Tagarchief: romantiek

Voelen

Ouderwets romantisch voetbal

1 reactie
Afgelopen weekend heb ik weer eens ouderwets voetbal beleefd. Voor Studio Alphen moest ik verslag doen van de vierde klasse wedstrijd tussen LSVV ’70 tegen het Boskoopse Floreant. LSVV ’70 is de Leidse studentenvereniging, alleen toegankelijk voor (oud)studenten. Dat geeft natuurlijk een heel bijzonder cachet aan zo’n vereniging. Deze club heeft onderdak gevonden bij een andere Leidse club, Lugdunum. Een roemrijke club met een groot verleden, maar helaas al enige tijd in verval zoals wel meer Leidse clubs.

De Kikkerpolder

Beide clubs spelen op het sportpark Kikkerpolder, een mooi groen sportpark, gelegen aan de Oegstgeester kant van Leiden, tegen het volkspark De Leidse Hout aan. Het veld van Lugdunum/LSVV is tegenwoordig voorzien van kunstgras. Weinig romantisch natuurlijk, maar wel de redding voor veel amateurclubs. Het ‘clubhuis’ van LSVV ’70 ligt iets achteraf, een houten keet die wordt gedeeld met de honkbalclub Biënto. Een terras er voor, stoeltjes, een zonnetje en warempel, er heerst een soort blije campingsfeer. Normaliter wordt je bij een club in de bestuurskamer ontvangen, maar bij de blije studenten ontbrak zoiets onnutigs. Immers, het enige dat enigszins statuur hoort te hebben is de tap cq. de krattenloods. Normaliter krijg je dan als verslaggever een kopie van het wedstrijdformulier voor aanvang van de wedstrijd. Altijd handig om te weten wie er op het veld staan en wie wie is. Tegenwoordig wordt dit allemaal via een app geregeld en dat levert bij het uitprinten nog wel eens wat problemen op bij de wat minder digitaal geschoolde vrijwilliger. Niet zo bij LSVV, want daar ontbreekt gewoon de printer. Nergens voor nodig, dergelijke luxe. Er dient dus te worden teruggevallen op ouderwets handschrijfwerk.
Dan wordt het tijd om plaats te nemen op de tribune. Een klassieke tribune met houten dakspanten en lange banken. Ik zat naast de radiokamer, ook al zo’n prachtig reliek uit de oude doos, want de moderne radioverslaggever verzorgt de uitzending via de telefoon. Aan de wand van de radiokamer hingen een paar prachtige, bijna vergeelde foto’s die getuigenis gaven van het roemruchte verleden van Lugdunum. De wedstrijd zelf speelde zich af onder een lekker zonnetje. Beide ploegen deden hun uiterste best om echt voetbal te spelen, inclusief opbouw vanuit de verdediging. Voor een paar vierdeklassers een aardig partijtje, waarbij de boomkwekers uit Boskoop de punten mee naar huis namen met een 1-3 overwinning. En toen ik het sportpark afliep  werd ik uitgeleide gedaan door een veelvuldig kraaiende haan. Of hij de victorie kraaide weet ik niet, maar het zorgde in ieder geval voor een landelijk gevoel.

Warmunda

Omdat die zondag het zonnetje ook lekker scheen, besloot ik om de fiets te pakken en naar Warmond te fietsen. Want daar speelde Bernardus tegen de lokale helden Warmunda. Bernardus komt uit Hazerswoude-Rijndijk, het dorp waar ik 27 jaar heb gewoond. En waar ik bestuurslid, jeugdleider en -trainer ben geweest bij Bernardus. Bernardus speelt momenteel 3e klasse, maar was eigenlijk gedegradeerd naar de 4e klasse. Maar door het ontbreken van voldoende clubs werden de 3e en 4e klasse samengevoegd. Deze enige plek in Nederland waar zoiets heeft plaatsgevonden. Het veld van Warmunda is een klassiek voetbalveld. Lekker gras met hobbels en bobbels, waar de spelers overheen kunnen denderen. Met af en toe onbeholpen acties en overtredingen. Maar met een volle beleving. En een meelevend publiek die iedere actie van de grensrechter van cynisch commentaar voorziet. Zo hoort voetbal gespeeld te worden. Op de foto bovenaan zie je een actie van Warmunda. Bernardus won deze wedstrijd met 0-1. Volgende week mag ik verslag doen van de wedstrijd Bernardus tegen Alphen, in het wijdse polderlandschap van Hazerswoude. Ik zie er nu al naar uit.
Films, Zien

A Ghost Story – een spook in huis

Een reactie plaatsen

A Ghost Story is een romantisch drama en bepaald geen horrorverhaal. In dat opzicht is de poster wellicht een beetje verwarrend omdat het spook daar een duidelijke rol heeft.

Toch speelt het spook de hoofdrol in deze film van David Lowery. Een budgetfilm die voor slechts $ 100.000 is gemaakt. En daarvoor krijg je ook nog twee echte Hollywood toppers, Casey Affleck (Oscarwinnaar met Manchester by the Sea) en Rooney Mara, bekend van Carol en The Girl with the Dragon Tattoo).

Het jonge paar C. (de man Casey) en M. (de vrouw Mara) betrekken een nieuwe woning, een mooie bungalow. Het gelukkige paar geniet volop van elkaar en heeft mooie plannen voor de toekomst. Maar dan slaat het noodlot toe en komt C. bij een auto-ongeluk om. M. blijft achter en komt in een rouwperiode. Maar we zien dat de geest van C. opstaat van de lijktafel in het mortuarium en zich kleedt in een laken met twee gaten voor de ogen. Zo snappen we dat dit dus de geest van C. is (of de ziel of hoe je het ook maar wilt noemen). Vanaf dat ogenblik ervaren we de wereld eigenlijk door de ogen van de geest. Hij keert terug in de woning en ziet hoe M. daar rouwt. Maar ook hoe ze na verloop van tijd de rouw voorbij is en zich door een andere man laat thuis brengen (en zelfs een knuffel krijgt).

We zien hoe M. uit beeld verdwijnt als ze het huis verkoopt en elders een nieuw leven gaat beginnen. De geest blijft achter in het huis, kennelijk verbonden aan het huis en niet aan M. Er komen nieuwe bewoners en de geest ziet dat alles met lede ogen aan. Met enkele spookbewegingen, zoals spontaan kapot vallend serviesgoed jaagt hij de nieuwe bewoners de stuipen op het lijf en die verdwijnen dan ook al snel weer. Uiteindelijk doolt de geest alleen rond in het verlaten huis. Vervolgens wordt het huis gesloopt, maar voor dat einde slaagt de geest erin om een papiertje uit de muur te peuteren, dat nog geschreven is door M. Want zij heeft in elk huis waarin ze heeft gewoond een papiertje met een boodschap achtergelaten. En als de geest de boodschap leest, dan lost hij ineens op.

Op het oog een simpel verhaal, op een simpele manier verteld en verfilmd (met dat lage budget, vandaar het spook met het laken). Feitelijk gaat het over geluk, dat in een oogwenk kan veranderen in een drama. De partner is ineens dood, het rouwen begint. En dat een jong iemand op een gegeven moment de kracht vindt om door te gaan met het leven en elders opnieuw te beginnen, dat snappen we ook nog. Tot zover is het gedrag van het spook ook nog te begrijpen. Maar waarom het spook dan vast blijft zitten in het huis en het verleden kennelijk niet achter zich kan laten, dat wordt wat minder begrijpelijk. En waarom het spook de nieuwe bewoners een beetje gaat treiteren, dat wordt nog lastiger te begrijpen.

Je zou kunnen zeggen dat het gaat over verlies en het loslaten daarvan zodat je weer verder kunt. Maar dat wordt hier dan toch een beetje ongelukkig tot uiting gebracht. Kortom, een film die wel degelijk iets menselijks aan de orde stelt, maar dit naar mijn idee wat onduidelijk doet waardoor je met te veel vragen blijft zitten.

A Ghost Story draaide op het Leiden International Film Festival en kan ook nu nog in het Kijkhuis worden gezien.

Films, Zien

Onschuldige liefde in Café Society van Woody Allen

Een reactie plaatsen

cafe-society-posterDe inmiddels 80-jarige Woody Allen heeft zijn jaarlijkse film inmiddels weer in de bioscopen. Café Society is een romantische film, die speelt in het Hollywood van de jaren 30.

De jonge Bobby (Jesse Eisenberg), die er genoeg van heeft om bij zijn vader in de zaak te werken, is op zoek naar iets anders. De Bronx heeft hij wel gezien en hij wil wel iets avontuurlijkers. Zijn ouders sturen hem dan naar zijn oom Phil (Steve Carell), een grote man in Hollywood’s filmbusiness, in de verwachting dat deze Bobby wel verder kan helpen. Na wat binnensmonds gemopper van Phil geeft hij Bobby toch een baantje als een soort manusje-van-alles.

Als Bobby bij zijn oom op kantoor komt valt hij onmiddellijk voor diens mooie secretaresse Vonnie (Kristen Stewart). Als zij ook nog eens wordt belast met de taak om Bobby alles in Hollywood te laten zien, bloeit de smachtende liefde in hevige mate. Vonnie vindt Bobby wel aardig, maar blijkt uiteindelijk al een oudere man als ‘lover’ te hebben.

Dan blijkt dat oom Phil de ‘lover’ is en keert Bobby ontgoocheld terug naar New York. Daar krijgt hij een baan in een grote nachtclub, die wordt gerund door zijn broer Ben (Corey Stoll). De nachtclub blijkt de dekmantel te zijn voor witwasoperaties van de maffia en Ben blijkt een grote keiharde gangster.

In de nachtclub komen Bobby en Vonnie elkaar weer tegen. Zij is samen met haar man, oom Phil, op de terugreis van Europa naar Hollywood. Natuurlijk weten wij al, dat hoewel Bobby gelukkig getrouwd is, hij Vonnie nooit heeft kunnen vergeten. En dat geldt voor haar ook. Een liefde, die had moeten zijn, maar nooit is geworden.

Café Society heeft alle ingrediënten van een Woody Allen film. Het leven op zich, de kansen, het lot, de liefde, de schuld. Jesse Eisenberg speelt een prima rol en fungeert eigenlijk als een ouderwetse Woody Allen, zoals hij vroeger zelf speelde. Alleen zijn de scherpe kantjes er een beetje afgesleten, de ouderdom en wijsheid zorgen voor minder sarcasme en meer vriendelijkheid. Toch blijven de dialogen, vooral in het Joodse gezin van Bobby’s ouders, weer messcherp en hilarisch.

De beelden zijn betoverend. Cameraman Vittorio Storaro heeft de jaren 30 sfeer prachtig in beeld gevat en ook de beelden van New York by night zijn magisch. En de muziek mag uiteraard ook niet vergeten worden, heerlijke jazz uit die periode.

Kortom, als je een avondje onbezorgd wilt genieten van een romantisch verhaal met fraaie beelden, dan mag je Café Society niet missen. En eigenlijk mag je geen enkele Woody Allen film missen.

cafe-society

Films, Zien

Safety Not Guaranteed, eindelijk gezien

1 reactie

Het heeft even geduurd, twee jaar om precies te zijn, maar nu heb ik dan eindelijk Safety Not Guaranteed gezien. In november 2012 zat ik klaar bij het Leids Film Festival, maar door een storing ging de vertoning toen niet door. Wel won de film van Colin Treforrow dat jaar de Iron Herring met een waardering van 4.4.

Safety Not Guaranteed 1Op de een of andere manier bleef het toch knagen in mijn achterhoofd en toen Film1 deze film in het programma kreeg, zag ik mijn kans schoon. En ik kreeg er geen spijt van. Want Safety Not Guaranteed is een hele leuke film, die ons ook nog eens met de neus op een paar zaken drukt. Stel je voor dat je de volgende advertentie in de krant ziet:

GEZOCHT. Iemand die met mij in de tijd wil teruggaan. Dit is geen grap. Je krijgt betaald als we weer terug zijn. Breng je eigen wapens mee. Ik heb dit maar een keer eerder gedaan. VEILIGHEID NIET GEGARANDEERD.

 Waarschijnlijk denk je aan een practical joke. Maar tijdens een redactievergadering van een magazine in Seattle geeft redacteur Jeff (Jake Johnson) aan, dat hij er wel in geïnteresseerd is om de plaatser van de advertentie, die in Ocean View woont, op te sporen. Hij krijgt ondersteuning van twee stagiaires, Darius (Aubrey Plaza) en Arnau (Karan Soni). Zij is een eigenzinnige einzelgänger, hij is een maagdelijke nerd met een grote bril. Eigenlijk wil Jeff alleen maar naar Ocean View om een oude vriendin op te zoeken, de adverteerder kan hem gestolen worden.

Safety Not Guaranteed 2En zo trekken we naar Ocean View, waar het trio er al snel in slaagt om de adverteerder, ene Kenneth (Mark Duplass), op te sporen. Jeff verknoeit het al snel bij Kenneth, maar Darius slaagt erin om contact te leggen. Langzaam leert ze hem kennen. Kenneth blijkt een intrigerend type, woont in een verwaarloosd huis in de bossen, waar nog niets is veranderd sinds zijn ouders zijn overleden. Hij gelooft echt in tijdreizen en wat hem betreft is de advertentie helemaal waar.

Safety Not Guaranteed 3Met dit gegeven zou de film kolderiek kunnen worden, maar dat gebeurt niet. Dat komt vooral omdat Darius de wereldvreemde Kenneth serieus neemt. Daardoor krijgen de karakters diepte en inhoud, hetgeen leidt tot gewone en ongewone gesprekken. Kenneth neemt een ietwat ongelovige Darius op sleeptouw, waarbij ze langzaam ontdooit en vertrouwen krijgt in het vreemde verhaal.

Zo zien we langzaam een bepaalde verhouding groeien tussen twee eigenheimers, waarbij wederzijds respect voorop staat.

Safety Not Guaranteed is een film, die het absoluut waard is om een keer gezien te hebben. Al was het maar voor de ontknoping.

Mijn waardering: een 7.

 

Safety Not Guaranteed
Regie: Colin Trevorrow
Met: Jake Johnson, Aubrey Plaza, Karan Soni en Mark Duplass
Duur: 86 minuten
IMDB-waardering: 7.0

 

 

Films, Leiden, Zien

LIFF dag acht: computerliefde, getroubleerde liefde en transgender liefde #leidenIFF

Een reactie plaatsen

Een zonnige zaterdag, toch maar een filmpje gepakt en s’-avonds ook nog twee. Blijven genieten van het hoge niveau van het Leiden International Film Festival.

HerFilm 16: Her

Her is een bijzondere film, in die zin dat de vrouwelijke hoofdrol wordt gespeeld door Scarlett Johansson maar dat je haar nooit ziet. Je hoort alleen haar stem. Hoe kan dat nou, vraag je je af. Dat ga ik je uitleggen.

Theodore, een schrijver van wenskaarten, komt op weg naar huis een reclame tegen voor een nieuw ‘operating system’ (OS) à la Windows. Het heet One+ en past zich helemaal aan de eigenaar aan. Eenmaal thuis installeert het programma zich en kiest Theodore voor een vrouwelijke stem. Jawel, we zitten inmiddels in het tijdperk dat computers en mobieltjes allemaal met de stem worden aangestuurd.

Theodore is een beetje eenzaam. Hij zit midden in een scheiding met Catherine na een huwelijk van nog geen jaar. Hij gaat een beetje sloffend door het leven en kijkt met droeve ogen de wereld in.

Maar dan is daar ineens de stem van het OS. Samantha heet de stem en langzaam maar zeker ontstaat er een verhouding tussen Samantha en Theodore. Dit gaat zelfs zo ver dat er ook een sex-verhouding ontstaat. Huh, denk je nu. Hoe kan dat dan? Maar eigenlijk gebeurt alles in het hoofd van Theodore. Uiteindelijk houdt de relatie geen stand en kan Theodore uithuilen bij zijn beste vriendin Amy, die ook al in zo’n computerrelatie verwikkeld was.

Her is in veel opzichten een romantische komedie, maar roept ook veel vragen op. Allereerst de vraag waar de intelligentie van computers toe gaat leiden. Vervolgens de vraag hoe wij als mensen daar dan mee omgaan. In de film zie je allemaal mensen, die voortdurend in zichzelf praten. Eigenlijk zoals we nu mensen zien die voortdurend naar schermpjes staren. Leidt dit uiteindelijk tot meer eenzaamheid van mensen omdat de echte sociale contacten ontbreken. Of worden we hier betere mensen van.

Een nog diepere vraag is of computers ons straks kunnen vervangen. Met andere woorden, hebben computers straks nog wel mensen nodig of kunnen ze zichzelf ontwikkelen. En als je zegt dat computers door mensen moeten worden geprogrammeerd, dan heb je daar wel een punt. Maar we kennen inmiddels wel zelflerende programma’s.

Her is dus, naast gewoon een leuke film, ook een film die tot nadenken aanzet.

Mijn waardering: een 7½

Her
Regie: Spike Jonze
Met: Joaquin Phoenix, Amy Adams en Scarlett Johansson (stem alleen)
Duur: 126 minuten
IMDB waardering: 8.1

GabrielFilm 17: Gabriel

Gabriel is de eerste grote bioscoopfilm van regisseur Lou Howe. En wat een film is dat geworden.

Gabriel vertelt het verhaal van een jongen met een psychische stoornis, Gabriel. Hij heeft een poosje doorgebracht in een instelling om hem weer op het rechte spoor te krijgen. Gabriel is er van overtuigd, dat als hij met zijn eerste liefde Alice trouwt, kinderen krijgt en een gewoon gezinsleven kan hebben, dat dan alles goed komt en zijn afwijkend gedrag verdwijnt.

Dus gaat hij wanhopig op zoek naar Alice. Maar al zijn pogingen mislukken, met telkens toenemend afwijkend gedrag als resultaat. Regisseur Howe toont dit goed met mooie close-ups van het gezicht van hoofdrolspeler Rory Culkin (het jongere broertje van Macauley Culkin van Home Alone). Mooie scènes zoals in een ‘diner’, waar een plafondventilator draait, blijven de kijker lang bij. Ik vermoed dat ik, elke keer als ik zo’n draaiding zie, weer aan Gabriel moet denken.

In pakkende bijrollen zien we een bezorgde moeder, die enerzijds het beste wil voor voor haar zoon, maar die anderzijds beseft welke schade hij kan aanrichten, en een oudere broer, die wanhopig probeert zijn broertje te behoeden voor verdere misstappen.

Het verhaal wordt in een langzame thrillerstijl verteld, want we weten dat er iets te wachten staat. We zien dat Gabriel steeds verder terugvalt in zijn wanhoop. Dat wordt versterkt doordat hij op een gegeven moment een mes bij zich steekt. De uiteindelijke eindscène doet recht aan het voorgaande verhaal en biedt ons als kijker perspectief.

Gabriel is een donkere film, met een bepaalde dreiging. De vertolking van Rory Culkin is ijzingwekkend sterk. Ik zou bijna zeggen Oscar waardig, ware het niet dat zo’n kleine film nooit wordt voorgedragen. Van zo’n acteur kunnen we nog heel wat verwachten. Ook de andere rollen zijn top.

Mijn waardering: een 9.

Gabriel
Regie: Lou Howe
Met: Emily Meade, Rory Culkin, Lynn Cohen en Alexia Rasmussen
Duur: 85 minuten
IMDB waardering: 7.3

The New GirlfriendFilm 18: Une Nouvelle Amie

Une Nouvelle Amie is een gewaagde film, die gaat over transgenders en over het ontdekken van je eigen gevoelens. En dat alles in een luchtige film, met wat thrillerachtige elementen ingebouwd.

Claire en Laura zijn vanaf hun 7e jaar vriendinnen voor het leven. Als jonge meisjes hebben ze zelfs in hun hand gesneden en hun bloed vermengd. In de beginscènes zie je ze opgroeien, van de lagere school via de middelbare school. De eerste liefdes, de huwelijken en het eerste kind van Laura. Maar dan slaat het noodlot toe. Na de geboorte krijgt Laura een ongeneeslijke ziekte en overlijdt, amper zes maanden na de geboorte.

Claire is hier helemaal kapot van. Ze heeft Laura beloofd om de baby en Laura’s man David zo goed mogelijk te helpen. Maar de eerste keer dat ze op bezoek gaat, wacht haar een grote verrassing. Want er zit een vreemde vrouw in de kamer, die de baby de fles geeft. Maar bij nader inzien blijkt het David te zijn, die als een vrouw is verkleed. Hij heeft de kleren van de overleden Laura aan en vertelt Claire, dat hij altijd al graag als vrouw verkleed wilde zijn. Hij heeft dit zelfs voor zijn huwelijk aan Laura vertelt en zij had er geen moeite mee, onder de voorwaarde dat hij dit alleen in huis zou doen.

Claire is hier helemaal ondersteboven van, maar je merkt dat ze tegelijkertijd op een vreemde opwindende manier geïntrigeerd is. David vraagt haar om hulp om de stap naar buiten te durven maken en zo zien we twee vriendinnen naar het winkelcentrum gaan. Claire heeft David inmiddels omgedoopt tot Virginia, althans als hij verkleed is als een zij.

Vervolgens ontspint zich een verhaal, waarin het gedrag van David/Virginia verborgen moet worden gehouden voor de buitenwereld en waarin Claire langzaam ontwaakt en haar ware gevoelens ontdekt. Dit alles wordt op een luchtige manier geserveerd door regisseur François Ozon met heerlijke rollen van Romain Duris als David/Virginia en Anaïs Demoustier als Claire. Ook de overige rollen worden goed bezet.

De slotscène geeft ruimte voor interpretatie hoe de levens van de hoofdrollen zich verder ontwikkelen. Daar mag je zelf over fantaseren. En fantaseren, dat is eigenlijk ook waar het voor een deel in deze film om draait. Ik vind het een gewaagde film, in die zin dat het goed is om op een ongedwongen manier te laten zien waar transgenders mee worstelen in een vaak vijandige omgeving. Deze film confronteert ons met dit gegeven.

Mijn waardering: een 8.

Une Nouvelle Amie
Regie: François Ozon
Met: Romain Duris, Anaïs Demoustier, Raphaël Personnaz en Isild Le Besco
Duur: 105 minuten
IMDB waardering: 6.9
Films, Leiden, Zien

LIFF dag twee: van priester via getto naar vampieren #leidenIFF

1 reactie

Deze stralende zondag is bij uitstek geschikt om eens lekker binnen te gaan zitten in donkere bioscoopzaaltjes om daar wat ‘obscure’ films te bekijken. Vandaag vier films op rij.

CalvaryFilm 3: Calvary

De titel van de film verwijst naar de Calvarieberg of Golgotha, de plaats waar Jezus werd gekruisigd. Broeder James is priester in een klein landelijk dorpje in Ierland. Tijdens een van de biechten wordt James met de dood bedreigd. Hij heeft nog een week te leven. Dan gaat broeder James op onderzoek uit en stuit hij op het verraad van de Ierse RK kerk aan de Ieren. Alles wat fout is, huiselijk geweld, misbruik, zelfmoord en racisme, om maar eens wat te noemen, wordt door de kerk vakkundig onder het tapijt geveegd. Juist de kerk, waar de Ieren zo veel vertrouwen in hadden, blijkt een door en door verrot instituut.

Calvary is een ijzersterke film, waarin we langzaam zicht krijgen op de inwoners van het dorpje. Allemaal hebben ze iets dat zich niet goed verdraagt met de waarden van de kerk. Allemaal gaan ze daar toch op een eigen manier mee om. Maar het schuldgevoel is nooit ver weg.

Deze film maakt goed duidelijk wat de RK kerk heeft aangericht in het door en door katholieke Ierland. En hoe het misbruik van kinderen mensen van binnenuit helemaal heeft aangevreten.

Brendan Gleeson zet een overtuigende priester neer en ook de overige acteurs zijn allemaal goed op hun plaats. Jammer dat de film niet ondertiteld was waardoor sommige Ierse zinnen niet goed te begrijpen waren. Maar al met al een aangrijpende film.

Mijn waardering: een 8.

Calvary
Regie: John Michael McDonagh
Met: Brendan Gleeson, Chris O'Dowd, Kelly Reilly en Aidan Gillen
Duur: 100 minuten
IMDB waardering: 7.5

Imperial DreamsFilm 4: Imperial Dreams

“Grote dromen” zou je kunnen zeggen als we de titel niet te letterlijk nemen. De 21-jarige Bambi komt net uit de gevangenis en is van plan om zijn leven als gangster achter zich te laten. Hij wil zich richten op zijn gezin en een ander leven gaan leiden.

Maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan, als je weer in je oude omgeving terecht komt. En zeker als dat de beruchte wijk Watts in Los Angeles is.

Imperial Dreams laat overtuigend en op een heel natuurlijke manier zien wat er gebeurt in de zwarte wijken van de grote steden. Hoe gemakkelijk het is om weer in de wereld van drugs en misdaad terecht te komen. En welke strijd je als eenling moet leveren tegen ‘de maatschappij’, met alle bureaucratische regels en vooroordelen.

Goede acteerprestaties, rustig gefilmd en gemonteerd, goede dialogen, kortom een goede film. Enig nadeel is dat het onderwerp niet helemaal nieuw is.

Mijn waardering: een 8.

Imperial Dreams
Regie: Malik Vitthal
Met: John Boyega, Rotimi, Glenn Plummer en Keke Palmer
Duur: 87 minuten
IMDB waardering: 8.2

The One I LoveFilm 5: The One I Love

Een romantische komedie met Elisabeth Moss in de hoofdrol. Bekend als marketingmeisje van Mad Men en als detective van Top of the Lake.

Ethan en Sophie besluiten om een weekendje weg te gaan. Op zoek naar zichzelf en vooral naar het betere deel van zichzelf. Dit alles om het afbrokkelende huwelijk te redden. Maar eenmaal op de bestemming aangekomen, blijkt daar een nog groter probleem op hen te wachten.

Stel, in de prachtige vakantiebungalow van de huwelijkstherapeut zijn twee dubbelgangers, die jouw rol en die van je vrouw spelen. Niet te onderscheiden van je echte zelf en van je echte vrouw. Dat leidt uiteraard tot misverstanden, wantrouwen, verrassingen, enz.

Maar wie valt er nog te vertrouwen en komt het dan nog wel goed met je huwelijk. Waarbij de vraag is of je het nu goed kunt vinden met je vrouw of met haar dubbelganger. Vroeger kenden we dit soort toneelstukken, waarbij veel deuren op het podium zorgden voor veel commotie. Daar moest ik bij deze film ook een beetje aan denken. Tegelijkertijd roept de film vragen op over het huwelijk en hoe men daarbinnen met elkaar omgaat.

Veel humor, maar iets te weinig spanning. Al met al een amusante film voor een avondje lekker naar de bioscoop.

Mijn waardering: een 7.

The One I Love
Regie: Charlie McDowell
Met: Mark Duplass, Elisabeth Moss en Ted Danson
Duur: 91 minuten
IMDB waardering: 7.1

What We Do in the Shadows 2Film 6: What We Do in the Shadows

Tot slot op deze lange filmdag een perfecte afsluiter. What We Do in the Shadows is een verrassend grappige mockumentary over vampieren uit Nieuw-Zeeland. Vladislav, Viago en Deacon zijn drie eeuwenoude vampiers, die samen met de 8000 jaar oude Petyr een flat bewonen in Wellington. Ze hebben zich aangepast aan de moderne tijd. Bewijs hiervan is het feit dat ze een cameraploeg toelaten voor het maken van een documentaire over hun leven. Deze cameraploeg neemt alles op, vanaf het ontwaken tijdens de vroege avond tot het weer in de kist (of anderszins) kruipen als de zon opkomt.

Zo gaan we mee de stad in voor het nachtelijke vertier, komen we een groep weerwolven tegen (totally funny) en zien we ook hoe ze slachtoffers lokken voor hun maaltijd, sorry, bloed.

De film zit vol met grappige dialogen, maar ook de situaties waarin de drie vampieren terecht komen zijn absurdistisch. Het is eigenlijk een groot grinnikfeest. De vampiers, waarvan er twee ook het verhaal schreven en regisseerden, hebben er overduidelijk veel plezier in en ook de andere acteurs spelen alsof hun leven ervan afhangt. Fraai in beeld gebracht, zoals het hoort bij een oude vampierenfilm. Een aanrader als je van vampiers houdt en zin hebt in een leuke avond.

Mijn waardering: een 8.

What We Do in the Shadows
Regie: Jemaine Clement en Taika Waititi
Met: Jemaine Clement, Taika Waititi, Jonathan Brugh en Cori Gonzalez-Maguer
Duur: 86 minuten
IMDB waardering: 8.0
Zien

Leids Film Festival: van Vietnam en sweet soul music met de bus naar teenangst

2 reacties

De laatste dag al weer van het Leids Film Festival, met opnieuw vier films in de aanbieding.

Film 12

The Sapphires (komedie/drama/musical – 2012 – Australië – 103 min.)
Regie: Wayne Blair
Met o.a. Chris O’Dowd, Deborah Mailman en Jessica Mauboy

1968, het jaar dat de wereld veranderde. En van vier jonge Aboriginal zussen veranderde het leven voorgoed. Protest, revolutie, sex, drugs en Vietnam. De zussen worden ontdekt door een talentscout, die hen presenteert als het Australisch antwoord op de Supremes. En hij zorgt voor optredens, onder andere voor de soldaten in Vietnam. Dat is in het kort het verhaal van The Sapphires.

Lees verder Leids Film Festival: van Vietnam en sweet soul music met de bus naar teenangst →

Zien

Leids Film Festival: met een robot en liefde via Belgrado weg uit Teheran

2 reacties

Zaterdag, vier films op het programma. Voorwaar een drukke kijkdag, maar natuurlijk ook met heel veel plezier en genot.

Film 8

Robot & Frank (komedie/drama/sci-fi – 2012 – Verenigde Staten – 89 min.)

Regie: Jake Schreier

Met o.a. Peter Sarsgaard, Frank Langella en Susan Sarandon

Deze film speelt zich af in de nabije toekomst. Een ex-juwelendief krijgt een robot-butler van zijn zoon. Deze moet voor voor hem gaan zorgen, maar al snel beramen robot en ex-dief de nodige kraken.
Een heerlijke film met prima acteurs, vol humor. Maar waar het om gaat is natuurlijk de acceptatie van robots als onze huishoudelijke hulpen (of iets dergelijks). Dat is een vraag die wij in de toekomst moeten beantwoorden. Want kunnen we onze verzorgingsstaat nog wel in stand houden zonder robots. En wat als alle productiearbeid wordt gerobotiseerd. Moeten wij dan niet onze levens, onze maatschappij anders gaan inrichten. Dat zijn de thema’s die deze aanstekelijke film aan de orde stelt.

Mijn waardering: een 7.5

Lees verder Leids Film Festival: met een robot en liefde via Belgrado weg uit Teheran →