Film 11: Remember

Zev Guttman (Christopher Plummer) is een 90-jarige man met een lichte vorm van dementie. Zijn vrouw Ruth is pas overleden. Hij woont in een verzorgingshuis. Daar is hij in aanraking gekomen met Max Rosenbaum (Martin Landau), net als Zev een overlever van Auschwitz.

Max heeft ontdekt dat de man, die beider families in Auschwitz heeft vermoord, nog leeft. Hij gebruikt de naam Rudy Kurlander en woont in de VS of Canada.

Jammer dat Max rolstoelgebonden is, met een zuurstoffles, maar hij heeft eerder met Zev en Ruth afgesproken dat Zev de nazibeul gaat opzoeken en vermoorden. Omdat Zev dus ietwat dementeert, heeft Max alles opgeschreven en geregeld (hotelreserveringen, betalingen, bus- en treintickets, zelfs geld voor een revolver).

En zo gaat onze Zev op pad, een 90-jarige met trillende handen, die iedere ochtend wakker wordt en denkt dat Ruth nog leeft. En passant vermoordt hij nog een zoon van een oud nazi-soldaat. Ik ga u verder niets over het verhaal vertellen, anders dan dat het einde totaal anders is dan verwacht.

“Remember” is een goed verfilmd verhaal met uitstekende acteurs. Dat mag ook wel met acteurs met zo’n naam. Maar er wringt iets in dit verhaal want hoe kan een dementerende man dwars door de VS en Canada reizen zonder dat het misgaat. En hoe kan het dat dezelfde man, denkend dat hij een Jood is, dit helemaal niet is. Je blijft met heel veel vragen zitten of dit allemaal eigenlijk wel kan. En ik kom tot de conclusie dat het een totaal onmogelijk verhaal is. Eigenlijk wordt hier misbruik van dementie gemaakt om spanning in te bouwen en dat vind ik een goedkope truc.

Mijn waardering: een 4.

Regie: Atom Egoyan

Met: Christopher Plummer, Dean Norris, Martin Landau en Jürgen Prochnow

Duur: 95 minuten

IMDb waardering: 7.2

Film 12: Steve Jobs

Steve Jobs kennen we allemaal als de geniale man van Apple, de bedenker van de iPod, de iPhone, de iPad en de iMac. Een visionaire man, die aanvoelde wat mensen wilden, namelijk gemakkelijk te bedienen apparaten of gadgets. Immers, gemak dient de mens.

De man die Apple heeft gemaakt tot het grootste bedrijf ter wereld, een prestatie van wereldformaat. Dat het allemaal niet zo gemakkelijk is gegaan, zien we in deze film.

“Steve Jobs” focust zich vooral op de persoon Jobs. Niet op de gadgets of het merk. Drie momenten in de tijd zijn leidend in deze film. Het eerste moment is in 1984, net voor het moment dat hij de Macintosh wil onthullen. Vervolgens 1989, als hij er bij Apple is uitgewerkt en hij op het punt staat om zijn nieuwe bedrijf NeXT te presenteren, incl. een hele dure computer gericht op het onderwijs. En tenslotte net voor de presentatie van de iMac in 1998.

We leren Jobs kennen als een licht autistisch egoïstisch mens. Hij is sterk overtuigd van zichzelf en van de door hem gekozen richting. Hij drijft mensen tot het uiterste om perfectie te bereiken. Bij de presentatie van de Macintosh is het de bedoeling dat de computer ‘hallo’ zegt. Maar 30 minuten voor de presentatie weigert de computer. Jobs jaagt de mensen op om er vooral voor te zorgen dat dit wel gebeurt, hoe dan ook. Alle techneuten zeggen dat dit niet gaat lukken, maar hij wil het. Uiteindelijk lukt het met een trucje en wordt de zaal feitelijk misleid. Dat vindt Jobs niet erg, als er maar ‘hallo’ wordt gezegd.

We leren Jobs ook kennen als een man die ontkent dat hij een dochter heeft. En daar niet voor wil betalen, ondanks zijn rijkdom. Kortom, een moeilijk mens.

De film is boeiend, vooral doordat Michael Fassbender een overtuigend karakter neerzet, waardoor Jobs geloofwaardig wordt. Persoonlijk kreeg ik een beetje een hekel aan Jobs, een bij vlagen kleingeestig mens, niet bereid tot enige handreiking aan mensen om hem heen. Daardoor krijgt het karakter juist diepte en wordt het geen reclamespot voor de grote visionair. Mooi is ook de zinsnede “Who are you? What do you do?”, die Steve Wozniak, zijn grote vriend vanaf het begin hem toeroept tijdens een pittige discusse. Want Jobs was geen technicus, geen designer en geen programmeur. Waarop Jobs terugroept “I’m the director of the orchestra” en daarmee slaat hij de spijker op de kop. Want Jobs was de man, die anderen kon overtuigen van zijn visie en ze in de goede richting kon sturen.

Mijn waardering: een 7.5

Regie: Danny Boyle

Met: Michael Fassbender, Kate Winslet, Seth Rogen en Jeff Daniels

Duur: 122 minuten

IMDb waardering: 7.7