameld dat hij voor ons niet meer zichtbaar was. Dus snel doorgelopen naar de Hooglandse Kerkgracht, het jaarlijkse toneel van Beelden in Leiden. Maar dit keer geen beelden, maar Arabische muziek en dans van Chakchouka, een Egyptische dansgroep, met begeleiding van Sattar Al Saadi. Mysterieuze klanken op een sprookjesachtige gracht, met mysterieus dansende vrouwen. Dromerig genieten van andere culturen, die veel te bieden hebben.

Een stukje verderop nog een feeërieke vertoning onder de majestueuze bomen op de gracht. Daar hing Anne Kleijne in de bomen met regenboogkleurige vleugels als een lauw genietend insect, dat het publiek minzaam groette. Een sprookjesachtig beeld op deze oude gracht, temidden van de grote oude herenhuizen.

Aan het eind van de gracht, aan de voet van de Hooglandse Kerk, speelde Simon Oak, een singer-songwriter maar ook een begenadigd gitarist. Relaxte muziek in deze bijna heilige omgeving, nog verluchtigt door de Act de Fuego, een groep jongeren met liefde voor FlowArt. Vuurspuwen met de kerk op de achtergrond doet je denken dat je in de middeleeuwen bent aangeland. 

Tot slot via de Nieuwstraat en de Burgsteeg naar de Koornbeurs, waar Musicalgezelschap De Hollandse Nieuwe een voorproefje gaf van hun nieuwe voorstelling “Hutspot, de musical, een KlapStuk”. 24 en 25 september te zien in het Best Western City Hotel op de Lange Mare. Ouderwetse liedjes, met vaart en enthousiasme gebracht door een deel van het gezelschap. Te zien aan de reacties van het publiek zit de zaal die dagen zeker vol.

En hierna besloten we om maar weer eens naar huis te wandelen, in de wetenschap dat we daarmee nog drie acts lieten lopen. Maar het was welletjes, de benen en voeten richtten zich automatisch huiswaarts. Maar volgend jaar zijn we zeker weer van de partij, bij de volgende Midnight Walk.

TV series, Zien

Flesh and Bone, veel ballet, mager verhaal

1 reactie

Flesh and Bone (TV Series 2015– ) - IMDb 2016-01-28 11-03-32Flesh and Bone is een bijzondere serie, in die zin dat het zich afspeelt in de balletwereld met daardoor veel dansscènes. Dat maakt deze serie anders dan veel andere tv-series.

Het verhaal draait om de jonge danseres Claire Robbins (Sarah Hay), die haar ouderlijke woning in een louche buurt Pittsburgh als 18-jarige ontvlucht. Ze reist naar New York en doet auditie bij het American Ballet van de grote leider en choreograaf Paul Grayson (Ben Daniels). Een nare, narcissistische man met wrede trekjes en o, hoe cliché, uiteraard homo.

We zien de enorme onderlinge afgunst tussen de leden van het danscorps en de angst bij de topballerina’s om daar nieuw talent te worden ingehaald. We zien het bestuurlijke gekonkel en hoe een nieuwe geldschieter letterlijk misbruik probeert te maken van Claire. En als dat niet lukt zich als geldschieter terugtrekt.

We zien de ‘rise to fame’ van Claire, die uiteindelijk de prima-ballerina wordt. Doel behaalt, geluk bereikt, maar of dat zo is dat weten we niet.

Flesh and Bone kreeg twee Golden Globe nominaties, voor beste beperkte serie en voor Sarah Hay. Ik was erg benieuwd naar deze serie vanwege de afwijkende setting. Maar eerlijk gezegd werd ik teleurgesteld, want de serie hangt eigenlijk van de cliché’s aan elkaar. Meisje vertrekt uit slecht gezin, moet slechte dingen doen om haar doel te bereiken, een dwaze voorspeller, een slechte baas, Russische maffia (ja, echt!), verraad en vriendschap, kortom alles is er in gestopt om het maar interessant te maken.

Helaas heeft dat niet geleid tot een interessante serie, waarin het drama en de karakters zich mooi ontwikkelen. Het blijft allemaal plat, maar het moet gezegd, de dansscènes zijn absoluut de moeite waard. Het deed mij besluiten om weer eens een balletvoorstelling van het Nationale Ballet te bezoeken. Is het toch nog ergens goed voor geweest!

De serie bestaat uit 8 afleveringen en is te zien via HBO. Er komt geen vervolg.

Flesh and Bone 2

Horen, Leiden

The Royal Dutch Scam speelt Steely Dan tijdens Leidse Jazzweek

2 reacties

Het was al weer een aantal jaren geleden dat ik de Leidse Jazzweek had bezocht. Persoonlijk ben ik niet zo’n liefhebber van uitpuilende cafeetjes, waar dan ergens in de verte tussen de mensenmassa geluid werd geproduceerd door onzichtbare muzikanten. Plus dat de term “Jazzweek” de lading grotendeels niet meer dekt. Het is inmiddels een allegaartje geworden van muzikale stijlen, waar op zich niets mis mee is, maar een “Jazzweek” is volgens mij toch iets anders.

Dit jaar had ik het programma weer eens nauwgezet bestudeerd, met uitzondering van de kroegentocht die aan mij dus niet is besteed. En daar zag ik warempel een klein hoogtepunt, want op vrijdag 22 januari speelde The Royal Dutch Scam in de Tuinzaal van de Burcht. Een 10-koppige band, die alleen maar nummers speelt van Steely Dan, met toevoeging van jazzy improvisaties. Een band ook met roots in de Leidse regio. Opgericht door Lo van Gorp (zang/sax), die er tijdens een jamsessie in het Leidse jazzcafé De Twee Spieghels achterkwam dat de toen aanwezige muzikanten allemaal gek waren op de muziek van Steely Dan. En zo is het gekomen…….

Dat was dus een mooie reden om de Jazzweek weer eens te bezoeken. Ergo, rond een uur of acht lopend naar de zaal, door de gestaag vallende regen. Aanvangstijd: 20.30 uur, zaal open 20.00 uur. Maar aangekomen bij de zaal bleek die nog potdicht te zitten. Foutje, bedankt. Aanvangstijd bleek een uur later te zijn. Dan maar weer door de regen teruglopen naar huis, want ik had geen zin om een uur in een café te gaan zitten wachten.

Afijn, een uur later opnieuw door de regen naar de zaal, die nu wel open bleek. En ja hoor, even na half tien verschenen Lo van Gorp en kompanen op het podium. En begon het grote genieten, de herkenning van de oude Steely Dan nummers, maar ook de bijna perfecte uitvoering door The Royal Dutch Scam. Allemaal muzikanten die hun sporen verdiend hebben. Met o.a. de uitstekende gitarist Thomas Bekhuis en de felle saxofonisten Tom Beek en Arjan Muusz. En niet te vergeten de drijvende krachten, Boudewijn Lucas op bas en Mark Stoop achter de trommels. Plus nog eens drie swingende achtergrondzangeressen.

Het geluid, zo belangrijk bij Steely Dan, was kristalhelder, perfect ingesteld voor de zaal. Eindelijk weer eens een band die het prima voor elkaar heeft.

Twee uur genieten dus en onderstaand filmpje geeft slechts een kleine impressie van dat genieten.

Leiden

Een saai weekje van een oudere niet-werkende (deel 2)

1 reactie

Uyl van HooglandEen verhaal in twee delen, dat is kennelijk nodig om het saaie leven van een oudere niet-werkende gedurende iets meer dan een week in beeld te brengen. Hoe saai kan het leven wel niet zijn?

Goed, na de cursus Kunstgeschiedenis op de dinsdagavond was het vrijdagmiddag tijd voor de Kerstborrel van de Leidsche Mondialen. Altijd op de laatste vrijdagmiddag van de maand, maar dit keer een weekje eerder vanwege de Kerstdagen. En altijd bij de Uyl van Hoogland, roemrucht café aan de voet van de Hooglandse Kerk. Een steeds weer gezellig treffen met een meestal vast groepje Mondialen.

In de tussenliggende dagen nog even koffie gedronken bij de eigenaresse van de galerie, die we elke zomer huren voor Beelden in Leiden. Een leuk gesprek over onze geschiedenis en over kunst uit het Verre Oosten, waarin zij gespecialiseerd was/is.

Cultuur071 2Van de Mondialenborrel was het een korte wandeling naar de foyer van de Stadsgehoorzaal. Daar vond de live-opname plaats van Cultuur071, het culturele radioprogramma van Sleutelstad FM. Met als muzikale gasten ’t Valies, The Stream, Damian van Noort en The Christmas Chicks. En daarnaast veel pratende hoofden aan tafel, onder leiding van Han Ruijgrok en Gideon Roggeveen. Een mooi begin van een mooi weekend.

Dat op de zaterdag begon met het ophalen van onze kerstboom bij Vrij Groen. Daar hebben ze een kerstbomenasiel, waar je een boom met kluit kunt stallen. En met een beetje mazzel slaat de boom aan en heb je een jaar later een prachtboom. We hadden bericht gehad dat onze boom het had overleefd, dus gingen we ’s ochtends welgemoed op pad. Helaas had ik niet goed gelezen dat de bomen pas vanaf de middag konden worden opgehaald zodat we onverrichterzake weer huiswaarts konden gaan. Maar niet getreurd, dan maar gauw even naar GroenRijk in Alphen, want dat tuincentrum heeft altijd een mooie kerstuitstalling.

IMG_0637Daarna weer snel naar huis voor een boterhammetje en weer op pad naar Vrij Groen. Toen we daar aankwamen bleek onze boom helemaal bruin te zijn. Dus niet echt een kerstboom. Heel jammer, maar dat betekende wel dat we afscheid van deze boom hebben genomen. Dan maar snel ergens anders een boom kopen. Op naar Ranzijn Leiderdorp, maar daar hadden ze geen enkele boom met kluit. Om vervolgens toch weer in Alphen uit te komen, bij GroenRijk, voor een nieuwe boom. Uiteindelijk werd het een Servische spar, die schijnen redelijk goed te kunnen worden herplant. Maar al met al waren we dus onbedoeld de hele dag kwijt aan een kerstboom.

’s Avonds op de bank, met de pen in de aanslag, voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Geschreven door Joris Lieve, met een aantal Vlaamse woorden, die lastig werden verondersteld voor de kaaskoppen. Na afloop bleek ik 11 fouten te hebben, maar ook 11 fouten in de “Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand”. Ik had daar nergens hoofdletters geplaatst, plus hier en daar nog een koppelstreepje. In die zes woorden dus zo maar 11 fouten, dat komt vast omdat ik niet met de bijbel ben grootgebracht. Kortom, alles bij elkaar dus 22 fouten en dat vind ik wel iets te veel. Zonder dat kerkelijke woord was ik op 11 fouten blijven hangen en dat zou een goede score zijn geweest. Overigens brak er na afloop nogal wat kritiek los op zowel dictie van de voorlezers als op het dictee als zodanig. Wordt volgend jaar weer vervolgd.

Zondag was het tijd om even een voetbalwedstrijd van Feyenoord te kijken, maar daar werd ik niet echt vrolijk van. Slordig spel zorgde voor een verdiende nederlaag tegen NEC. Dan maar even snel naar de drijvende kerstmarkt op de Nieuwe Rijn, altijd een gezellige en drukke bedoening.

Daarna snel naar de première van de nieuwe podcast Door dik en dun van MakersRadio, oftewel Haring & Van Es. De première vond plaats bij Vooraf en Toe, naast de kerstmarkt. Koptelefoon op en luisteren maar, naar het verhaal van twee studentes wiskundige biologie, die vrienden worden. Maar waarvan eentje later het contact met de realiteit verliest, een gevolg van een bipolaire stoornis, waardoor de vriendschap zwaar op de proef wordt gesteld. Als je even tijd hebt, luister dan even. Overigens zijn de eerdere drie podcasts van MakersRadio ook zeer de moeite waard.

Snel naar huis, want de Nederlandse handbaldames stonden in de WK-finale. Een ongekend succes voor deze relatief kleine sport en een geweldige prestatie van een groepje bloedfanatieke vrouwen. Helaas miste ik de eerste helft, waarin een beslissende achterstand was opgelopen, maar kon ik wel genieten van een prachtig knokkend team in de tweede helft.

En daarmee kwam er een einde aan een druk weekje. Om nog maar niet te spreken over de week, die nog komen ging. En weet u inmiddels hoe het saaie leven van een niet-werkende eruit ziet.

Films, Zien

45 Years, huwelijksdrama waarin het verleden het heden bepaalt

Een reactie plaatsen

45 Years 45 Years is een film waarin een onbesproken gebeurtenis uit het verleden het 45-jarig huwelijksfeest van Kate (Charlotte Rampling) en Geoff (Tom Courtenay) zwaar op de proef stelt.

Vlak voor het grote feest krijgt Geoff en brief uit Zwitserland. Het lichaam van Katya, de grote liefde van Geoff, is teruggevonden in het ijs van een gletsjer. Vijftig jaar eerder is zij in een bergspleet in de Alphen verdwenen. Door deze brief komen bij Geoff allemaal herinneringen naar boven, die voor Kate langzaam bedreigend worden.

Geoff, een ietwat trage zeventiger na een bypass, verdwijnt ‘s-nachts stiekem naar de zolder om daar naar foto’s en andere herinneringen te zoeken. Als Kate hier achter komt, gaat ze ook de zolder op om te kijken. Zo komt ze erachter dat Katya in verwachting was ten tijde van het ongeluk. Dit doet heel veel pijn, omdat ze zelf altijd kinderloos is gebleven. Te meer omdat ze hier niets van wist.

Als ze Geoff vraagt of hij met Katya zou zijn getrouwd is hij daar heel eerlijk in. Ja, dat was de bedoeling. Dit antwoord zet Kate verder aan het twijfelen of Geoff indertijd eigenlijk wel uit liefde met haar is getrouwd.

Ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon door. De voorbereidingen voor het 45-jarig huwelijksfeest, een gezellige bijeenkomst met oude vrienden, een boottochtje als vrijwilliger bij een bejaardenreisje. Maar je voelt het toenemende ongemak en je ziet de relatie langzaam verbrokkelen.

Het drama wordt nog versterkt door allerlei kleine handelingen. Zo staat Kate een paar keer te kijken bij een etalage met horloges. Ze wil Geoff een horloge cadeau doen, maar tegelijkertijd is dit wellicht symbolisch. Wil ze misschien een boodschap geven dat Geoff niet naar de verleden tijd moet kijken, maar naar het nu en heden?

Ook de muziek speelt een belangrijke rol. Zo dansen Kate en Geoff op de muziek van Stagger Lee in de huiskamer. Dit nummer gaat over ruzie en moord. Happy Together van de Turtles doet een duit in het zakje, evenals Go Now van de Moody Blues. Maar het meest treffend is het afsluitende Smoke Gets in your Eyes van de Platters, als Geoff en Kate tijdens het grote feest het bal openen.

Charlotte Rampling en Tom Courtenay schitteren in de film. Met hun gezichts- en lichaamsuitdrukkingen tonen ze het vak nog niet verleerd te zijn. Eigenlijk denk je op een bepaald moment dat er geen sprake is van acteren, zo naturel ziet alles er uit. Dit is ook te danken aan de uitstekende regie van Andrew Haigh. Rustige beelden, relatief weinig montage, de beelden spreken voor zich.

Al met al een schitterende film, die af en toe een vleugje Haneke in zich heeft. Het leert ons dat onbesproken zaken uit het verleden een grote rol kunne spelen in het heden.

Tom Courtenay en Charlotte Rampling

 

Horen, Kunst, Leiden, Zien

Nacht van Kunst & Kennis Leiden

2 reacties

Voor de derde keer heeft Leiden afgelopen zaterdag laten zien dat kunst en wetenschap onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De Nacht van Kunst & Kennis toonde dit overduidelijk aan. Leiden, de stad waar al 440 jaar wetenschap op het hoogste niveau wordt bedreven. Vol met musea als Naturalis, Volkenkunde, Oudheden en nog veel meer.

Die Nacht van Kennis & Kunst is in korte tijd uitgegroeid tot een groots en meeslepend evenement. Met een programma, boordevol met lezingen, muziek, demonstraties, cabaret, proefjes en nog veel meer. Te veel om op te noemen en eigenlijk ook te veel om een verstandige programmakeuze te maken. Gevolg: keuzestress! Hoe moet je in godsnaam uit een dergelijk groot aanbod kiezen.Nou, vooruit dan, 5 onderwerpen om de avond door te komen.

We begonnen om 20.00 uur in de grote zaal van het Museum Volkenkunde. Waarbij bedacht moet worden, dat het credo “vol=vol” is. Dus ruim op tijd arriveren voor de eerste lezing in het kader van de Ode aan de Fantast. Die lezing was van Herman Brusselmans, een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers, maar tegelijkertijd een van de best verkopende. Deze literaire fantast schonk de uitpuilende zaal een half uurtje korte verhalen, doorspekt met kruimige sexfantasieën. Veel gelach en gegniffel van zowel het mannelijke als vrouwelijke publiek.

IMG_0500

Na dit kruidige begin tijd voor een vleugje fantasie in de Hortus. Het motto aldaar was Let There Be Light! en dat was er in overvloed. Glowtree, Glowfield, het Light-Up collectief, Werc en het Blauwe Uur hadden de Hortus omgetoverd in een magische, betoverende wereld vol kleuren. Je waande je op sommige plekken in een andere wereld. Was de Hortus maar iedere avond open met zo’n fraaie belichting. Helaas, dat is niet zo en daarom maar weer teruggekeerd op de gewone wereld.

IMG_0502

Op naar het naastgelegen Academiegebouw voor een snufje cabaret van Katinka Polderman. Onder het motto Cabaretiers op de kansel zong Katinka liedjes uit haar vijfde voorstelling, maar we kregen ook een heel nieuw liedje te horen, dat ze voorlas en waarbij er nog geen muziek was. Onvergetelijk was de uitsmijter, Tanzania. Begeleid door gitaar in plaats van accordeon galmde dit lied door het Groot Auditorium, waar normaliter deftige professoren de promovendi aan de tand voelen.

IMG_0505

Van het Academiegebouw even op de fiets naar Museum Boerhaave. Het was inmiddels na tienen en de stad liep helemaal vol met wandelende en fietsende mensen, op zoek naar het volgende optreden. Voor ons was dat een onderdeel van de Grote Voedselshow met als ondertitel Kunst Culinair. Martijn van Calmthout (wetenschapsjournalist) en Marijn Frank (Keuringsdienst van Waarde) spraken met vormgeefster Karlijn Souren en kunsthistorica Hester van den Donk over de verbinding tussen eten en kunst. Rijkgevulde stillevens passeerden de revue, maar ook een interessant experiment zoals op de foto. Allemaal kleurrijke blokjes, gemaakt van groenten. Ga maar eens puzzelen. Overigens was de discussie vrij tam, vooral omdat de kunsthistorica ietwat zuinigjes overkwam. Tikkeltje meer humor had wel gemogen!

IMG_0507

Inmiddels speelden Beans & Fatback in de binnentuin van het Boerhaave. Een swingend zevental, beïnvloed door de blues, country en Americana. Lekker even grooven in de frisse buitenlucht, met een glaasje water. Want de dorst had inmiddels wel toegeslagen, na al die overbevolkte binnenruimtes.

IMG_0508

Na een stief halfuurtje swingende muziek werd het tijd voor de afsluiter in het Auditorium van Museum De Lakenhal. Weer een klein stukje fietsen voor de Gelukslezing van Nico Dijkshoorn onder de titel Dijkshoorn leest kunst. Dijkshoorn, wonend in Leiden en lekker op de fiets gekomen, had al eerder, samen  met zijn gitaar, in de Hortus verteld en gespeeld. Maar nu, opnieuw voor een overvolle zaal de afsluiter. Aan de hand van plaatjes van kunstwerken, zoals een doek uit de collectie van De Lakenhal, vertelt hij wat hij er van vind. Zonder enig kunsthistorisch besef, gewoon uitgaande van het eigen gevoel. Van een zelfportret krijg je dan iets van “ik wist niet dat Jan pijp rookte, dat hield hij altijd verborgen. Overigens, ik wist ook niet dat hij een gele streep op zijn neus had”. Droogkomisch, maar door het gilde der kunstcritici zwaar bekritiseerd.

IMG_0509

En om kwart voor een, donker in de nacht, was het tijd om het stalen ros weer te bestijgen, richting welverdiende nachtrust.

De Nacht van Kunst & Kennis 2015 zat er weer op. Op naar de volgende editie!